Αποσπάσματα

Τι ακριβώς ορίζεται ως ταυτότητα; Την ορίζω ως το σύνολο των σκέψεων, αντιλήψεων και πεποιθήσεων που θεωρούμε σαν τα πιο αληθινά στοιχεία της εσωτερικής μας ύπαρξης. Μπορείς να προσποιηθείς ή να ενεργήσεις με συγκεκριμένο τρόπο για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά δεν μπορείς να πεις ψέματα στον εαυτό σου, όταν πρόκειται για τα παραπάνω στοιχεία. Βαθιά μέσα σου, γνωρίζεις τι ισχύει για σένα.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, η ταυτότητα ορίζεται ως εξής: αυτό που αντιλαμβανόμαστε για τον εαυτό μας είναι και αυτό που πιστεύουμε για εμάς.

Και σε αυτό το σημείο βρίσκεται το παράδοξο για την ταυτότητα. Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι θα μπορούσαν να βελτιώσουν σημαντικά τη ζωή τους, αν άλλαζαν την ταυτότητά τους. Ωστόσο, αρκετοί δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα απαραίτητα βήματα, ακόμα και αν είναι για το συμφέρον τους.

Είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις αυτό που είσαι γι’ αυτό που θα μπορούσες να γίνεις; H απάντηση θα έπρεπε να είναι ένα δυνατό «Ναι». Αυτό είναι ένα λογικό συμπέρασμα και θεωρείται προφανές, ωστόσο παραμένει μυστήριο γιατί τόσοι άνθρωποι παλεύουν με αυτό το θεμελιώδες ερώτημα. Δεν βρίσκεσαι σ’ αυτή τη Γη για να είσαι ένα κούτσουρο απελέκητο ή ένα σακί κάρβουνο αφημένο στο έδαφος. Η αποστολή σου είναι να συνεχίζεις να αναπτύσσεσαι, να εξελίσσεσαι και να μαθαίνεις να ζεις μια ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη ζωή. Αν λειτουργήσεις κατ’ αυτόν τον τρόπο, η ταυτότητά σου θα αλλάξει.

Η ταυτότητα αποτελεί τόσο σημαντικό στοιχείο, επειδή ξεκλειδώνει πολλά άλλα εξαιρετικά στοιχεία στη ζωή σου. Όταν δημιουργείς Μια Ταυτότητα Ακόμα, δίνεις στον εαυτό σου το δώρο του ελέγχου υπαγορεύοντάς του εσωτερικά μηνύματα, αντί να αφεθείς να εξουσιάζεσαι από εξωτερικές δυνάμεις που έχουν υπονομεύσει την ευτυχία σου, πιθανότατα από την ημέρα που γεννήθηκες.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Η Δύναμη του 1 Ακόμα“

Σε καλώ να είσαι δεκτικός σε μία ριζοσπαστική νέα ιδέα σχετικά με τον εαυτό σου. Είναι ριζοσπαστική γιατί από τότε που άφησες τη μήτρα της μητέρας σου έχεις υποστεί μια πολιτιστική προσαρμογή σχεδιασμένη να σε βοηθήσει να είσαι ευχαριστημένος ζώντας μια «κανονική ζωή» στο επίπεδο της συνηθισμένης επίγνωσης, που σε γενικές γραμμές σημαίνει να αποδέχεσαι ό,τι σου δίνει η ζωή. Με διάφορους τρόπους έχεις προγραμματιστεί να πιστεύεις ότι δεν διαθέτεις τη γνώση ή την ικανότητα να πραγματώνεις την εκπλήρωση των επιθυμιών και των ευχών σου.

Λέω όσο πιο καθαρά μπορώ: Υπάρχει ένα επίπεδο επίγνωσης στο οποίο μπορείς να επιλέξεις να ζεις και να ανακαλύψεις ότι εκπληρώνονται όλα όσα επιθυμείς για σένα, φτάνει να είσαι πρόθυμος να αλλάξεις την αντίληψη που έχεις για τον εαυτό σου ως συνηθισμένου ανθρώπου. Σε αυτό το βιβλίο θα ερευνήσω μαζί σου εκείνα που έχω μελετήσει, μάθει, ενστερνιστεί, εφαρμόσει και ζήσει σχετικά με τις δυνάμεις της πραγμάτωσης. Όλα αρχίζουν με την αλλαγή της αντίληψης του εαυτού σου. Θα ήθελα να πω μερικά πράγματα γι’ αυτές τις δύο έννοιες – συνηθισμένο και ασυνήθιστο.

Το συνηθισμένο είναι, πώς να το πω, πολύ συνηθισμένο. Σημαίνει ότι κάνεις όλα όσα ο πολιτισμός σου και η οικογένειά σου σε έχουν προγραμματίσει να κάνεις. Υποδηλώνει ότι ταιριάζεις με το περιβάλλον σου, μελετάς σκληρά, ακολουθείς τους κανόνες, εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου, συμπληρώνεις έντυπα, πληρώνεις τους φόρους σου, βρίσκεις μια δουλειά και κάνεις όλα όσα κάνει ένας νομοταγής πολίτης. Και ύστερα συνταξιοδοτείσαι, παίζεις με τα εγγόνια σου και τελικά πεθαίνεις. Θέλω να τονίσω ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό σ’ αυτό το σενάριο –είναι απολύτως εντάξει– αλλά εάν κι εσύ το έβρισκες απολύτως αποδεκτό, δεν θα διάβαζες τώρα αυτό το βιβλίο.

Το ασυνήθιστο περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του συνηθισμένου, επειδή όλοι ζούμε στον ίδιο υλικό κόσμο. Θα υπάρχουν έντυπα που πρέπει να συμπληρωθούν, κανόνες που απαιτούν να γίνουν σεβαστοί, λογαριασμοί να πληρωθούν και οικογενειακές υποχρεώσεις που πρέπει να φροντιστούν. Αλλά η ασυνήθιστη επίγνωση συνδέεται με την ψυχή σου, αυτή την αόρατη, χωρίς όρια ενέργεια που κοιτάζει τον έξω κόσμο πίσω από τα μάτια σου και έχει πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα από εκείνα του συνηθισμένου εαυτού σου.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Εκπλήρωση Επιθυμιών“

Παρότι ο αριθμός των γυναικών υπερβαίνει ακόμα εκείνον των ανδρών που αναζητούν βοήθεια στην ψυχοθεραπεία, έχω δουλέψει με πολλούς άνδρες που έχουν βιώσει αισθήματα μοναξιάς στην πρώτη τους σχέση. Κατά έναν τρόπο, για κείνους είναι ακόμα πιο οδυνηρό μια και η κουλτούρα μας υπαγορεύει πως οι άνδρες πρέπει να έχουν λιγότερες συναισθηματικές ανάγκες. Κοιτώντας όμως τα ποσοστά αυτοκτονιών και βίας βλέπουμε πως κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί. Οι άνδρες είναι πιθανότερο να γίνουν βίαιοι ή αυτόχειρες μπροστά στη συναισθηματική απελπισία. Άνδρες που στερούνται συναισθηματικής επαφής, ενός αισθήματος ένταξης ή φροντίδας και προσοχής, μπορούν να νιώσουν εξίσου κενοί, ωστόσο ενδεχομένως να το κρύψουν. Η συναισθηματική επαφή είναι μια πρωταρχική ανθρώπινη ανάγκη, ανεξάρτητα απ’ το φύλο.

Τα παιδιά που νιώθουν πως δεν μπορούν να συνδεθούν συναισθηματικά με τους γονείς τους συχνά προσπαθούν να ενισχύσουν τον δεσμό τους με εκείνους, ενσαρκώνοντας οποιονδήποτε ρόλο θεωρούν πως θα τους αρέσει. Παρόλο που κάτι τέτοιο ίσως τους αποφέρει ένα πρόσκαιρο αίσθημα αποδοχής, δεν επιτυγχάνει αυθεντική συναισθηματική εγγύτητα. Οι συναισθηματικά αποκομμένοι γονείς δεν αναπτύσσουν ξαφνικά μια ικανότητα ενσυναίσθησης απλά επειδή το παιδί τους κάνει κάτι που τους ευχαριστεί.

Άνθρωποι που στερήθηκαν την επαφή ως παιδιά, άνδρες και γυναίκες εξίσου, συχνά δεν μπορούν να πιστέψουν πως κάποιος θέλει να έχει σχέση μαζί τους γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Πιστεύουν πως αν κάποιος επιθυμεί κάποια επαφή μαζί τους, τότε πρέπει να ενσαρκώσουν έναν ρόλο ο οποίος πάντα βάζει το άλλο άτομο πρώτο.

Από το βιβλίο Δυστυχώς δεν Διάλεξα τους Γονείς μου

Φαίνεται να μοιραζόμαστε μιαν ασυνείδητη υποχρέωση να επιλύσουμε τις τραγωδίες του παρελθόντος της οικογένειάς μας. Σε μιαν ασυνείδητη απόπειρα να θεραπεύσετε την οικογενειακή οδύνη, ενδεχομένως να μοιραστείτε το ανεπίλυτο πένθος της γιαγιάς σας που περιβάλλει τον θάνατο της μητέρας της, του συζύγου της ή του παιδιού της. Το συναίσθημά της «Έχω χάσει τα πάντα» μπορεί να ζει μέσα σας ως φόβος ότι κι εσείς επίσης θα χάσετε τα πάντα. Αυτές οι προτάσεις επηρεάζουν τον τρόπο που ξέρετε τον εαυτό σας. Επηρεάζουν τις επιλογές σας. Επηρεάζουν το πώς αντιδρούν το μυαλό και το σώμα σας στον κόσμο γύρω σας. Φανταστείτε την επίδραση μιας πρότασης όπως «Θα με αφήσει» να ακούγεται στο πίσω μέρος της επίγνωσής σας όταν ο άντρας των ονείρων σας σας κάνει πρόταση γάμου. Ή αναλογιστείτε τον αντίκτυπο μιας πρότασης όπως «Θα κάνω κακό στο παιδί μου» στην περίπλοκη βιολογική και συναισθηματική κατάσταση μιας νεαρής μέλλουσας μητέρας. Αφουγκραστείτε ξανά τα λόγια της βασικής σας πρότασης. Πείτε τα δυνατά.

Είστε σίγουρος/η ότι είναι δικά σας; Ποιος/α στην οικογένειά σας μπορεί να είχε λόγο να αισθάνεται το ίδιο;

Σκεφτείτε τους γονείς και τους παππούδες σας. Μήπως βίωσαν κάποιο γεγονός τόσο οδυνηρό, ώστε να μιλούν σπανίως γι’ αυτό; Μήπως έχασαν ένα νεογέννητο μωρό ή είχαν κάποια αποβολή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη; Μήπως τους εγκατέλειψε ένας μεγάλος έρωτας ή μήπως έχασαν έναν γονέα ή κάποιο αδέλφι όταν ήταν νέοι; Μήπως ένιωθαν ένοχοι επειδή έβλαψαν κάποιον; Μήπως κατηγορούν τους εαυτούς τους για κάτι;

Αν δεν σας έρχεται τίποτα στο μυαλό, μπορείτε να κοιτάξετε άλλη μια γενιά πίσω στους προπαππούδες σας ή σε κάποιον θείο ή θεία…

Από το βιβλίο Μην Κατηγορέις τον εαυτό σου

Ο Δημιουργός μου έδειξε ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι—ότι οι ζωές μας είναι συνυφασμένες μεταξύ τους. Με μια πιο βαθιά και αληθινή έννοια, είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας.

Κάποιοι θα διαφωνούσαν με αυτό, γιατί, επιφανειακά, φαινόμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Όμως μοιάζουμε περισσότερο από όσο νομίζουμε. Διότι όλες οι καρδιές, ανεξαρτήτως καταγωγής, πρέπει να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, τον δρόμο της ζωής.

Οι ζωές μας είναι το πέρασμά μας μέσα από την ερημιά.

Στο δικό μου πέρασμα, έχω νιώσει τον πόνο του να επιλέγεις τον πόλεμο αντί της ειρήνης, όπως κι εσείς. Διότι ζείτε σε μια εποχή μεγάλων και τρομερών πολέμων. Πολέμων μεταξύ εθνών, θρησκειών και πολιτισμών. Πολέμων μεταξύ γειτόνων, φίλων και μελών της ίδιας οικογένειας. Πολέμων ακόμη και ενάντια στον ίδιο σας τον εαυτό.

Ο πόλεμος μάς χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Καταπνίγει τη χαρά μας, μάς γεμίζει φόβο και μας δημιουργεί θυμό.

Μέσα σε όλον αυτόν τον πόνο, πόσο συχνά συνειδητοποιούμε ότι πιθανά εμείς έχουμε τη δύναμη να δώσουμε ένα τέλος σε αυτούς τους πολέμους;

Ο πόλεμος δεν αρχίζει ούτε τελειώνει από ηγέτες και στρατούς. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος αρχίζει και τελειώνει μέσα στον καθέναν από εμάς, μέσα στις καρδιές μας.

Όταν επιλέγουμε να μην νοιαζόμαστε για τους άλλους, τυφλώνουμε τους εαυτούς μας και δεν βλέπουμε το φως τους. Και, καθώς είμαστε τυφλωμένοι, αναπόφευκτα η εικόνα μας για τον κόσμο γίνεται πιο σκοτεινή, παραμορφωμένη και ψευδής, καλύπτοντας έτσι το φως της αλήθειας.

Δεν βλέπουμε πλέον έναν άνθρωπο να στέκεται μπροστά μας, βλέπουμε έναν εχθρό—ένα άτομο χωρίς ανθρωπιά μέσα του.

Το να βρίσκονται σε πόλεμο οι καρδιές μας, σημαίνει πως προσκαλούμε τον πόλεμο και στη ζωή μας.

Και το να διατηρούμε αυτόν τον πόλεμο στις καρδιές μας, σημαίνει πως διαιωνίζουμε τον πόλεμο και στη ζωή μας…

Από το βιβλίο “Πέντε Θρύλοι”