Η ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ
Η αυτοπεποίθηση δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Δεν είναι φράση. Δεν είναι τεχνική. Δεν είναι τίτλος.
Είναι κάτι που χαράζεται μέσα σου, κάθε φορά που ζεις με ειλικρίνεια, κάθε φορά που συνεχίζεις, όταν θα μπορούσες να σταματήσεις.
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έπρεπε να περάσει απέναντι. Σε μια γέφυρα που δεν ήταν έτοιμη. Μέχρι που κατάλαβε ότι την χτίζει καθώς τη διασχίζει.
Η γέφυρα με τα σπασμένα σκαλιά
Ο Άρης στεκόταν στην άκρη ενός φαραγγιού. Απέναντι, το μέρος που ήθελε να φτάσει. Η ζωή που ήθελε να ζήσει. Ο εαυτός που ήθελε να γίνει.
Ανάμεσά τους μια γέφυρα. Όχι ολόκληρη. Μια ξύλινη γέφυρα με που και που κενά σκαλοπάτια. Άλλα έτοιμα. Άλλα σπασμένα. Άλλα απλώς, δεν υπήρχαν.
Κοίταξε μπροστά του και σκέφτηκε: “Δεν μπορώ να το περάσω αυτό. Δεν ξέρω πώς”.
Και κάθισε. Περίμενε. Μήπως κάποιος του δείξει πώς να περάσει. Μήπως κάποιος χτίσει τη γέφυρα γι’ αυτόν.
Περίμενε για μέρες. Και τίποτα δεν άλλαζε.
Μέχρι που άκουσε μια φωνή μέσα του: “Δε χτίζονται οι γέφυρες με σκέψη. Χτίζονται με βήματα.” Και τότε, αποφάσισε να κάνει το πρώτο. Προσεκτικό. Διστακτικό. Αλλά βήμα.
Και κάτι παράξενο συνέβη.
Μπροστά του, ένα σκαλί φάνηκε εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. Με κάποια βήματα, ένα σκαλοπάτι γεννιόταν. Και με κάποια άλλα, όχι. Κάποιες φορές πάταγε στο κενό. Έπεφτε. Πονούσε. Αλλά σηκωνόταν.
Άλλες φορές, έπρεπε να γυρίσει πίσω και να πάρει άλλη διαδρομή. Άλλες, να σταθεί ακίνητος, μέχρι να ξαναβρεί το κέντρο του.
Κάθε φορά όμως που επέλεγε να συνεχίσει, έστω και κουτσαίνοντας, η γέφυρα τον τιμούσε με ένα ακόμα κομμάτι.
Όταν έφτασε απέναντι, δεν είχε ανάγκη από χειροκρότημα. Ούτε από αναγνώριση. Δεν τον ένοιαζε να του πουν ποιος είναι. Το ήξερε.
Και κοιτώντας πίσω, δεν είδε γέφυρα. Είδε ίχνη. Βήματα. Πτώσεις. Και επαναφορές. Ξεκινήματα. Αποφάσεις. Πρωτοβουλίες. Επιλογές. Θαρραλέες δοκιμές και δοκιμασίες. Σιωπές.
Και εκεί, χαμογέλασε.
Η αυτοπεποίθησή του δεν ήταν το πέρασμα. Ήταν το κάθε βήμα που τόλμησε να κάνει.
Η Αυτοπεποίθηση
Την αυτοπεποίθηση δεν θα στη δώσουν τα βιβλία αυτοβελτίωσης. Ούτε οι θετικές δηλώσεις. Ούτε κάποια άλλη τεχνική ψυχικής ενδυνάμωσης. Ούτε καν η ψυχοθεραπεία σου. Και σίγουρα την αυτοπεποίθησή σου δεν θα σου τη χτίσουν οι άλλοι.
Την αυτοπεποίθηση τη χτίζεις εσύ.
Κάθε φορά που μένεις συνεπής στις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου. Κάθε φορά που κατακτάς έναν στόχο.
Αλλά και…
Κάθε φορά που πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Κάθε φορά που συνεχίζεις, ενώ νόμιζες πως δεν αντέχεις άλλο. Κάθε φορά που επιλέγεις εσένα, ακόμα κι αν ένα κομμάτι σου πονάει γι’ αυτή την επιλογή. Κάθε φορά που ξεκινάς απ’ την αρχή, γιατί αυτό που δοκίμασες δεν ήταν τελικά για σένα, ή γιατί απλά δεν δούλεψε.
Η αυτοπεποίθηση δεν διδάσκεται.
Χαράζεται στην ψυχή σου από τα βιώματά σου. Και γι’ αυτό, ο πιο σύντομος δρόμος προς αυτήν είναι να αρχίσεις ΝΑ ΖΕΙΣ.
