Κριτική

Ο Osho, ένας από τους σπουδαιότερους πνευματικούς στοχαστές του 20^ου αιώνα, μέσα από το βιβλίο του ‘‘αγάπη – ελευθερία – μοναχικότητα’’ αναλύει και σχολιάζει με πρωτότυπο και ανατρεπτικό πολλές φορές τρόπο, την αγάπη ως τροφή της ψυχής, την ελευθερία σε όλα τα επίπεδα και την αναγκαία μοναχικότητα για να συνδεθούμε εκ νέου με τον εαυτό μας.

Αγάπη. Πρόκειται για το θεμέλιο της αυτογνωσίας του κάθε ανθρώπου και μέσα στις σελίδες του βιβλίου του, ο Osho υποστηρίζει ότι η αγάπη είναι η μόνη εμπειρία που υπερβαίνει τον χρόνο, είναι η μόνη ελευθερία από την προσκόλληση, είναι οικουμενική, αλλά και επώδυνη… είναι όλα!

Ελευθερία. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι, αν ο άνθρωπος οραματιστεί τον εαυτό του με φτερά, το ένα θα αντιπροσωπεύει την αγάπη και το άλλο την ελευθερία. Χρειαζόμαστε ελευθερία από τη στρατηγική των θρησκειών, από τα κοινωνικά καλούπια, σεξουαλική ελευθερία και ελευθερία σκέψης για να καταφέρουμε να συνδεθούμε με τον εαυτό μας και με τον υπόλοιπο κόσμο.

…η ελευθερία είναι μια σκάλα. Το ένα άκρο της  σκάλας φτάνει στην κόλαση, το άλλο άκρο αγγίζει τον παράδεισο…

Μοναχικότητα. Η μοναχικότητα, δεν είναι μοναξιά. Είναι επιλογή μας, έχει ηρεμία, θετικότητα, μεγαλείο και δύναμη. Όταν την ανακαλύψεις, νιώθεις όμορφα, γαλήνια, χαρούμενα και μοναδικά. Είναι η φύση μας και μόνο έτσι μπορούμε να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής μας. Μαθαίνεις να ΕΙΣΑΙ, τι ΕΙΣΑΙ, γιατί ΕΙΣΑΙ, ποιος ΕΙΣΑΙ.

Μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του για το χρήμα, για τον γάμο, για τον απαραίτητο διαλογισμό, για τον έρωτα αλλά και για τον φόβο και τα ταμπού που μας κρατούν δέσμιους και αιχμάλωτους στους κόλπους τους. Προσεγγίζει χαρισματικά το μοτίβο της οικογένειας μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα και μας εξιστορεί έναν άλλο τρόπο συμβίωσης προσιτό στον σύγχρονο άνθρωπο, απαλλαγμένο από ταμπέλες και ωραιοποιήσεις.

…μάθε την τέχνη να αφαιρείς, όλα όσα εμποδίζουν την αγάπη…

Μέσα από ιστορίες, μύθους και παραδείγματα όχι πάντα με πρωταγωνιστή τον ίδιο, ρίχνει άπλετο φως από μια διαφορετική και αθέατη οπτική γωνία στα θέματα και μας μυεί, μας εξαγνίζει, μας προβληματίζει, μας διδάσκει, μας νουθετεί, θέλοντας να μας απελευθερώσει και να μας απαλλάξει από το περιττό φορτίο που κουβαλάμε μέσα μας.

Θα έρθουμε αντιμέτωποι με έναν ξέχειλο βιβλίο από πληροφορίες, τεχνικές και απόψεις. Άλλοτε θα αντιδράσουμε, θα οραματιστούμε, θα ξαφνιαστούμε, θα διαφωνήσουμε και άλλοτε θα σταθούμε να ξαναδιαβάσουμε, θα χαμογελάσουμε, θα ενστερνιστούμε και θα ασπαστούμε τα όσα με απλό και κατανοητό τρόπο μας παραθέτει.

…το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι πως, είτε το θέλεις, είτε όχι, είσαι μόνος…

Προσεγγίζει έννοιες απαγορευμένες, αποσαφηνίζει άλλες παρεξηγημένες και οι εύστοχες παρομοιώσεις του, χρωματίζουν έντονα τον πολύχρωμο ήδη καμβά του βιβλίου αυτογνωσίας του.

Πάντα επιλέγω να απομονώνω μια φράση από κάθε βιβλίο που διαβάζω για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο αγάπη – ελευθερία – μοναχικότητα, επιλέγω την παρακάτω:

…η αναπνοή είναι η ζωή του σώματος και η αγάπη είναι η ζωή της ψυχής …

Ο Osho γεννήθηκε το 1931 στην Ινδία. Ήταν φιλόσοφος και έγινε ηγέτης μιας νέας πνευματικής κίνησης παγκοσμίως. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, μελέτησε και δίδασκε φιλοσοφία, προσελκύοντας πλήθος κόσμου.

Το 1966 αποφάσισε να αφήσει τη διδασκαλία και να εδραιωθεί στο ρόλο του ως φιλόσοφος και πνευματικός ηγέτης. Ίδρυσε ένα νέο άσραμ σε ένα άνετο περιβάλλον και αποτέλεσε στόχο, δεχόμενος αρκετές επιθέσεις για τις ιδέες του. Λόγω προβλημάτων υγείας εγκαταστάθηκε στην Αμερική και πέθανε το 1990, από ανακοπή. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα πλην όμως οι ιδέες του, συνεχίζουν να προσελκύουν και να προσεγγίζουν εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους σέβονται τον εαυτό τους και πασχίζουν να βελτιώσουν τα κακώς του κείμενα.

Κατερίνα Σιδέρη
Πηγή: https://www.awakengr.com/agapi-eleytheria-monachikotita-osho/

Το βιβλίο “Το παράδοξο μονοπάτι προς το νόημα της ζωής” του συγγραφέα Δημήτρη Φλαμούρη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος είναι ένας φρέσκος αέρας στα βιβλία αυτοβελτίωσης” αναφέρει η κυρία Τσεμπερλίδου συγγραφέας του βιβλίου “Ψυχική Μπουγάδα” και νομίζω ότι όποιος το διαβάσει θα συμφωνήσει και αυτός . Το βιβλίο αυτό βγαίνει έξω από την κλασική φόρμα ενός βιβλίου του είδους του.  Μέσα από την κατανόηση της βιολογίας του ανθρώπου ο συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει γιατί σκέφτεται και νιώθει όπως νιώθει. Ο συγγραφέας πλάθοντας μια φαινομενικά εξωπραγματική ιστορία σε βάζει στα πιο παράδοξα μονοπάτια για να σου εξηγήσει με λογικά επιχειρήματα , λογικά παραδείγματα τι συμβαίνει μέσα σου , στο μυαλό σου σε περιπτώσεις άγχους, φόβου και σε πολλές άλλες περιπτώσεις .

Καταρρίπτει μύθους ,όπως ότι το άγχος είναι καταστροφικό ! Και το υπέροχο είναι ότι δεν είναι ουτοπία όλα αυτά που γράφει ! Δεν αντιστοιχούν σε μια εξωτερική πραγματικότητα! Όλα συμβαίνουν μέσα μας και όλα έχουν λογική! Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα με έρευνες πάνω στο κάθε θέμα . Με παραδείγματα μέσα από την ίδια τη ζωή που σίγουρα έχουν συμβεί σε όλους!

Μέσα στο βιβλίο ξεδιπλώνεται ολόκληρη η ανθρώπινη υπόσταση με όλους τους φόβους , τις αγωνίες , τις εμπειρίες που έχει ζήσει ο καθένας και πως αυτές επηρέασαν το τώρα . Δίνει απλά και εύκολα βήματα για να κατανοήσεις αυτά που νιώθεις και σκέφτεσαι για να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου και να βρεις το νόημα της ζωής σου .

Κάθε σελίδα του θα σε κάνει να κοιτάξεις τον κόσμο με μια νέα εξεταστική ματιά και να μην αφήσεις τίποτα να σε παραπλανήσει ξανά . Σε κάθε σελίδα μένεις να απορεις και να καταλαβαίνεις ! Να απορεις για την αλήθεια και στη συνέχεια να συνειδητοποιείς την αλήθεια!

Μιλάει για το άγχος , για τους φόβους , για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, πως να καταλάβεις τον εαυτό σου , πώς να επικοινωνείς με τους άλλους και πολλά άλλα θέματα που αφορούν την καθημερινή ζωή!

Ψαράκη Ράνια

https://raniasbookcorneronthinternet.blogspot.com/

Το βασανιστικό ερώτημα: Ποιος είμαι;

Κάθεσαι και κοιτιέσαι στον καθρέπτη. «Ποιος είμαι;» σκέφτεσαι. Η απάντηση δεν έρχεται από την άλλη μεριά. Και εκεί γεννιέται η αγωνία. «Πρέπει να βρω ποιος είμαι. Αλλιώς δε θα μπορώ να ηρεμήσω».

Η αυτογνωσία θεωρώ πως είναι η σημαντικότερη ενασχόληση στην οποία αξίζει να αφιερώσεις την ενέργειά σου.

Αλλά εσύ τι μπορείς να κάνεις;

Μια φορά κι έναν καιρό…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Παλιότερα όλα ήταν πιο απλά. Για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν και πολλές επιλογές. Ήταν εύκολο να γνωρίζεις ποιος είσαι. Ήσουν ο σιδεράς, ο βοσκός, η μαμή, η υπηρέτρια, ο πρίγκιπας, η κόμμησα, ο σκλάβος. Υπήρχαν ξεκάθαροι ρόλοι μέσα στην κοινωνία και συνήθως δεν τους επέλεγες. Απλά γεννιόσουν μέσα σε ένα ρόλο και τον διεκπεραίωνες μέχρι να πεθάνεις.

Δεν υπήρχε χώρος (και πιθανώς χρόνος) για υπαρξιακές αναζητήσεις. Από υπαρξιακής άποψης ήταν μια πιο απλή εποχή.

Κυρίως για τρεις λόγους:

1. Είχες μόνο έναν ρόλο.
2. Τον είχες για όλη σου τη ζωή.
3. Δεν τον επέλεγες εσύ(το σημαντικότερο).

Επιστροφή στο παρόν

Το σημερινό τοπίο είναι πολύ διαφορετικό σε όλα τα μέτωπα.

Το Αμερικάνικό όνειρο έχει συνεπάρει τον δυτικό κόσμο και σταδιακά και σταθερά και όλο τον υπόλοιπο. Ζούμε πλέον στον κόσμο που θεωρητικά μπορείς να γίνεις όποιος θελήσεις. Αρκεί να το προσπαθήσεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ (σε κάποιες περιπτώσεις) και να είσαι και πολύ τυχερός. Δυστυχώς η απαραίτητη έμφαση στην απαιτούμενη προσπάθεια, αλλά και στην τύχη, συνήθως ανεύθυνα παραλείπεται από τους «γκουρού» που διαλαλούν ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, έτσι απλά…

Όλες οι επιλογές, λοιπόν, θεωρητικά είναι διαθέσιμες.

Και είναι ερευνητικά γνωστό ότι η ύπαρξη πολλών επιλογών μας κάνει πιο δυστυχισμένους. Το βάρος της απόφασης τώρα, πέφτει σε εμάς. Και είναι ένα βάρος συχνά ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ για να το σηκώσουμε. Ο Νίτσε πίστευε πως οι άνθρωποι δεν έχουν τα ψυχολογικά εφόδια να διαχειριστούν τις υπαρξιακές τους ανησυχίες. Και εγώ συμφωνώ απόλυτα.

Έχουμε πλέον πάρα πολλές επιλογές και είναι αδύνατον να τις κατανοήσουμε επαρκώς ώστε να δράσουμε με σοφία. Η ψυχική μας υγεία δεν τις αντέχει…

Έχω ένα φίλο στην Αμερική και σε μια συζήτησή με τις κόρες του, μου έλεγαν ότι μια αλυσίδα πολυκαταστημάτων έτρεχε το σύνθημα “Find Your Own Gender”. Δηλαδή βρες το φύλο σου. Τα έφηβα κορίτσια και αγόρια πρέπει ξαφνικά να αποφασίσουν ΚΑΙ τι φύλο είναι. Όταν έχεις μόλις βγει από το να είσαι παιδί, το να βρεις τι φύλο είσαι, δεν είναι κάτι το οποίο είσαι ψυχολογικά έτοιμος να αποφασίσεις. Τα κορίτσια ήταν πελαγωμένα. Όχι επειδή δεν ήξεραν τι φύλο ήταν, αλλά επειδή ξαφνικά κάτι που θεωρούσαν δεδομένο ετίθετο σε αμφισβήτηση.

Ο καημένος εφηβικός εγκέφαλός τους ήταν σε πλήρη σύγχιση. Μπορεί να ακούγεται προχωρημένο σαν στάση, αλλά οι κίνδυνοι που εμπεριέχει είναι τεράστιοι. Δεν υπάρχει πλέον καμία σταθερά. Από που να πιαστείς??

Η κρίση της μέσης ηλικίας προκύπτει όταν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις να στηρίζεις τις επιλογές που έκανες νεότερος. Όταν πέτυχες όλα όσα υποτίθεται ότι έπρεπε να πετύχεις και συνεχίζεις να μην είσαι ευτυχισμένος. Συνειδητοποιείς πως είσαι πιο ελεύθερος από όσο νόμιζες και δεν ξέρεις τι να την κάνεις την τόση ελευθερία. Κάτι που παλαιότερα απλώς δεν ίσχυε.

Δεν είσαι ένα πράγμα

Ίσως η απαίτηση για μια μοναδική απάντηση στην ερώτηση «ποιος είμαι» να μην αρμόζει στην σημερινή κοινωνία. Ενώ παλιότερα είχαμε ένα ρόλο, σήμερα έχουμε πολλαπλούς. Κάποιος μπορεί να είναι στέλεχος εταιρείας, γονιός, λάτρης της φύσης, να του αρέσει η συγγραφή, να του αρέσει να δημιουργεί πράγματα με τα χέρια του και να ταξιδεύει.

Στην πράξη, σαν άνθρωπος θα μπορούσε να αντλήσει αίσθηση ταυτότητας και από τα ΕΞΙ αυτά χαρακτηριστικά του. Όταν όμως θέλει να δώσει ΜΙΑ απάντηση στο ερώτημα «ποιος είμαι» τότε αναπόφευκτα δημιουργείται σύγχυση. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να έχουμε ξεκάθαρες απαντήσεις για τα πράγματα. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλός μας. Να τα βάζουμε σε κουτάκια. Κατά προτίμηση σε ΕΝΑ κουτάκι, όμως. Όχι σε ΕΞΙ.

Η πληθώρα των ενασχολήσεών μας, αλλά και των διαθέσιμων επιλογών, μάς έχει οδηγήσει σε κατακερματισμό της προσωπικότητάς μας. Δυσκολευόμαστε να βρούμε ένα σημείο αναφοράς για να ορίσουμε το ποιοι είμαστε.

Ένα κομμάτι της ψυχολογίας αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη του χαρακτήρα, επιχειρηματολογώντας ότι η έννοια του χαρακτήρα έχει το νόημα να μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά ενός ατόμου. Κι όμως παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι ενεργούν διαφορετικά σε διαφορετικές συνθήκες.

Κάποιες φορές είμαστε πιο ντροπαλοί ενώ άλλες φορές πιο κοινωνικοί. Κάποιες φορές πιο ενεργητικοί ενώ άλλες πιο νωχελικοί. Δεν μπορούμε να ορίσουμε μονοσήμαντα τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, λένε οι ψυχολόγοι που υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Μου αρέσει κι εμένα αυτή η προσέγγιση.

Αυτό που είσαι αλλάζει

Ένα επιπλέον ιδίωμα της σύγχρονης εποχής είναι η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, η οποία αναστατώνει το status quo δημιουργώντας διαρκώς νέους και συχνά εφήμερους ρόλους για τους ανθρώπους (πχ blogger, influencer, start-up επιχειρηματίας, κλπ).

Ενώ παλιότερα ήταν αναμενόμενο να κάνεις ένα επάγγελμα σε όλη σου τη ζωή ή και για περισσότερες από μια ζωές (βλέπε οικογενειακές επιχειρήσεις) τώρα γίνεται ολοένα πιο πιθανό να αλλάξεις πορεία (και ίσως περισσότερες από μια φορές) μέσα σε μια ζωή.

Πχ, εγώ ξεκίνησα μαθηματικός, έγινα χρηματιστής και τώρα είμαι συγγραφέας, εισηγητής σεμιναρίων, ομιλητής, blogger, θεραπευτής και γενικώς ασχολούμαι με την ψυχολογία. Άντε να βρεις ταυτότητα τώρα…

Οι ολοένα αυξανόμενοι ρυθμοί αλλαγής των καταστάσεων έχουν μετατρέψει την κρίση της μέσης ηλικίας στην κρίση του ενός τετάρτου της ηλικίας (quarter life crisis) όπως οι νέοι της εποχής μας επώδυνα ανακαλύπτουν.

Η μόνη αλήθεια είναι η αλλαγή.  «Τα πάντα ρει» όπως είπε ο Ηράκλειτος αλλά εμείς ψυχολογικά έχουμε πολλή ανάγκη από σταθερότητα και ασφάλεια στη ζωή μας. Έτσι απεγνωσμένα ζητάμε το «για πάντα» σε ένα κόσμο όπου το «για πάντα» είναι αδύνατον να υπάρξει.

Δεν είσαι κι εσύ ποτέ ο ίδιος

Όλα τα κύτταρά σου θα έχουν αντικατασταθεί αρκετές φορές μέχρι τα γεράματά. Νέες αναμνήσεις θα προκύπτουν και θα σχηματίζεις διαρκώς μια πολύ διαφορετική εικόνα του παλιού σου εαυτού. Τίποτα δε μένει ίδιο.

Κι όμως εμείς ψάχνουμε να βρούμε ποιος είμαι εγώ που παραμένω σταθερός πίσω από όλα αυτά.

Αν το σκεφτείς λίγο πιο φιλοσοφικά θα συνειδητοποιήσεις πως στην πράξη (γιατί στη θεωρία ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει) δεν υπάρχει ο σταθερός εαυτός σου τον οποίο προσπαθείς να ορίσεις με την ερώτηση «ποιος είμαι».

Δεν υπάρχει ο πραγματικός σου εαυτός. Τον εαυτό σου τον δημιουργείς. Δεν τον ανακαλύπτεις.

Αυτό μπορεί να ακούγεται αρχικά τρομακτικό. Αν το επεξεργαστείς λίγο παραπάνω όμως, ίσως και να είναι βαθιά ανακουφιστικό. Γιατί μπορείς να παραιτηθείς από την απαίτηση να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου και να επικεντρωθείς στην ενασχόληση του να δημιουργήσεις τον εαυτό σου.

Αν δυσκολεύεσαι, δεν είσαι μόνος

Αν δεν ξέρεις ποιος είσαι να γνωρίζεις πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις μπερδεμένος και ανήμπορος πολλές στιγμές της ζωής σου. Να έχεις παραλύσει από την αίσθηση ελευθερίας και των πολλών επιλογών. Δεν πάει κάτι στραβά με σένα. Είσαι απλά άνθρωπος. Αυτό υποστήριζαν οι υπαρξιστές φιλόσοφοι, όπως ο Νίτσε, ο Καμύ, ο Σαρτρ.

Η ευτυχία δεν είναι φυσιολογική κατάσταση για τον άνθρωπο. Είμαστε φτιαγμένοι για να επιβιώνουμε, όχι για να κάνουμε ζωάρα. Θέλει πολύ κόπο για να αποκτήσεις ευτυχία και ίσως να μην είναι καν εφικτό. Δεν υπάρχει ζωή όπου δε θα μετανιώσεις κάποια στιγμή για τις επιλογές σου. Ποτέ δε θα μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρος γι αυτές. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Όπως έλεγε ο υπαρξιστής φιλόσοφος Soren Kierkegaard, «ο μόνος τρόπος να κατανοήσεις τη ζωή είναι κοιτάζοντας προς τα πίσω, αλλά πρέπει να τη ζήσεις προς τα μπροστά».

Συμπέρασμα

Το νέο μου βιβλίο: Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής είναι το υπαρξιακό ταξίδι του ήρωα που αρχίζει στο πρώτο κεφάλαιο με το ερώτημα “Ποιος είμαι;” και μέσα από το βιβλίο βιώνει ένα ταξίδι μέχρι το νόημα της ζωής.

Αν και εσύ δυσκολεύεσαι να ορίσεις το ποιος είσαι, μπορείς να βρεις παρηγοριά στο γεγονός ότι όλοι ζορίζονται. Το να μη νιώθεις ευτυχισμένος είναι φυσιολογικό. Είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό του να είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς άγχος.

Αν όμως, όπως συχνά αναφέρω, ακούς τις φωνές γύρω σου που σου λένε να σκέφτεσαι θετικά και να επιλέγεις την ευτυχία, τότε είναι πολύ εύκολο να νιώσεις προβληματικός τις φορές που φυσιολογικά δεν το καταφέρνεις.

Δείξε συμπόνοια στον εαυτό σου. Κατανόησέ την αναπόφευκτη δυσκολία του να είσαι άνθρωπος.

Αυτό είναι το σημαντικότερο βήμα για να καταλάβεις το ποιος στ’ αλήθεια είσαι.

Δημήτρης Φλαμούρης

Ο Σπύρος Γλύκας πήρε ένα σοβαρό ρίσκο όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη Διομίρα. Έγραψε ένα βιβλίο που είναι ξεκάθαρα δυστοπία, με όλες τις πολιτικές, οικονομικές, προσωπικές προεκτάσεις, ενώ είμαι σίγουρη πως ξέρει πολύ καλά πως το κοινό της επιστημονικής φαντασίας στην Ελλάδα είναι περιορισμένο και θα δυσκολευόταν να βρει κάποιον να το εκδώσει.

Κεντρικός πρωταγωνιστής ο Τροτ, ένας έφηβος στην ένατη επαρχία της Γης στον 23ο αιώνα, που βρίσκεται μπροστά στην καμπή της ενηλικίωσης. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να αποχωριστεί όλους τους ανθρώπους, να αναλάβει μια δική του Μονάδα Ζωής, απ’ όπου δεν θα ξαναβγεί ποτέ και να ζήσει τα υπόλοιπα διακόσια χρόνια που του αναλογούν παρέα με ένα ρομπότ και τις οθόνες. Ο Τρότ όμως δεν είναι ένας κοινός έφηβος, έχει μια φοβερή ικανότητα συγκέντρωσης. Και αποφασίζει να το σκάσει. Στο φευγιό του θα συμβάλλει η Γριά, ένα σκιώδες πρόσωπο που βοηθά για λίγο όλους τους αντιφρονούντες, και θα του δώσει να καταλάβει την αξία της λογοτεχνίας αλλά και του ταλέντου του στη συγκέντρωση.

Όλα τα στοιχεία μια δυστοπίας είναι εδώ. Ο συγγραφέας χτίζει μια ιστορία σε μια μελλοντική κοινωνία, όπου το περιβάλλον έχει καταστραφεί και οι άνθρωποι στηρίζονται αποκλειστικά στην τεχνολογία για την επαφή. Όλοι σχεδόν αποδέχονται τη νέα κατάσταση, ελάχιστοι επαναστατούν. Σε αυτήν την κοινωνία υπάρχει και η Διομίρα, η μοναδική πόλη στην επιφάνεια, μα εκεί ζουν μονάχα τα μέλη πέντε οικογενειών, αυτών που προκάλεσαν την καταστροφή και τώρα κρατούν όλη την εξουσία για τον εαυτό τους.

Οι άνθρωποι πρέπει να αποδεχτούν ο καθένας την κοινωνική του θέση, να μην προσπαθούν, να μην ελπίζουν. Καταναλώνουν μόνο ό,τι τους πουν, χωρίς να μπορούν να μεταπηδήσουν στην άρχουσα τάξη, χωρίς να υπάρχει ελπίδα αλλαγής. Χάνει έτσι ο καθένας την ατομικότητά του, την ταυτότητά του, αυτοί που ξεχωρίζουν αναπότρεπτα πρέπει να εξαλειφθούν. Ο Γλύκας διαλέγει για ήρωες ακριβώς αυτούς, τους ελαχίστους αντιφρονούντες, αυτούς που κάνουν έστω μια προσπάθεια για μια αυτόνομη ζωή.

Κεντρικό ρόλο στο μυθιστόρημα έχει η τεχνολογία, τα ανδροειδή που γίνονται όλο και πιο ανθρώπινα, στα όρια να έχουν συναισθήματα και να απολαμβάνουν την ερωτική πράξη. Και να ελέγχουν την ανθρωπότητα. Αυτός ο προβληματισμός, πολύ κοινός στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, μοιάζει τώρα που είμαστε στο έλεος της τεχνητής νοημοσύνης και των αλγορίθμων πιο επίκαιρος από ποτέ.

Το άλλο στοιχείο που δεν κρύβεται είναι η βιβλιοφιλία του συγγραφέα. Διακειμενικές αναφορές έχουμε διάσπαρτες σε όλο το κείμενο, όρεξη να έχει κανείς να τις εντοπίζει και να σημειώνει βιβλία. Εξάλλου όποιος είναι κάπως παρατηρητικός θα καταλάβει πως το όνομα “Διομίρα” και κάπου αλλού το έχει συναντήσει (στον Ίταλο Καλβίνο, κρύβε λόγια). Ο κεντρικός ήρωας είναι βαθιά βιβλιομανής και ούτε λίγο ούτε πολύ, πιστεύει πως τα βιβλία θα σώσουν τον κόσμο.

Τελικά αυτό που πρέπει κανείς για να απολαύσει ένα μυθιστόρημα όπως η Διομίρα είναι να άρει τη δυσπιστία και τις προκαταλήψεις του, να αφεθεί σε αυτόν τον νέο κόσμο χωρίς να τον αμφισβητεί, για να μπορέσει να ταυτιστεί με τους ήρωες και να περάσει στο δεύτερο επίπεδο του κειμένου. Όποιος μείνει στις λεπτομέρειες, θα γοητευτεί από το φόντο, αλλά θα χάσει την ουσία.

                         Κατερίνα Μαλακατέ

Blog ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ