Τι είναι αυτό που προσδιορίζει ένα βιβλίο ως «must read»;
Γιατί πρέπει καν να υπάρχει αυτή η κατηγορία;
Και ποια είναι τα «must read» βιβλία, τελικά;
Αφορά μόνο στα βιβλία ή μήπως αφορά και στους συγγραφείς;
Όλοι λίγο πολύ, είτε διαβάζουμε βιβλία με ταχύτητα φωτός, είτε το κάνουμε αυτό σε συγκεκριμένες περιόδους, όπως πχ. το καλοκαίρι, όσο κρατάει ένας Αύγουστος, έχουμε ακούσει κάποιους τίτλους βιβλίων που κάποιος πρέπει να έχει διαβάσει οπωσδήποτε. «Έγκλημα και τιμωρία», «Άννα Καρένινα», «Λολίτα», «1984», «Δον Κιχώτης», «Εκατό χρόνια μοναξιά», «Μόμπι Ντικ», «Περηφάνια και προκατάληψη» και… η λίστα συνεχίζεται.
Προσπερνώντας την λέξη «οπωσδήποτε» ή «must», θα σταθώ κυρίως στο «read», στο να διαβάζουμε.
Αρκετά παραδείγματα συγκλίνουν στη σκέψη πως είναι πολύ καλή επιλογή να διαβαστούν κάποια γνωστά έργα, που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Θα μπορούσε να παρομοιαστεί πχ. με την ιστορία μιας χώρας, στο πλαίσιο τουρισμού. Πάντα θέλεις να μάθεις λίγα πράγματα για την ιστορία της, τον πολιτισμό της. Είναι ένας τρόπος να νιώσεις οικεία και να προετοιμαστείς για αυτό που θα συναντήσεις.
Η ιστορία κάθε χώρας είναι ο πυλώνας της. Κατά παρόμοιο τρόπο, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα «must read» βιβλία, για την ιστορία της λογοτεχνίας.
Καφκική γραφή και υπαρξιστική λογοτεχνία, για να αναφέρουμε μόνο δύο κατηγορίες. Για να καταλάβουμε σε ποια κατηγορία ανήκει το βιβλίο, πρέπει να πάμε στον πυλώνα, στην απαρχή του είδους…
Διαβάζεις Κάφκα, τον Πύργο και ήδη έχεις καταλάβει την καφκική γραφή, μη σου πω και την καφκικη γραφειοκρατία.
Διαβάζεις Ντοστογιέφσκι και μαγεύεσαι από τον τρόπο που η πολυπλοκότητα ενός ψυχισμού μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις και υπαρξιακά ζητήματα ξεδιπλώνονται μπροστά σου, στις σελίδες ενός και μόνο βιβλίου του.
Αλλά αυτό αφορά σε όσους θέλουν να εμβαθύνουν -σαν να λέμε σε μια παραπάνω έρευνα- καλύπτοντας τη δίψα τους για γνώση.
Μήπως αυτό σημαίνει πως όσοι δεν έχουν διαβάσει ποτέ βιβλία κατηγορίας «must read» ή και αν το έκαναν δεν τα αγάπησαν όσο οι υπόλοιποι που ορκίζονται στο όνομα τους, είναι λιγότερο… ποιοτικοί; Έχουν χαμηλότερο επίπεδο λογοτεχνικής αισθητικής;
Αν από την πληροφορία αυτή η απάντηση είναι «ναι», ίσως θα μπορούσαμε να σκεφτούμε προσωπικότητες που αγάπησαν την «ποιοτική τέχνη», αλλά αντιμετώπισαν τον άνθρωπο ως κατώτερο ον.
Αν από την πληροφορία αυτή εκδηλώνεται επικριτική διάθεση προς τα άτομα αυτά, τότε δυστυχώς τα «must read» βιβλία δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, στην περίπτωση μας.
Δεν διαβάσαμε για να βελτιωθούμε. Διαβάσαμε για να καυχηθούμε.
Άρθρο της readerlady_