Φανταστείτε ότι έχετε ένα παγάκι πάνω στο τραπέζι. Το δωμάτιο είναι κρύο και μπορείτε να δείτε την ανάσα σας. Η θερμοκρασία είναι στους μείον πέντε βαθμούς Κελσίου. Σιγά-σιγά το δωμάτιο αρχίζει να θερμαίνεται.
Μείον τέσσερις βαθμοί.
Μείον τρεις βαθμοί.
Το παγάκι εξακολουθεί να είναι ακέραιο μπροστά σας.
Μείον δύο βαθμοί.
Μείον ένας.
Ακόμη δεν γίνεται τίποτα.
Κι έπειτα… μηδέν βαθμοί Κελσίου. Το παγάκι αρχίζει να λιώνει. Η αύξηση της θερμοκρασίας κατά ένα βαθμό μπορεί φαινομενικά να μην είναι μεγάλη, αλλά δεν παύει να είναι το σημείο εκκίνησης για μια μεγάλη αλλαγή.
Η στιγμή μιας μεγάλης επιτυχίας είναι συνήθως αποτέλεσμα πολλών πρότερων δράσεων, που συνθέτουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να επιτευχθεί μια σημαντική αλλαγή. Αυτό το μοτίβο το συναντάμε παντού. Ο καρκίνος κατά το 80% της ζωής του δεν εντοπίζεται και ξαφνικά εξαπλώνεται στο σώμα μέσα σε λίγους μήνες. Τα μπαμπού σχεδόν δεν φαίνονται τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής τους, γιατί απλώνουν υπογείως τις ρίζες τους, ώστε να μπορέσουν μετά να υψωθούν στα είκοσι επτά μέτρα μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες.
Αντίστοιχα οι συνήθειες, συχνά φαίνεται, ότι δεν κάνουν καμία διαφορά μέχρι να περάσουμε το κατώφλι που θα ξεκλειδώσει ένα διαφορετικό επίπεδο δράσης για μας. Στα πρώτα και τα μεσαία στάδια κάθε προσπάθειας, πορευόμαστε στην Κοιλάδα της Απογοήτευσης. Περιμένουμε η πρόοδός μας να είναι κατακόρυφη και είναι απογοητευτικό το πόσο αναποτελεσματικές φαίνονται οι αλλαγές μας τις πρώτες μέρες, εβδομάδες ή ακόμα και μήνες. Νομίζουμε ότι μένουμε στάσιμοι. Όμως, είναι χαρακτηριστικό κάθε συνταγής επιτυχίας ότι τα σπουδαία αποτελέσματα αργούν να φανούν.
Αυτός είναι κι ένας από τους βασικούς λόγους, που δυσκολευόμαστε να υιοθετήσουμε συνήθειες οι οποίες έχουν διάρκεια. Οι περισσότεροι κάνουν κάποιες μικρές αλλαγές, δεν βλέπουν απτά αποτελέσματα και αποφασίζουν να σταματήσουν. Ίσως σκέφτεστε: «Τρέχω καθημερινά εδώ και ένα μήνα, γιατί δεν βλέπω καμία αλλαγή στο σώμα μου;» Αν κυριαρχήσει αυτή η σκέψη, είναι πολύ εύκολο να εγκαταλείψετε την προσπάθεια. Αλλά για να κατορθώσετε να επιτύχετε μια ουσιαστική διαφορά, πρέπει να επιμείνετε στις συνήθειές σας για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να περάσετε τη λεγόμενη Καμπή της Λανθάνουσας Δυνατότητας.
Αν νιώσετε ότι δυσκολεύεστε να υιοθετήσετε μια καλή συνήθεια ή να αποβάλετε μια κακή συνήθεια, δεν συμβαίνει γιατί έχετε χάσει την ικανότητα να βελτιώνεστε. Συνήθως συμβαίνει γιατί δεν περάσατε ακόμη την Καμπή της Λανθάνουσας Δυνατότητας. Το να παραπονιέστε ότι δεν πετυχαίνετε τον στόχο σας, παρά τη σκληρή σας προσπάθεια, είναι σαν να παραπονιέστε για το παγάκι που δεν λιώνει από τους μείον τρεις βαθμούς Κελσίου έως τον μείον ένα βαθμό. Ο κόπος σας δεν πήγε στράφι, απλώς αποθηκεύτηκε. Γιατί όλη η δράση ξεκινάει από τους μηδέν βαθμούς.
Όταν επιτέλους περάσετε την Καμπή της Λανθάνουσας Δυνατότητας, οι περισσότεροι θα θεωρήσουν ότι τα καταφέρατε εν μία νυκτί! Ο κόσμος που μας περιβάλλει, βλέπει μόνο την κορύφωση της δράσης μας και όχι όσα προηγήθηκαν. Εσείς όμως, γνωρίζετε ότι η επιτυχία σας έγινε εφικτή χάρη στην προσπάθεια που καταβάλατε για πολύ καιρό, όταν πιστεύατε ότι δεν σημειώνατε πρόοδο.
Είναι το ανθρώπινο ισοδύναμο της γεωλογικής πίεσης. Δύο τεκτονικές πλάκες μπορεί να συγκλίνουν μεταξύ τους για εκατομμύρια χρόνια και η πίεση σταδιακά να συσσωρεύεται. Κι έπειτα κάποια μέρα, τρίβονται μεταξύ τους και πάλι με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά αυτή τη φορά η πίεση είναι μεγάλη. Γίνεται σεισμός. H αλλαγή μπορεί να συντελείται χρόνια, μέχρι να φτάσει στο σημείο της ορατής της εκτόνωσης.
Η επιδεξιότητα απαιτεί υπομονή. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς (23), μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στην ιστορία του NBA, έχουν μια φράση του κοινωνικού μεταρρυθμιστή Τζέικομπ Ρίις στα αποδυτήριά τους: «Όταν απελπίζομαι, κάθομαι και κοιτάζω κάποιον λιθοξόο να σφυροκοπάει την πέτρα του. Τη σφυροκοπάει ίσως και εκατό φορές, χωρίς να σχηματίζεται ούτε μια ρωγμή στην επιφάνειά της. Κι όμως στο εκατοστό πρώτο χτύπημα η πέτρα θα κοπεί στα δύο και ξέρω ότι αυτό δεν οφείλεται στο τελευταίο χτύπημα, αλλά σε όλα όσα είχαν προηγηθεί».
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ένα Τίποτα Μπορεί να Αλλάξει τα Πάντα”
