Ιβίσκος

Bullying. Μια λέξη που φέρει βαριά σημασία. Μια λέξη που όταν την ακούμε σχηματίζονται πολλές εικόνες βίας στο μυαλό μας. Ξυλοδαρμοί, άγαρμποι αστεϊσμοί, περιθωριοποίηση, στιγματισμός, ακόμα και αυτοκτονίες…Και όσο περνάει ο καιρός παίρνει κι άλλες μορφές. Η πιο σύγχρονη είναι αυτή του διαδικτυακού εκφοβισμού. Υβριστικά μηνύματα, εξευτελιστικές δημοσιεύσεις, εκβιασμοί για έκθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.

Τι είναι λοιπόν το bullying;

Όταν κάτι που κάνει κάποιος σε πονά με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό δεν είναι αστείο, ακόμα κι αν έτσι το παρουσιάζουν. Οι φίλοι μας δεν μας πονούν με κανέναν τρόπο. Αν τους ζητήσεις να σταματήσουν και δεν το κάνουν, τότε δεν είναι φίλοι σου.

Το bullying έχει γίνει ευρέως γνωστό στα ελληνικά ως σχολικός εκφοβισμός, όχι επειδή συμβαίνει μόνο στον χώρο του σχολείου, αλλά κυρίως γιατί αυτός ο όρος αντιστοιχεί στις συγκεκριμένες ηλικίες και για να διαχωρίζεται από άλλες περιπτώσεις εκφοβισμού που συναντάμε σε όλο το φάσμα των σχέσεών μας, στο σχολείο, στην εργασία, στις κοινωνικές συναναστροφές μας.

Ό,τι αποτελεί βία δεν είναι απαραίτητα και bullying. Ουσιαστικά για να χαρακτηριστεί μια συμπεριφορά bullying θα πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενη, με τα ίδια πρόσωπα να εμπλέκονται και το πρόσωπο που δέχεται το bullying, το θύμα, να μην έχει την ίδια δύναμη με τον θύτη, το πρόσωπο που ασκεί τη βία. Τα πρόσωπα που έχουν ρόλο στο φαινόμενο είναι ο θύτης, οι παρατηρητές και το θύμα. Το θύμα είναι κατά κάποιο τρόπο διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά, πιο αδύναμο, πιο παχύ, άλλης εθνικότητας και για τον λόγο αυτό στοχοποιείται.

Εκεί που χρειάζεται να εστιάσουμε είναι στο πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, κάτι το οποίο περιγράφεται με σαφήνεια στο βιβλίο μου «Λέμε ΟΧΙ στο Bullying» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιβίσκος.

Το βασικό είναι το κάθε παιδί να έχει συναίσθηση της αξίας και της μοναδικότητάς του, των δυνατοτήτων του και να πιστεύει στον εαυτό του. Όταν αυτά συμβαίνουν, τότε δεν αφήνει περιθώριο σε κανέναν να το πληγώσει. Θα ζητήσει βοήθεια εάν αντιμετωπίσει περιστατικό βίας εις βάρος του, θα μιλήσει γι’ αυτό, θα αντιδράσει με κάθε δυνατό τρόπο μέχρι να εξαλειφθεί το φαινόμενο. Σίγουρα, απαιτείται το παιδί να νιώθει άνετα και να εμπιστεύεται κάποιους ενήλικες, τους γονείς του, τους δασκάλους ή τους καθηγητές του, κάποιον θεία ή θείο, για να μπορέσουν να το ακούσουν χωρίς να το επικρίνουν και να το βοηθήσουν στο πώς να χειριστεί την κατάσταση.  Και κανείς δεν πρέπει να δείξει διάθεση να αγνοήσει ή «κουκουλώσει» τα γεγονότα.

Το φαινόμενο υπάρχει και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με επικοινωνία και συνεργασία του θύματος, της οικογένειάς του, της οικογένειας ή του περιβάλλοντος του θύτη και των παρατηρητών. Ο θύτης είναι κι αυτός ένα παιδί που έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και με τον εκφοβισμό νιώθει ότι κερδίζει πόντους στον περίγυρό του. Πιθανόν, επίσης, να ζει σε περιβάλλον που κυριαρχεί η βία. Οι παρατηρητές, τα παιδιά που απλώς παρακολουθούν ή και γελούν όταν είναι παρόντα σε περιστατικά βίας, ακόμα κι αν δεν είναι σύμφωνα με όσα γίνονται, δεν αντιδρούν, δεν ορθώνουν το ανάστημά τους, από φόβο μήπως βρεθούν στη θέση του θύματος ή επειδή θαυμάζουν τον θύτη. Πόσο λίγο εμπιστεύονται τις ικανότητές τους κι αυτά!

Μόνο εάν όλοι είναι ενημερωμένοι και πληροφορημένοι για το φαινόμενο και υπάρχει θέληση από όλες τις πλευρές να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, μπορεί να εξαλειφθεί. Να είναι οι ενήλικες ανοικτοί να ασχοληθούν με τέτοια φαινόμενα, να μην θελήσουν να «κουκουλώσουν» όσα συμβαίνουν, γιατί π.χ. μπορεί να δυσφημιστεί το σχολείο τους, οι γονείς του θύματος να μην αμφισβητήσουν το παιδί τους αν τους μιλήσει, οι γονείς του θύτη να μην είναι αρνητικοί να δεχτούν ότι το παιδί τους μπορεί να είναι τόσο σκληρό ώστε να έχει βίαιη συμπεριφορά, να συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζεται βοήθεια για να διώξει τους δαίμονες που το ταλαιπωρούν, οι γονείς των παρατηρητών να μάθουν στα παιδιά τους να πατάνε γερά στα πόδια τους και να εκφράζουν τις απόψεις τους.

Εάν όλοι οι προαναφερόμενοι ήταν συνειδητοποιημένοι και κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση τότε δεν θα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοιες συμπεριφορές.

«Οι ενήλικες είναι οι μύστες, οι δάσκαλοι και τα πρότυπα για την αυτοεκτίμηση. Δεν μπορούμε όμως να διδάξουμε αυτό που δεν ξέρουμε… Πολλοί από μας τους γονείς υποφέρουμε από τον περιορισμένο μας αυτοσεβασμό, στον οποίο μας συνήθισαν, καθώς μεγαλώναμε. Ίσως αυτό να μας δυσκολέψει κάπως, όταν θα απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να διδάξει κάτι που ποτέ δεν τον δίδαξαν. Το ευτύχημα είναι πως η αυτοεκτίμηση μπορεί να αναμορφωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία…» Από το βιβλίο “Πλάθοντας Ανθρώπους” της Αμερικανίδας Virginia Satir, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της οικογενειακής θεραπείας.

Βίκυ Κάουλα, ψυχολόγος
και συγγραφέας του βιβλίου “Λέμε όχι στο Bullying”

Χτυπάει ξυπνητήρι. Σηκώνεσαι και πηγαίνεις να πλύνεις τα δόντια σου. Τρως πρωινό στα όρθια και πηγαίνεις, κατευθείαν, στη δουλειά σου. Μέχρι το απόγευμα, τρέχεις ακατάπαυστα. Συναντήσεις, τηλέφωνα, emails. Έπειτα, πηγαίνεις στο σούπερ-μάρκετ. Αφήνεις τα πράγματα που αγόρασες στο σπίτι και πηγαίνεις γυμναστήριο ή να πάρεις τα παιδιά σου από το μάθημα. Τέλος, γυρίζεις σπίτι, κάνεις ντους, τρως και κοιμάσαι.

Αν η ζωή σου είναι κάπως έτσι, μάλλον θα χρειαστεί να κάνεις κάποιο διάλειμμα. Να πάρεις λίγο χρόνο για ‘σένα. Γιατί αλλιώς θα «κλατάρεις». Και μπορεί να μου πεις ότι δεν προλαβαίνεις. Ότι δεν έχεις χρόνο για τίποτα άλλο. Σύμφωνοι. Όμως, είμαι σίγουρος ότι μπορείς να βρεις μισή ώρα για να κάνεις κάτι για σένα. Όσο βαρύ πρόγραμμα και να ‘χεις.

Για να είναι πιο εύκολο, μπορείς να το κάνεις στη θέση κάποιας άλλης ασχολίας που είχες. Δηλαδή, εάν μπορείς να κανονίσεις με τη σύντροφό σου να κάνει κάποιες συγκεκριμένες ημέρες τις δουλειές του σπιτιού που έκανες μέχρι τώρα εσύ, τότε βρήκες, ήδη, χρόνο για να τον περάσεις με τον εαυτό σου. Διαφορετικά, μπορείς να το κάνεις πριν ή μετά από μια ασχολία που έχεις σε σταθερή βάση. Δηλαδή, εάν τρεις φορές την εβδομάδα πηγαίνεις γυμναστήριο, μπορείς μισή ώρα πριν ή μετά να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου.

Το ερώτημα που έγκειται, εδώ, είναι τι επιλογές έχεις για να περνάς αποδοτικά και ξεκούραστα χρόνο με τον εαυτό σου. Αν αφιερώσεις λίγα λεπτά για να σκεφτείς είμαι βέβαιος ότι θα βρεις πολλές επιλογές. Παρακάτω, ακολουθούν τρεις ενδεικτικές:

1. Κάνε μια βόλτα μόνη/ος σου, χωρίς κινητό.
   Βρες ένα πάρκο που αγαπάς ή μια γειτονιά που σε ηρεμεί. Περπάτα, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Έπειτα φέρε στο μυαλό σου κάποιους από τους στόχους σου και τι θα κάνεις γι’ αυτούς. Μπορείς να κάνεις μια ανασκόπηση της τελευταίας εβδομάδας ή να σκεφτείς σε ποιο μέρος θα πας το επόμενο Σαββατοκύριακο.
2. Βγες για φαγητό με τον εαυτό σου.
   Μπορεί να σου φαίνεται αμήχανο ή περίεργο. Το κατανοώ. Θα σου ζητήσω, μόνο, να σκεφτείς τα τρία αγαπημένα σου εστιατόρια/μπιστρό. Δοκίμασε μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα να πας για φαγητό σ’ ένα από αυτά. Το λέει πολύ εύστοχα και η Julia Cameron. Αν δυσκολεύεσαι κάθησε, μόνο, μέχρι να φας. Ωστόσο, θα ήθελα να σου ζητήσω να βάλεις μια πρόκληση στον εαυτό σου: μην χρησιμοποιήσεις -και πάλι- καθόλου το κινητό σου.
3. Κάνε ένα μικρό δώρο στον εαυτό σου.
   Κι εδώ οι επιλογές είναι πολλές. Θα μοιραστώ μαζί σου, το δώρο που μου αρέσει να κάνω στον εαυτό μου. Αυτό είναι μία ώρα μασάζ. Μία ώρα, που ξεχνάω, εντελώς, οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητά μου και εστιάζω εκεί. Αν σου φαίνεται πολυτέλεια, μπορείς, απλά, να πάρεις τηλέφωνο να ρωτήσεις την αξία. Όμως, είναι σχετικά οικονομικό και μπορείς να το κάνεις μία ή δύο φορές το μήνα. Δοκίμασέ το και σου υπόσχομαι ότι θα νιώσεις, μοναδικά.

Όπως καταλαβαίνεις, οι επιλογές είναι αρκετές. Ακόμα κι εάν έχεις περιορισμένο χρόνο, πιστεύω ότι μπορείς να δημιουργήσεις λίγα λεπτά ή ώρες για τον εαυτό σου. Αυτός ο χρόνος θα βοηθήσει να ξεκουραστείς, να δεις νηφάλια τις προσωπικές και επαγγελματικές σου σχέσεις. Θα σε βοηθήσεις, επίσης, να θέσεις νέους στόχους και να ζήσεις με περισσότερη ελευθερία.

Τώρα που διάβασες αυτό το άρθρο, τι λες· θα κάνεις ένα διάλειμμα;

Νίκος Γιαννακόπουλος
Συγγραφέας του βιβλίου “Οι Τρεις Αποτυχίες”
PhD candidate in Marketing – University of Piraeus
Public Speaking Coach – theSPEAKERS

πηγή: https://thespeakers.gr/nea/poso-sychna-kaneis-dialeimma-apo-tin-kathimerinotita/

Απο τον Allan και την Barbara Pease συγγραφείς των βιβλίων το Απόλυτο βιβλίο για την Γλώσσα του Σώματος, η Γλώσσα του Σώματος στον Έρωτα και τις Σχέσεις και η Γλώσσα του Σώματος στην Εργασία και την Καριέρα

Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, τα μη λεκτικά σήματα ήταν το μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων, πολύ πριν εξελιχθεί η λεκτική επικοινωνία. Και παραμένει η κύρια μορφή επικοινωνίας σχεδόν όλων των άλλων ζωικών ειδών.

Η Γλώσσα του Σώματος ευθύνεται για το 60% – 80% της εντύπωσης που δημιουργούν τα μηνύματα που επικοινωνούμε κατά τη διάρκεια μιας κατ’ ιδίαν αλληλεπίδρασης, και οι άνθρωποι σχηματίζουν έως και το 90% της γνώμης τους για εμάς – και τη στάση τους απέναντί μας – σε λιγότερο από 4 λεπτά. Η Γλώσσα του Σώματος και οι εκφράσεις του προσώπου είναι απλώς μια εξωτερίκευση συναισθημάτων – αποκαλύπτουν πώς αισθάνεται κάποιος, πράγμα που μπορεί να φανερώσει και τη στάση ενός ατόμου. Όταν χαμογελάμε, για παράδειγμα, ο εγκέφαλός μας απελευθερώνει την «ορμόνη της ευτυχίας», την Ωκυτοκίνη, που σημαίνει ότι τόσο ο δότης όσο και ο δέκτης του χαμόγελου επωφελούνται από την αλληλεπίδραση αυτή. Αλλά η νόσος Covid-19 τα άλλαξε όλα αυτά.

Η πανδημία διέκοψε την εξελικτική μας τάση για φυσική επαφή και αλληλεπίδραση με τη Γλώσσα του Σώματος. Με τον Covid-19 οι χειραψίες εξαφανίστηκαν και οι άνθρωποι έγιναν καχύποπτοι μεταξύ τους. Ο φόβος του να κολλήσουμε μια ασθένεια από τους αγαπημένους μας, τους φίλους μας ή και αγνώστους – και οι κανόνες απομόνωσης – στέρησε από τους ανθρώπους το άγγιγμα και τις κατ’ ιδίαν επαφές μεταξύ τους. Οι άνθρωποι άρχισαν να αναφέρουν ότι νιώθουν απομόνωση, κατάθλιψη, μοναξιά και ότι έχουν αυτοκτονικές τάσεις και τα ποσοστά περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Η χρήση προστατευτικής μάσκας περιόρισε την ικανότητά μας να επικοινωνούμε, καθιστώντας αδύνατο το να αποκωδικοποιήσουμε εκφράσεις προσώπων και άλλες πτυχές της Γλώσσας του Σώματος. Οι κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης μας ανάγκασαν να στεκόμαστε σε μια απόσταση που κανονικά θα τηρούσαμε απέναντι σε αγνώστους και ανθρώπους που δεν συμπαθούμε. Κατά συνέπεια, η οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων υπέστη σοβαρό πλήγμα.

Πότε ξεκινά η ανάγνωση της Γλώσσας του Σώματος

Για χιλιάδες χρόνια τα νεογέννητα μωρά και τα βρέφη μελετούσαν τα πρόσωπα των γονιών και των φροντιστών τους και μάθαιναν πώς να διαβάζουν τις εκφράσεις των προσώπων τους. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα μωρά γεννιόντουσαν σε έναν κόσμο όπου όλοι φορούσαν μάσκες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μια νέα γενιά παιδιών να μην έχει την ευκαιρία να μάθει να διαβάζει τα σιωπηλά σήματα των εκφράσεων του προσώπου. Οι ενήλικες έχασαν, επίσης, τις πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπιδράσεις με φίλους, συναδέλφους και οικογένεια, κάτι που αποτελεί τον κύριο παράγοντα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Τα πρωτεύοντα θηλαστικά είναι κοινωνικά ζώα. Χρειάζονται κοινωνική αλληλεπίδραση και αίσθηση κοινότητας για να νιώσουν ασφάλεια.

Η έρευνα του Χάρι Χάρλοου

Στη δεκαετία του 1950 ο ψυχολόγος Χάρι Χάρλοου διεξήγαγε αμφιλεγόμενα πειράματα με πιθήκους, τα οποία έδειχναν πώς η έλλειψη σωματικής επαφής και συναισθηματικής σύνδεσης με άλλους προκαλούσε κατάθλιψη, αποξένωση, απομόνωση και ψυχολογική βλάβη στα πρωτεύοντα θηλαστικά. Όταν νιώθουμε άγχος, όταν βιώνουμε έλλειψη αγάπης ή όταν αρρωσταίνουμε, η σωματική επαφή με κάποιον που μας αγαπά διαφοροποιεί δραματικά το πόσο καλά αναρρώνουμε. Τα πειράματα του Χάρλοου τόνισαν αυτό που, ενδεχομένως, συνέβη στα μωρά των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της Πανδημίας. Καθώς οδεύουν προς την ενηλικίωση στο μέλλον, θα δούμε τις συνέπειες της κακής επικοινωνίας που έχουν βιώσει αυτά τα μωρά.

Μπορείτε να βρείτε τα πειράματα του Χάρλοου στον παρακάτω σύνδεσμο: www.youtube.com/watch?v=OrNBEhzjg8I

Κατά τη διάρκεια της Πανδημίας παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να μας λένε “Καλημέρα” καθώς κάναμε την καθημερινή μας πρωινή βόλτα. Αυτό συνέβη, επειδή η χρήση μάσκας σταμάτησε τη δυνατότητα αναγνώρισης της παρουσίας μας μέσω του προσώπου μας. Ωστόσο, όταν η ανάγκη χρήσης μασκών μειώθηκε, μετά τη χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων για τον Covid, η αδυναμία αναγνώρισής μας από τους περαστικούς, παρέμεινε. Μια αρνητική συνήθεια μη αναγνώρισης είχε δημιουργηθεί και είχε πλέον αντικαταστήσει τους αποδεκτούς κοινωνικούς χαιρετισμούς.

Μια νέα μορφή ανάγνωσης της Γλώσσας του Σώματος έχει πλέον εξελιχθεί

Για τους περισσότερους ανθρώπους οι διαδικτυακές βιντεοκλήσεις έχουν γίνει μια κανονικότητα,  και αυτό αποτελεί αποτέλεσμα της απομόνωσης του Covid-19. Πλέον βλέπουμε ο ένας τον άλλον σε μια οθόνη. Και μπορούμε πλέον να κάνουμε πράγματα μπροστά στην οθόνη που δεν θα κάναμε ποτέ σε μια πραγματική, διαπροσωπική συνάντηση – μπορούμε να κοιτάξουμε λεπτομερώς το πρόσωπο του άλλου και να αναλύσουμε κάθε κίνηση, ψεγάδι ή σημάδι, ενώ μελετάμε το φόντο της οθόνης του.

Αυτό έχει δημιουργήσει μια σημαντική ανάγκη να μάθουμε πώς να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με αληθοφάνεια μπροστά σε μια οθόνη και πώς να διαβάζουμε τη Γλώσσα του Σώματος των άλλων, αποκωδικοποιώντας σήματα που περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό στο πάνω μέρος του σώματος και στο πρόσωπο.

Η μελέτη και η εξάσκηση της Γλώσσας του Σώματος μπορεί να σας κάνει πιο πειστικούς, χαρισματικούς και με έναν αέρα σιγουριάς, τόσο στην οθόνη όσο και κατ’ ιδίαν. Όταν ξέρετε πώς να κάνετε τους άλλους να αισθάνονται χαλαροί γύρω σας, θα γίνουν πιο συνεργάσιμοι και πιο ανοιχτοί στις ιδέες σας. Το να μην καταλαβαίνετε πώς λειτουργούν τα σημάδια της Γλώσσας του Σώματος, σημαίνει ότι δυσκολεύεστε να δημιουργήσετε σχέσεις, να κάνετε φίλους και να είστε πειστικοί.

Η κατανόηση της μη λεκτικής επικοινωνίας θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε πώς να επανασυνδεθείτε με τους ανθρώπους, πώς να είστε καλύτερος αναγνώστης της Γλώσσας του Σώματος και πώς να δημιουργήσετε θετικές αντιδράσεις με τη δική σας Γλώσσα του Σώματος.

Για όλες τις συνεντεύξεις και τις πληροφορίες σχετικά με αυτό το άρθρο, παρακαλώ, επικοινωνήστε με την Pease International: Vicky@peaseinternational.com, www.peaseinternational.com

Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της να είναι τα μπράβο που δίνουμε. Πόσο κρίμα είναι που δεν τα μοιράζουμε…

Πόσο κρίμα είναι που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ στον αριστούχο άνθρωπο, στον ερευνητή, στον πρωταθλητή, στον πετυχημένο, στον πλούσιο, στον όμορφο, στον έξυπνο, στον “ικανό”.

Που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ σε κάποιον που πέτυχε κάτι σπάνιο και “ιδιαίτερο”.

Και ταυτόχρονα ξεχνάμε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που μεγαλώνει μια οικογένεια. Ξεχνάμε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι το να μεγαλώνεις παιδιά και να συνεχίζεις να είσαι ζευγάρι.

Δε λέμε μπράβο σε μια μητέρα ή ένα πατέρα, που διαχειρίζονται τις τεράστιες πιέσεις και δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού. Την αυτοθυσία, το άγχος, τις αγωνίες, την απίστευτη κούραση, την συνεχή ευθύνη, την αβεβαιότητα.

Δε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που έχει μια σχέση, γιατί ξεχνάμε πόσο απίστευτα δύσκολες είναι οι σχέσεις. Πόσο αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν και διαρκώς ξεπερνάνε κομμάτια του εαυτού τους, για να μένουν, και άλλη μια μέρα, μαζί.

Δε λέμε μπράβο σε κάποιον που μένει μόνος του και καταφέρνει με κάποιο τρόπο, να μένει λειτουργικός και να μην τρελαίνεται από τη μοναξιά που τον πονάει.

Δε λέμε μπράβο σε ένα παιδί, μόνο για το ότι κατορθώνει να διαχειρίζεται (καμιά φορά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα) τα έντονα συναισθήματά του και μεγαλώνει σε ένα κόσμο που συχνά ίσως φαντάζει απειλητικός.

Δε λέμε μπράβο σε μια γυναίκα, απλά και μόνο που είναι γυναίκα και πρέπει να διαχειρίζεται όλες τις προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες (που δυστυχώς ακόμα κρατούν καλά στην κοινωνία μας) και τις υπέρογκες προσδοκίες από εκείνη, χωρίς να απελπίζεται. Που αντιμετωπίζει συχνά έναν εχθρικό κόσμο με διακρίσεις απέναντί της.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άντρα που πρέπει να ανταπεξέλθει στις πιέσεις και τα στερεότυπα που η κοινωνία μας ορίζει, ώστε να θεωρείται άξιος στο είδος του. Που συγκρίνεται με τους άλλους άντρες που ίσως ήταν πιο τυχεροί από εκείνον και που ξεκίνησαν από καλύτερη θέση, βιώνοντας συχνά μια αίσθηση κατωτερότητας που δεν έχει ό,τι και οι άλλοι.

Δε λέμε μπράβο σε μια νοικοκυρά, καθώς ξεχνάμε την αέναη σιωπηλή προσπάθεια που διαρκώς χρειάζεται να καταβάλει, για να καταφέρνει να κρατάει ένα σπιτικό σε τάξη, χωρίς κανείς να της το αναγνωρίζει.

Δε λέμε μπράβο στον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει έστω και έναν φίλο, γιατί ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να νοιάζεσαι για κάποιον και να σε νοιάζεται και εκείνος, και να διατηρείς μια καλή σχέση.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κανέναν φίλο, γιατί δεν αναλογιζόμαστε πόσο πρέπει να υποφέρει από την κατάσταση που ζει, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιεί πάντα.

Δε λέμε μπράβο σε κάποιον, ο οποίος έχει μια δουλειά, γιατί θεωρούμε δεδομένες τις θυσίες που κάνει, προκειμένου να διατηρεί τη θέση του. Τον αγώνα του να είναι υπεύθυνος και να διαχειρίζεται τους συναδέλφους του και το αφεντικό του.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άνεργο, γιατί δε σκεφτόμαστε τον δικό του αγώνα και την δική του αγωνία, αλλά και το στίγμα της ανεργίας στην κοινωνία που ζούμε.

Λέμε μπράβο σε έναν ηθοποιό, επιχειρηματία, τραγουδιστή, μοντέλο, πολιτικό, αθλητή, δημοσιογράφο, συγγραφέα, ζωγράφο, γιατρό που έχει διακριθεί.

Λέμε μπράβο σε όσους έχουν κατορθώσει κάτι το “εξαιρετικό”. Στους “λαμπερούς” ανθρώπους. Η κοινωνία μας προβάλει τα εγχειρήματα μεγάλης δυσκολίας ως το μέτρο σύγκρισης για τη διάκριση και τον έπαινο.

Έτσι εμείς οι απλοί, “μη-λαμπεροί” άνθρωποι, νιώθουμε λίγοι όταν συγκρινόμαστε με τους “επιτυχημένους”. Η ζωή μας δεν έχει και κάτι το “ιδιαίτερο” σύμφωνα με τα κριτήρια επιτυχίας της κοινωνίας.

Γιατί ξεχνάμε πως κάθε μέρα καταφέρνουμε κάτι ακόμα πιο δύσκολο και εξαιρετικό.

Καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς να χάνουμε εντελώς τα λογικά μας. Να ανταπεξερχόμαστε στις δυσκολίες με τις οποίες η ζωή καθημερινά μας φέρνει αντιμέτωπους. Να διαχειριζόμαστε τις ανασφάλειες μας, τους δαίμονές μας, την εύθραυστη φύση μας, την ακόρεστη ανάγκη μας για αποδοχή, τις απογοητεύσεις μας και τις ματαιώσεις των ονείρων και των προσδοκιών μας.

Και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουμε να έχουμε δυο ανθρώπους γύρω μας.

Και που και που να χαμογελάμε…

Μπράβο σε όλους μας!!

Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης
Ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου
“Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”

Η σημασία των καλών εξωτερικών συνθηκών σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, στην προσπάθεια του ανθρώπου για την κατάκτηση της ευτυχίας και της αυτοπραγμάτωσης

…με αφορμή τις επερχόμενες εθνικές εκλογές…

Στην προσπάθειά μας για ευζωία και πνευματική αφύπνιση, δεν παίζει ρόλο μόνο η εσωτερική στάση που τηρούμε απέναντι στη ζωή και την καθημερινότητα, αλλά και οι ίδιες οι εξωτερικές συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να εξελιχθούμε. Η εσωτερική και η εξωτερική μας πραγματικότητα πάντα αλληλεπιδρούν, οπότε αλληλοεπηρεάζονται.
Από αυτήν τη σκοπιά, έχει μεγάλη σημασία να μην υποτιμούμε τη σημασία των εξωτερικών συνθηκών, οι οποίες όταν είναι πολύ δυσμενείς και προκαλούν σωματικό πόνο, ψυχική δυσαρμονία και διάσπαση στη συνείδησή μας, δυσχεραίνουν δραματικά την προσωπική μας ανάπτυξη. Αντιθέτως, όταν βρισκόμαστε μέσα σε καλές συνθήκες διαβίωσης, που συνεισφέρουν στην ψυχοσωματική μας ισορροπία και τη διανοητική μας καθαρότητα και επίγνωση, έχουμε ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά μας.

Ποιες θεωρούνται όμως «καλές συνθήκες αφύπνισης»;

Από την πείρα αιώνων πνευματικής άσκησης και κοινωνικής εμπειρίας έχουν καταγραφεί οι βασικές καλές συνθήκες αφύπνισης, οι οποίες είναι οι εξής:
Η καλή ψυχοσωματική υγεία και η δυνατότητα λήψης ουσιαστικής ιατρικής φροντίδας όποτε χρειαστεί.

• Το να ζούμε σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και ειρήνης, χωρίς να απειλείται η ζωή μας ή να κινδυνεύουμε να κακοποιηθούμε σωματικά ή ψυχικά.
• Το να ζούμε σε συνθήκες ελευθερίας, χωρίς να βιώνουμε σωματικούς, ψυχικούς ή διανοητικούς καταναγκασμούς.
• Το να ζούμε υπό συνθήκες οικονομικής επάρκειας, ώστε να μην στερούμαστε τα βασικά αγαθά διαβίωσης.
• Το έχουμε πρόσβαση στη Γνώση και τη μόρφωση παντός είδους, χωρίς περιορισμούς.
• Το να έχουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις, βασισμένες στην αμοιβαιότητα, τον αλληλοσεβασμό και τη συνέργεια.
• Το να έχουμε πρόσβαση στην αυτογνωσία και την πνευματικότητα, με τη δυνατότητα να εργαζόμαστε με τον εαυτό μας ή να θητεύουμε, εν γένει, σε κάποια πνευματική παράδοση.

Οι 7 τομείς Προσφοράς Υπηρεσίας
Η διάκριση Καλού – κακού

Από τον καθορισμό των ανωτέρω 7 βασικών συνθηκών αφύπνισης, προκύπτουν και τα 7 αντίστοιχα βασικά πεδία προσφοράς και υπηρεσίας για την αφύπνιση της ανθρωπότητας συνολικά.
Συνεπώς, πρακτικά, η έννοια της υπηρεσίας σημαίνει διαρκή προσπάθεια ώστε να εξασφαλίζονται και να διευρύνονται οι ανωτέρω καλές συνθήκες αφύπνισης για όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, σε όλο τον πλανήτη.
Επιπλέον, εδώ προκύπτει ένα καλό κριτήριο για να μπορούμε να διακρίνουμε τον αληθινό ρόλο που παίζει ο καθένας μας μέσα στην κοινωνία – θετικό ή αρνητικό – πέρα από θεωρίες ή πλανερά επιχειρήματα:

• Αυτός που αγωνίζεται για την καθιέρωση και τη διεύρυνση των καλών συνθηκών αφύπνισης εργάζεται – είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα – για το Φως και το κοσμικό Καλό.
• Όποιος με τη δράση του περιορίζει ή αναιρεί τις καλές συνθήκες αφύπνισης – συνειδητά ή ασυνείδητα – εξυπηρετεί το σκοτάδι και το κοσμικό κακό.

Η επιδέξια εμπλοκή με την καθημερινότητα

Συμπερασματικά, πέρα από την συνειδησιακή «υποχρέωση» που έχει ο καθένας μας, ανάλογα με τα δικά του μοναδικά προσόντα, να προσφέρει υπηρεσία στους συνανθρώπους του δραστηριοποιούμενος σε κάποιον από τους ανωτέρω 7 τομείς, πρέπει ουσιαστικά να μεριμνά και για την εξασφάλιση αυτών των καλών συνθηκών στην προσωπική του ζωή, προκειμένου να προχωρεί απρόσκοπτα στην εξέλιξή του.
Τη γνώση, την ικανότητα και τη μέθοδο για να χειριστούμε την εξωτερική μας πραγματικότητα με τρόπο που να μας εξασφαλίζει καλές προσωπικές συνθήκες αφύπνισης μπορούμε να την ονομάζουμε «επιδέξια εμπλοκή».

Στάμος Στίνης, συγγραφέας του βιβλίου “Παγκόσμια Κοινωνία του Καλού“

Αυτό είναι το σημείο αφετηρίας για τους περισσότερους ανθρώπους. Με πόνο συνειδητοποιείς ότι κάθε προσπάθεια να χάσεις βάρος έχει καταλήξει σε «αποτυχία». Έχεις κουραστεί να αξιολογείς κάθε σου μέρα βασιζόμενος στο αν η ζυγαριά ανέβηκε ή κατέβηκε ένα ή δύο κιλά (ή αν έκανες κάποια υπερφαγία την προηγούμενη μέρα). Σκέφτεσαι και ανησυχείς για το φαγητό διαρκώς. Χρησιμοποιείς το λεξιλόγιο της περιοριστικής διατροφής.  “Αν δεν πρόσεχα το βάρος μου θα μπορούσα να το φάω αυτό” ή “έφαγα δυο μπισκότα σήμερα – τα πήγα χάλια.”

Την δεδομένη στιγμή είσαι πολύ εστιασμένος στο βάρος σου, καθώς πιθανότατα χάνεις και βάζεις βάρος με την ίδια συχνότητα και ταχύτητα που πλένεις τα ρούχα σου και αυτά να ξαναλερώνονται!

Έχεις χάσει την επαφή σου με την βιολογική σου πείνα και με τα σημάδια κορεσμού. Έχεις ξεχάσει τι πραγματικά σου αρέσει να τρως και αντί γι’ αυτό τρως αυτό που πιστεύεις ότι «θα έπρεπε» να τρως. Η σχέση σου με τη φαγητό έχει πάρει μία αρνητική χροιά. Πρακτικά τρέμεις να φας φαγητά που αγαπάς, γιατί φοβάσαι ότι θα είναι δύσκολο να σταματήσεις. Όταν υποκύπτεις στον «πειρασμό» απαγορευμένων τροφών, δεν είναι σπάνιο να κάνεις υπερφαγίες, γιατί νιώθεις ενοχές. Κι όμως ορκίζεσαι ειλικρινά ότι δεν θα τα φας ποτέ ξανά.

Συχνά τρως για να ανακουφίσεις. Για να αποσπάσεις ή ακόμα και να μουδιάσεις τον εαυτό σου από τα συναισθήματά σου, ως πρωταρχικό μηχανισμό για να ανταπεξέλθεις. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αντιλαμβάνεσαι ότι η ποιότητα της ζωής σου έχει επισκιαστεί από ψυχαναγκαστικές σκέψεις που αφορούν το φαγητό και την πλήρη αποσύνδεση από το σώμα σου, τους μηχανισμούς πείνας και κορεσμού. Πλήρης αποσυνδεδεμένη διατροφή.

Η αυτό-εικόνα σου, δηλαδή η εικόνα του σώματός σου είναι αρνητική. Δεν σου αρέσει το πώς φαίνεσαι και το πως νιώθεις μέσα στο σώμα σου, και ο αυτοσεβασμός σου μειώνεται διαρκώς. Έχεις μάθει από τις δικές σου εμπειρίες ότι η δίαιτα δεν λειτουργεί. Έχεις φτάσεις στο διατροφικό ναδίρ και νιώθεις εγκλωβισμένος, απογοητευμένος και αποθαρρυμένος.

Αυτό το στάδιο συνεχίζεται έως ότου αποφασίσεις ότι είσαι δυστυχισμένος τρώγοντας και ζώντας με αυτόν τον τρόπο – είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι. Οι πρώτες σου σκέψεις μπορεί να στρέφονται στο να βρεις μία νέα δίαιτα για να λύσει το πρόβλημά σου. Αλλά σχεδόν αμέσως συνειδητοποιείς ότι απλά δεν μπορείς να κάνεις την ίδια διαδικασία ξανά. Αν αυτό είναι το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι, τότε είσαι έτοιμος για τη διαδικασία που θα σε επαναφέρει στην διαισθητική διατροφή.

Πηγή: Intuitive Eating – Evelyn Tribole

Κάποτε ο Έλγιν, ένας ξένος πρόξενος θαμπώθηκε από την ομορφιά των γλυπτών μας, τα ζήλεψε. Τέτοια αριστουργήματα δεν είχε ξαναδεί! Τα ξερίζωσε, ο ανίδεος, από το ιερό ”σπίτι τους”, τον Παρθενώνα. Για να τα έχει εκείνος στην αφιλόξενη, υγρή αυλή του στην ξενιτιά.

Ήρθε επιτέλους ο καιρός να επιστρέψουν πάλι στην πατρίδα τους, μετά από δύο αιώνες. Ό,τι απέμεινε εν τέλει από την καταστροφή των μαρμάρων, που ο Φειδίας μεταμόρφωσε σε ”ομιλούντα” έργα. Με απαράμιλλο κάλλος και με ψυχή. Όπως συνήθιζαν οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή του ανεπανάληπτου Ελληνικού πολιτισμού.

Διάβασε παρακάτω, ένα απόσπασμα πιο επίκαιρο από ποτέ, από το παιδικό βιβλίο «Οι παλιατζούρες του Κυρ-Μηνά» της Μαρίας Κούτρα.

«Εμείς τώρα θα χωριστούμε, είπε το πληγωμένο κυπαρίσσι. Σε λίγο φτάνουμε κοντά στο λιμάνι. Σας εύχομαι καλό ταξίδι! Να προσέχετε. Και να θυμάστε, ο δρόμος για την πατρίδα δεν είναι μακριά! Μια μέρα πάλι εδώ θα γυρίσετε. Εγώ δεν ξέρω τι θ’ απογίνω. Ίσως καταλήξω κάποτε ένα μικρό, ασήμαντο κουτάκι. Μια «παλιατζούρα», όπως θα έλεγαν οι άνθρωποι. Εσείς όμως, ό,τι κι αν γίνει, θα μείνετε στην ιστορία για πάντα! Γιατί εσείς έχετε ψυχή και οι ψυχές μένουν ΑΘΑΝΑΤΕΣ!»