Θέλω να σου μιλήσω για ανθρώπους παράξενους που χωρίς να κάνουν το παραμικρό, παρκάρουν απευθείας στην καρδιά σου. Για ανθρώπους που σε προκαλούν να τους γνωρίσεις, να τους συνηθίσεις, ίσως και να τους αγαπήσεις -να τους ερωτευτείς, χωρίς όμως οι ίδιοι να αφήνονται. Δεν λένε μεγάλα λόγια και φαντάζουν άπιαστοι μα είναι πραγματικοί.
Τους σκέφτεσαι συνέχεια, λίγο τους ζεις… και μετά χάνονται σαν τη σκόνη στον άνεμο, μόνο και μόνο για να κάνουν επανεμφάνιση τη στιγμή που εκείνοι το επιθυμούν. Άλλωστε οι στιγμές μαζί τους περνάνε γρήγορα, αλλά είναι πάντα όμορφα μοναδικές. Δεν ξεχνάς ποτέ το άρωμά τους και αν το μυρίσεις κάπου τυχαία, θα αρχίσεις να ψάχνεις μήπως είναι κάπου εκεί. Δεν είναι όμως. Τότε είναι που ο εαυτός σου θυμώνει, μα και καταλαβαίνει ότι δεν επιλέγεις ποιον θα ερωτευτείς.
Ναι, δεν επιλέγεις ποιον θα ερωτευτείς. Ναι, δεν έχει σημασία αν δεν είναι εντυπωσιακός για τους άλλους γιατί στα δικά σου μάτια αυτός ο παράξενος άνθρωπος φαντάζει τέλειος -σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού αλλά χωρίς το άσπρο άλογο. Μιλάει και απολαμβάνεις κάθε κουβέντα σας, σε αγκαλιάζει και νιώθεις τόση ασφάλεια λες και είσαι σπάνιο χειρόγραφο φυλαγμένο στη βιβλιοθήκη του Βατικανού, κάνετε έρωτα και ο κόσμος όλος απλώνεται στα πόδια σου. Αχ και τα φιλιά! Τα φιλιά είναι τόσο γευστικά σαν να τρως τούρτα σοκολάτα από τα χέρια του Παρλιάρου.
Και πως μοιάζει τελικά ο έρωτας; Ίσως με ηφαίστειο όπως το Κούμπρε Βιέχα. Ένα ζωντανό ηφαίστειο που όταν θυμώνει βρυχάται και πετάει λάβα σαν χαρτοπόλεμο. Μα όταν ηρεμεί είναι εκεί για να σου χαρίσει μοναδικές στιγμές… όπως ακριβώς και ο έρωτας!
Μαίρη Α. Σταμούλη
Ηφαιστιογενές άρθρο…λάβα μου…λάβα μου λέει και η Πρωτοψάλτη! Συγχαρητήρια για το δυνατό συναίσθημα που μεταφέρεις!