Παρότι ο αριθμός των γυναικών υπερβαίνει ακόμα εκείνον των ανδρών που αναζητούν βοήθεια στην ψυχοθεραπεία, έχω δουλέψει με πολλούς άνδρες που έχουν βιώσει αισθήματα μοναξιάς στην πρώτη τους σχέση. Κατά έναν τρόπο, για κείνους είναι ακόμα πιο οδυνηρό μια και η κουλτούρα μας υπαγορεύει πως οι άνδρες πρέπει να έχουν λιγότερες συναισθηματικές ανάγκες. Κοιτώντας όμως τα ποσοστά αυτοκτονιών και βίας βλέπουμε πως κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί. Οι άνδρες είναι πιθανότερο να γίνουν βίαιοι ή αυτόχειρες μπροστά στη συναισθηματική απελπισία. Άνδρες που στερούνται συναισθηματικής επαφής, ενός αισθήματος ένταξης ή φροντίδας και προσοχής, μπορούν να νιώσουν εξίσου κενοί, ωστόσο ενδεχομένως να το κρύψουν. Η συναισθηματική επαφή είναι μια πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη, ανεξάρτητα απ’ το φύλο.
Τα παιδιά που νιώθουν πως δεν μπορούν να συνδεθούν συναισθηματικά με τους γονείς τους συχνά προσπαθούν να ενισχύσουν τον δεσμό τους με εκείνους, ενσαρκώνοντας οποιονδήποτε ρόλο θεωρούν πως θα τους αρέσει. Παρόλο που κάτι τέτοιο ίσως τους αποφέρει ένα πρόσκαιρο αίσθημα αποδοχής, δεν επιτυγχάνει αυθεντική συναισθηματική εγγύτητα. Οι συναισθηματικά αποκομμένοι γονείς δεν αναπτύσσουν ξαφνικά μια ικανότητα ενσυναίσθησης απλά επειδή το παιδί τους κάνει κάτι που τους ευχαριστεί.
Άνθρωποι που στερήθηκαν την επαφή ως παιδιά, άνδρες και γυναίκες εξίσου, συχνά δεν μπορούν να πιστέψουν πως κάποιος θέλει να έχει σχέση μαζί τους γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Πιστεύουν πως αν κάποιος επιθυμεί κάποια επαφή μαζί τους, τότε πρέπει να ενσαρκώσουν έναν ρόλο ο οποίος πάντα βάζει το άλλο άτομο πρώτο.
Από το βιβλίο Δυστυχώς δεν Διάλεξα τους Γονείς μου
