Στο βιβλίο Διομίρα ο Σπύρος Γλύκας ξεκινάει το ταξίδι εντός και εκτός των ορίων της επιστημονικής φαντασίας. «Του φαινόταν αστείο αλλά και συνάμα τραγικό ότι πέντε οικογένειες – πόσα άτομα άραγε να τις αποτελούν, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μακρινών συγγενών τους; – ευθύνονταν ουσιαστικά για τη μερική καταστροφή της Γης πριν από δυόμιση αιώνες. Κι αυτές οι ίδιες ήταν εκείνες που έβαλαν τα θεμέλια για την ανασυγκρότηση των πάντων, για να φτάσουμε σήμερα σε έναν πλανήτη με δεκατέσσερις επαρχίες και πρωτεύουσα τη μοναδική πόλη που παρέμενε εκτός θόλων. Σ’ αυτήν την πόλη βασίλευε ακόμα η οικογενειοκρατία»
Στο μυθιστόρημα, ο Τροτ, ο Γκραπ, η Πίντα, η Έντι, ο Σέτια και τα άλλα παιδιά, παρανοούν στον έρωτα, φτάνουν πιο πέρα από την τρέλα, γιατί ακολουθούν παντού το ένστικτο, παρέα με πειθήνια ανδροειδή μέχρι να τους στρίψει καμιά βίδα και αυτών, ανάμεσα σε βδελυρά ανθρωποειδή που φυτοζωούν πλουσιοπάροχα, κινούμενοι όλοι τους εντός και εκτός ενός συστήματος που αυτοτροφοδοτείται και αυτοκαταστρέφεται με περιοδικότητα. Μαζί τους και η Γριά, μια μυθική μορφή που διασώζεται εντυπωσιακά στη μνήμη μας· γιατί αν ήταν γραμμένη με πεζά γράμματα, γριά, θα την έτρωγε το μαύρο χώμα της πολιτικής ορθότητας όπως και τον συγγραφέα της άλλωστε!
Ένα χαρακτηριστικό στη γραφή του Σπύρου Γλύκα είναι η κινηματογραφική της άνεση. Άλλωστε δεν είναι ελάττωμα ένα κείμενο να μοιάζει σαν ταινία, λίγα βιβλία το καταφέρνουν με τέτοια επιτυχία, και ακόμα λιγότερα ελληνικά, που δεν ξέρουν πώς να ξεμπλέξουν την πλοκή τους. Αρκετοί θα πουν ότι δεν θέλουν να το κάνουν να μοιάζει σαν ταινία. Γεμάτο χιούμορ, κορυφώσεις και υφέσεις, έντονη δράση, φιλοσοφική διάθεση, απίστευτες ανατροπές και καμία Ducati εντός του, θα συναρπάσει κάθε ανθρωποειδές ή και ανδροειδές, που θα το πιάσει στα αμήχανα ή και μηχανικά του χέρια.
Σε όλα τα βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας νιώθεις κατά διαστήματα ότι μοιάζουν μεταξύ τους, αντιγράφουν ιδέες, εκμεταλλεύονται μοτίβα, πλιατσικολογούν ταινίες ή ό,τι άλλο. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι· ίσως και να μην είναι καν έτσι. Τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας πατάνε στο τώρα, στο κάθε τώρα (που μεταξύ μας, αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς, αν αλλάζει) και παίρνουν στιβαρή θέση για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Εκεί έγκειται η διαφορά τους αλλά και η βαθιά ομοιότητά τους – πόσα βιβλία ξέρετε να παίρνουν θέση; «Τότε, δεν ήταν λίγες οι φορές που ήθελε να βάλει μια τελεία και να πάψει να ασχολείται με ανθρώπους που όλη τους η ζωή ήταν μια επίδειξη αλλά και συνάμα μια αποφυγή του εαυτού τους».
Αυτό το βιβλίο δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα φαντασίας, τα ηθικά διδάγματα που θα αποκομίσετε από αυτό ποικίλουν!
Είπαν ακόμα για το βιβλίο:
“Καθηλωτικό! Απ τη στιγμή που το ξεκινάς δε θέλεις να τ’ αφήσεις απ’ τα ΄χέρια σου” Γιώργος Π.
“Θα μπορούσε να είναι προφητικό. Ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στο μέλλον αλλά μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στη δική μας πραγματικότητα” Γεωργία Λ.
‘Ανδροειδή και άνθρωποι συνυπάρχουν σε μια μελλοντική πόλη. Σκοτεινό και περιπετειώδες!’ Ζηνοβία Β.
Μάθε περισσότερα για το βιβλίο εδώ!