Ιβίσκος

Είναι δυνατόν θα αναρωτηθείς από πορτοκάλια να φτιάξω λεμονάδα; Πάμε να δούμε!

Θα μιλήσουμε για το σενάριο που ακολουθούμε υποσυνείδητα οι περισσότεροι από την αρχή της ενηλικίωσής μας. Και δεν εννοούμε το σενάριο μιας ταινίας καθώς, για να ξεφύγεις από αυτό, μπορείς απλά να επιλέξεις μια άλλη ταινία. Παρόλο που σε αυτή την ταινία –της ζωής μας- είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές φαίνεται πως αρκετές φορές δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το σενάριο που έγραψαν για εμάς η οικογένειά μας, η στενόμυαλη παιδεία ή η κοινωνία.

Θα μου πεις ο ρόλος ενός ηθοποιού είναι να είναι πρωταγωνιστής και να ακολουθεί το σενάριο που του έχουν δώσει. Μιας και μιλάμε όμως κυριολεκτικά για τη ζωή μας, καλό είναι να πάρουμε εμείς τα ηνία και να γράψουμε μόνοι μας το παρόν και το μέλλον μας.

Συχνά πιστεύουμε ότι αρκετές αποφάσεις και πράξεις μας είναι δικά μας δημιουργήματα και δεν συνειδητοποιούμε ότι απλώς είμαστε θεατές σε μια κακοστημένη παράσταση. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλους και για τα πάντα, αλλά καλώς ή κακώς ο περίγυρός σου διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συνήθειες, τις αντιδράσεις και τον τρόπο αντιμετώπισης που έχεις υιοθετήσει. Όπως είχε πει και ο Βασίλης «Στο ίδιο έργο θεατές». Βέβαια δεν υπάρχουν θεατές στην προκειμένη. Ο θεατής είναι ένας και είσαι εσύ, που βλέπεις το ίδιο έργο, ξανά και ξανά.

Οπότε το πρώτο στάδιο είναι να κατανοήσεις είτε μόνος σου είτε με την βοήθεια ενός ψυχολόγου ποιες από τις συμπεριφορές σου δεν είναι δικές σου. Ένας που έχει κάνει μια στοιχειώδη έρευνα με τον εαυτό του θα πει «Σιγά το δύσκολο, αυτό το γνωρίζω ήδη». Χωρίς να θέλω να στενοχωρήσω κανένα, αυτή είναι μόνο η αρχή, για να καταφέρεις να γράψεις το δικό σου σενάριο.

Το δεύτερο είναι να ξεχωρίσεις ποιες από αυτές τις συμπεριφορές θες να κρατήσεις για εσένα καθώς έχεις δει ότι δουλεύουν σωστά και ποιες να αντικαταστήσεις με άλλες. Είπαμε, δεν μας τα έμαθαν και όλα λάθος…

Σου έχει τύχει να κάνεις κάτι και ενώ θεωρείς λογική τη στάση σου, μετά να σκέφτεσαι αν πραγματικά έκανες καλά; Ενώ έχεις κάνει κάτι που θα έπρεπε να σε χαροποιήσει μέσα σου να νιώθεις θλίψη; Ενώ η ζωή σου στα μάτια κάποιου άλλου φαίνεται να πηγαίνει υπέροχα, εσύ να θες να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις χορεύτρια;

Ε, αυτές είναι οι περιπτώσεις που πρέπει να πάρεις το μολύβι και να αρχίσεις να γράφεις από την αρχή το σενάριό σου.

Όταν έχεις καταλάβει ότι κάτι δεν δουλεύει για εσένα, ξεκίνα την προσπάθεια να το αλλάξεις. Ναι, στην αρχή θα είναι δύσκολο, θα φαντάζει άγνωστο και λογικό αφού θα είναι. Πρέπει να βγεις από το comfort zone σου για να το πετύχεις. Για παράδειγμα γνωρίζεις ότι έλκεσαι από άνδρες οι οποίοι είναι δυναμικοί –ίσως γιατί έτσι να ήταν ο πατέρας σου- αλλά πάντα στην πορεία της σχέσης είναι κάτι που σε κουράζει και είναι ίσως ο ίδιος λόγος που δεν έχεις καταφέρει να κάνεις μια ουσιαστική σχέση ακόμα. Δεν δουλεύει για εσένα αυτό, είναι εμφανές. Όσο λοιπόν και αν αρχικά σε ελκύει ένας τέτοιος άνδρας σκέψου αν πραγματικά είχε ποτέ αποτέλεσμα. Γιατί να έχει τώρα; Πρέπει να βρεις κάποιον που να ταιριάζει στα δικές σου ανάγκες, όχι στης Μητέρας σου. Όταν η ζωή σου δίνει πορτοκάλια, φτιάξε λεμονάδα!

Προφανώς αυτό δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά και στις φιλικές, στις οικογενειακές, στις εργασιακές. Έχεις έναν φίλο που συνεχώς έχει χρόνο μόνο για τα δικά του προβλήματα και όταν βρίσκεσαι εσύ σε αυτή τη θέση συνεχώς σε υπονομεύει. Μίλα του, πες του τι αισθάνεσαι και αν δεις ότι επαναλαμβάνεται, βρες άλλον φίλο. Μα είναι τόσα χρόνια φίλος μου, πού να βρω τώρα νέα παρέα κλπ. κλπ. Δικαιολογίες για να μείνεις σε μια κατάσταση που δεν σου κάνει καλό –παρόλο που άμα το σκεφτείς το αντίθετο θα έπρεπε να γίνεται- υπάρχουν πολλές. Και επειδή γι’ αυτό ευθύνεται μόνο το σενάριό σου, βγες από τα νερά σου και κάνε ένα βήμα στο «άγνωστο», που ξέρεις σίγουρα ότι μόνο καλό θα σου κάνει.

Βρίσκεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που θυμίζει Βαγδάτη. Το αφεντικό φωνάζει από το πρωί έως το βράδυ. Γυρνάς σπίτι σου και κλαις. Και όμως δεν φεύγεις από αυτή τη δουλειά. Γιατί; Ίσως να έχεις υπάρξει σε βίαιο περιβάλλον είτε στο σπίτι, είτε στο σχολείο ή ίσως να πληρώνει καλά αυτή η δουλειά και να έχεις μάθει ότι στον βωμό του χρήματος θυσιάζεις τα πάντα. Εγώ θα σου πω πως την ψυχική σου υγεία δεν πρέπει να τη θυσιάζεις για κανέναν και για τίποτα. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι εφόσον έχεις τα προσόντα για μια τέτοια θέση εργασίας, δεν υπάρχει αλλού κάποιο εργασιακό περιβάλλον που να είναι ανθρώπινο. Πήγαινε στο γραφείο, παραιτήσου και αν θες μπορείς μιλήσεις και για λίγη ώρα Γαλλικά.

Τα παραδείγματα μπορεί να είναι ατελείωτα. Το Concept όμως είναι ίδιο. Όταν κάτι δεν σε κάνει να νιώθεις ο εαυτός σου, ψάξε το, κάνε μια εσωτερική ενδοσκόπηση. Ίσως να μην είναι δικό σου. Προφανώς δεν γίνεται να περνάμε μόνιμα καλά και να πετάμε στα σύννεφα, αναποδιές συμβαίνουν και θα συμβαίνουν σε όλους μας. Όταν όμως έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις μια κατάσταση που σε φθείρει και δεν το κάνεις, εκεί υπάρχει το πρόβλημα.

Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, όσο άγνωστο και να είναι, όσο τρελό και αν φαντάζει, κάνε το πρώτο βήμα. Φύγε από κάτι που σίγουρα δεν σου κάνει καλό και ψάξε κάτι νέο. Και αν βρεθώ σε κάτι χειρότερο; Θα κάνεις δύο βήματα μετά, τρία, τέσσερα μέχρι να βρεις κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάς. Μην συμβιβαστείς. Κάνε εσύ τη ζωή σου πιο όμορφη, γράψε το δικό σου έργο και γίνε ο επιτέλους πρωταγωνιστής!

Bullying. Μια λέξη που φέρει βαριά σημασία. Μια λέξη που όταν την ακούμε σχηματίζονται πολλές εικόνες βίας στο μυαλό μας. Ξυλοδαρμοί, άγαρμποι αστεϊσμοί, περιθωριοποίηση, στιγματισμός, ακόμα και αυτοκτονίες…Και όσο περνάει ο καιρός παίρνει κι άλλες μορφές. Η πιο σύγχρονη είναι αυτή του διαδικτυακού εκφοβισμού. Υβριστικά μηνύματα, εξευτελιστικές δημοσιεύσεις, εκβιασμοί για έκθεση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.

Τι είναι λοιπόν το bullying;

Όταν κάτι που κάνει κάποιος σε πονά με οποιονδήποτε τρόπο, αυτό δεν είναι αστείο, ακόμα κι αν έτσι το παρουσιάζουν. Οι φίλοι μας δεν μας πονούν με κανέναν τρόπο. Αν τους ζητήσεις να σταματήσουν και δεν το κάνουν, τότε δεν είναι φίλοι σου.

Το bullying έχει γίνει ευρέως γνωστό στα ελληνικά ως σχολικός εκφοβισμός, όχι επειδή συμβαίνει μόνο στον χώρο του σχολείου, αλλά κυρίως γιατί αυτός ο όρος αντιστοιχεί στις συγκεκριμένες ηλικίες και για να διαχωρίζεται από άλλες περιπτώσεις εκφοβισμού που συναντάμε σε όλο το φάσμα των σχέσεών μας, στο σχολείο, στην εργασία, στις κοινωνικές συναναστροφές μας.

Ό,τι αποτελεί βία δεν είναι απαραίτητα και bullying. Ουσιαστικά για να χαρακτηριστεί μια συμπεριφορά bullying θα πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενη, με τα ίδια πρόσωπα να εμπλέκονται και το πρόσωπο που δέχεται το bullying, το θύμα, να μην έχει την ίδια δύναμη με τον θύτη, το πρόσωπο που ασκεί τη βία. Τα πρόσωπα που έχουν ρόλο στο φαινόμενο είναι ο θύτης, οι παρατηρητές και το θύμα. Το θύμα είναι κατά κάποιο τρόπο διαφορετικό από τα υπόλοιπα παιδιά, πιο αδύναμο, πιο παχύ, άλλης εθνικότητας και για τον λόγο αυτό στοχοποιείται.

Εκεί που χρειάζεται να εστιάσουμε είναι στο πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, κάτι το οποίο περιγράφεται με σαφήνεια στο βιβλίο μου «Λέμε ΟΧΙ στο Bullying» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιβίσκος.

Το βασικό είναι το κάθε παιδί να έχει συναίσθηση της αξίας και της μοναδικότητάς του, των δυνατοτήτων του και να πιστεύει στον εαυτό του. Όταν αυτά συμβαίνουν, τότε δεν αφήνει περιθώριο σε κανέναν να το πληγώσει. Θα ζητήσει βοήθεια εάν αντιμετωπίσει περιστατικό βίας εις βάρος του, θα μιλήσει γι’ αυτό, θα αντιδράσει με κάθε δυνατό τρόπο μέχρι να εξαλειφθεί το φαινόμενο. Σίγουρα, απαιτείται το παιδί να νιώθει άνετα και να εμπιστεύεται κάποιους ενήλικες, τους γονείς του, τους δασκάλους ή τους καθηγητές του, κάποιον θεία ή θείο, για να μπορέσουν να το ακούσουν χωρίς να το επικρίνουν και να το βοηθήσουν στο πώς να χειριστεί την κατάσταση.  Και κανείς δεν πρέπει να δείξει διάθεση να αγνοήσει ή «κουκουλώσει» τα γεγονότα.

Το φαινόμενο υπάρχει και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με επικοινωνία και συνεργασία του θύματος, της οικογένειάς του, της οικογένειας ή του περιβάλλοντος του θύτη και των παρατηρητών. Ο θύτης είναι κι αυτός ένα παιδί που έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και με τον εκφοβισμό νιώθει ότι κερδίζει πόντους στον περίγυρό του. Πιθανόν, επίσης, να ζει σε περιβάλλον που κυριαρχεί η βία. Οι παρατηρητές, τα παιδιά που απλώς παρακολουθούν ή και γελούν όταν είναι παρόντα σε περιστατικά βίας, ακόμα κι αν δεν είναι σύμφωνα με όσα γίνονται, δεν αντιδρούν, δεν ορθώνουν το ανάστημά τους, από φόβο μήπως βρεθούν στη θέση του θύματος ή επειδή θαυμάζουν τον θύτη. Πόσο λίγο εμπιστεύονται τις ικανότητές τους κι αυτά!

Μόνο εάν όλοι είναι ενημερωμένοι και πληροφορημένοι για το φαινόμενο και υπάρχει θέληση από όλες τις πλευρές να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, μπορεί να εξαλειφθεί. Να είναι οι ενήλικες ανοικτοί να ασχοληθούν με τέτοια φαινόμενα, να μην θελήσουν να «κουκουλώσουν» όσα συμβαίνουν, γιατί π.χ. μπορεί να δυσφημιστεί το σχολείο τους, οι γονείς του θύματος να μην αμφισβητήσουν το παιδί τους αν τους μιλήσει, οι γονείς του θύτη να μην είναι αρνητικοί να δεχτούν ότι το παιδί τους μπορεί να είναι τόσο σκληρό ώστε να έχει βίαιη συμπεριφορά, να συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζεται βοήθεια για να διώξει τους δαίμονες που το ταλαιπωρούν, οι γονείς των παρατηρητών να μάθουν στα παιδιά τους να πατάνε γερά στα πόδια τους και να εκφράζουν τις απόψεις τους.

Εάν όλοι οι προαναφερόμενοι ήταν συνειδητοποιημένοι και κινούνταν προς την ίδια κατεύθυνση τότε δεν θα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοιες συμπεριφορές.

«Οι ενήλικες είναι οι μύστες, οι δάσκαλοι και τα πρότυπα για την αυτοεκτίμηση. Δεν μπορούμε όμως να διδάξουμε αυτό που δεν ξέρουμε… Πολλοί από μας τους γονείς υποφέρουμε από τον περιορισμένο μας αυτοσεβασμό, στον οποίο μας συνήθισαν, καθώς μεγαλώναμε. Ίσως αυτό να μας δυσκολέψει κάπως, όταν θα απαιτήσουμε από τον εαυτό μας να διδάξει κάτι που ποτέ δεν τον δίδαξαν. Το ευτύχημα είναι πως η αυτοεκτίμηση μπορεί να αναμορφωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία…» Από το βιβλίο “Πλάθοντας Ανθρώπους” της Αμερικανίδας Virginia Satir, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της οικογενειακής θεραπείας.

Βίκυ Κάουλα, ψυχολόγος
και συγγραφέας του βιβλίου “Λέμε όχι στο Bullying”

Χτυπάει ξυπνητήρι. Σηκώνεσαι και πηγαίνεις να πλύνεις τα δόντια σου. Τρως πρωινό στα όρθια και πηγαίνεις, κατευθείαν, στη δουλειά σου. Μέχρι το απόγευμα, τρέχεις ακατάπαυστα. Συναντήσεις, τηλέφωνα, emails. Έπειτα, πηγαίνεις στο σούπερ-μάρκετ. Αφήνεις τα πράγματα που αγόρασες στο σπίτι και πηγαίνεις γυμναστήριο ή να πάρεις τα παιδιά σου από το μάθημα. Τέλος, γυρίζεις σπίτι, κάνεις ντους, τρως και κοιμάσαι.

Αν η ζωή σου είναι κάπως έτσι, μάλλον θα χρειαστεί να κάνεις κάποιο διάλειμμα. Να πάρεις λίγο χρόνο για ‘σένα. Γιατί αλλιώς θα «κλατάρεις». Και μπορεί να μου πεις ότι δεν προλαβαίνεις. Ότι δεν έχεις χρόνο για τίποτα άλλο. Σύμφωνοι. Όμως, είμαι σίγουρος ότι μπορείς να βρεις μισή ώρα για να κάνεις κάτι για σένα. Όσο βαρύ πρόγραμμα και να ‘χεις.

Για να είναι πιο εύκολο, μπορείς να το κάνεις στη θέση κάποιας άλλης ασχολίας που είχες. Δηλαδή, εάν μπορείς να κανονίσεις με τη σύντροφό σου να κάνει κάποιες συγκεκριμένες ημέρες τις δουλειές του σπιτιού που έκανες μέχρι τώρα εσύ, τότε βρήκες, ήδη, χρόνο για να τον περάσεις με τον εαυτό σου. Διαφορετικά, μπορείς να το κάνεις πριν ή μετά από μια ασχολία που έχεις σε σταθερή βάση. Δηλαδή, εάν τρεις φορές την εβδομάδα πηγαίνεις γυμναστήριο, μπορείς μισή ώρα πριν ή μετά να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου.

Το ερώτημα που έγκειται, εδώ, είναι τι επιλογές έχεις για να περνάς αποδοτικά και ξεκούραστα χρόνο με τον εαυτό σου. Αν αφιερώσεις λίγα λεπτά για να σκεφτείς είμαι βέβαιος ότι θα βρεις πολλές επιλογές. Παρακάτω, ακολουθούν τρεις ενδεικτικές:

1. Κάνε μια βόλτα μόνη/ος σου, χωρίς κινητό.
   Βρες ένα πάρκο που αγαπάς ή μια γειτονιά που σε ηρεμεί. Περπάτα, χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα. Έπειτα φέρε στο μυαλό σου κάποιους από τους στόχους σου και τι θα κάνεις γι’ αυτούς. Μπορείς να κάνεις μια ανασκόπηση της τελευταίας εβδομάδας ή να σκεφτείς σε ποιο μέρος θα πας το επόμενο Σαββατοκύριακο.
2. Βγες για φαγητό με τον εαυτό σου.
   Μπορεί να σου φαίνεται αμήχανο ή περίεργο. Το κατανοώ. Θα σου ζητήσω, μόνο, να σκεφτείς τα τρία αγαπημένα σου εστιατόρια/μπιστρό. Δοκίμασε μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα να πας για φαγητό σ’ ένα από αυτά. Το λέει πολύ εύστοχα και η Julia Cameron. Αν δυσκολεύεσαι κάθησε, μόνο, μέχρι να φας. Ωστόσο, θα ήθελα να σου ζητήσω να βάλεις μια πρόκληση στον εαυτό σου: μην χρησιμοποιήσεις -και πάλι- καθόλου το κινητό σου.
3. Κάνε ένα μικρό δώρο στον εαυτό σου.
   Κι εδώ οι επιλογές είναι πολλές. Θα μοιραστώ μαζί σου, το δώρο που μου αρέσει να κάνω στον εαυτό μου. Αυτό είναι μία ώρα μασάζ. Μία ώρα, που ξεχνάω, εντελώς, οτιδήποτε συμβαίνει στην καθημερινότητά μου και εστιάζω εκεί. Αν σου φαίνεται πολυτέλεια, μπορείς, απλά, να πάρεις τηλέφωνο να ρωτήσεις την αξία. Όμως, είναι σχετικά οικονομικό και μπορείς να το κάνεις μία ή δύο φορές το μήνα. Δοκίμασέ το και σου υπόσχομαι ότι θα νιώσεις, μοναδικά.

Όπως καταλαβαίνεις, οι επιλογές είναι αρκετές. Ακόμα κι εάν έχεις περιορισμένο χρόνο, πιστεύω ότι μπορείς να δημιουργήσεις λίγα λεπτά ή ώρες για τον εαυτό σου. Αυτός ο χρόνος θα βοηθήσει να ξεκουραστείς, να δεις νηφάλια τις προσωπικές και επαγγελματικές σου σχέσεις. Θα σε βοηθήσεις, επίσης, να θέσεις νέους στόχους και να ζήσεις με περισσότερη ελευθερία.

Τώρα που διάβασες αυτό το άρθρο, τι λες· θα κάνεις ένα διάλειμμα;

Νίκος Γιαννακόπουλος
Συγγραφέας του βιβλίου “Οι Τρεις Αποτυχίες”
PhD candidate in Marketing – University of Piraeus
Public Speaking Coach – theSPEAKERS

πηγή: https://thespeakers.gr/nea/poso-sychna-kaneis-dialeimma-apo-tin-kathimerinotita/

Απο τον Allan και την Barbara Pease συγγραφείς των βιβλίων το Απόλυτο βιβλίο για την Γλώσσα του Σώματος, η Γλώσσα του Σώματος στον Έρωτα και τις Σχέσεις και η Γλώσσα του Σώματος στην Εργασία και την Καριέρα

Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, τα μη λεκτικά σήματα ήταν το μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων, πολύ πριν εξελιχθεί η λεκτική επικοινωνία. Και παραμένει η κύρια μορφή επικοινωνίας σχεδόν όλων των άλλων ζωικών ειδών.

Η Γλώσσα του Σώματος ευθύνεται για το 60% – 80% της εντύπωσης που δημιουργούν τα μηνύματα που επικοινωνούμε κατά τη διάρκεια μιας κατ’ ιδίαν αλληλεπίδρασης, και οι άνθρωποι σχηματίζουν έως και το 90% της γνώμης τους για εμάς – και τη στάση τους απέναντί μας – σε λιγότερο από 4 λεπτά. Η Γλώσσα του Σώματος και οι εκφράσεις του προσώπου είναι απλώς μια εξωτερίκευση συναισθημάτων – αποκαλύπτουν πώς αισθάνεται κάποιος, πράγμα που μπορεί να φανερώσει και τη στάση ενός ατόμου. Όταν χαμογελάμε, για παράδειγμα, ο εγκέφαλός μας απελευθερώνει την «ορμόνη της ευτυχίας», την Ωκυτοκίνη, που σημαίνει ότι τόσο ο δότης όσο και ο δέκτης του χαμόγελου επωφελούνται από την αλληλεπίδραση αυτή. Αλλά η νόσος Covid-19 τα άλλαξε όλα αυτά.

Η πανδημία διέκοψε την εξελικτική μας τάση για φυσική επαφή και αλληλεπίδραση με τη Γλώσσα του Σώματος. Με τον Covid-19 οι χειραψίες εξαφανίστηκαν και οι άνθρωποι έγιναν καχύποπτοι μεταξύ τους. Ο φόβος του να κολλήσουμε μια ασθένεια από τους αγαπημένους μας, τους φίλους μας ή και αγνώστους – και οι κανόνες απομόνωσης – στέρησε από τους ανθρώπους το άγγιγμα και τις κατ’ ιδίαν επαφές μεταξύ τους. Οι άνθρωποι άρχισαν να αναφέρουν ότι νιώθουν απομόνωση, κατάθλιψη, μοναξιά και ότι έχουν αυτοκτονικές τάσεις και τα ποσοστά περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Η χρήση προστατευτικής μάσκας περιόρισε την ικανότητά μας να επικοινωνούμε, καθιστώντας αδύνατο το να αποκωδικοποιήσουμε εκφράσεις προσώπων και άλλες πτυχές της Γλώσσας του Σώματος. Οι κανόνες κοινωνικής αποστασιοποίησης μας ανάγκασαν να στεκόμαστε σε μια απόσταση που κανονικά θα τηρούσαμε απέναντι σε αγνώστους και ανθρώπους που δεν συμπαθούμε. Κατά συνέπεια, η οικοδόμηση σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων υπέστη σοβαρό πλήγμα.

Πότε ξεκινά η ανάγνωση της Γλώσσας του Σώματος

Για χιλιάδες χρόνια τα νεογέννητα μωρά και τα βρέφη μελετούσαν τα πρόσωπα των γονιών και των φροντιστών τους και μάθαιναν πώς να διαβάζουν τις εκφράσεις των προσώπων τους. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα μωρά γεννιόντουσαν σε έναν κόσμο όπου όλοι φορούσαν μάσκες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, μια νέα γενιά παιδιών να μην έχει την ευκαιρία να μάθει να διαβάζει τα σιωπηλά σήματα των εκφράσεων του προσώπου. Οι ενήλικες έχασαν, επίσης, τις πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπιδράσεις με φίλους, συναδέλφους και οικογένεια, κάτι που αποτελεί τον κύριο παράγοντα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Τα πρωτεύοντα θηλαστικά είναι κοινωνικά ζώα. Χρειάζονται κοινωνική αλληλεπίδραση και αίσθηση κοινότητας για να νιώσουν ασφάλεια.

Η έρευνα του Χάρι Χάρλοου

Στη δεκαετία του 1950 ο ψυχολόγος Χάρι Χάρλοου διεξήγαγε αμφιλεγόμενα πειράματα με πιθήκους, τα οποία έδειχναν πώς η έλλειψη σωματικής επαφής και συναισθηματικής σύνδεσης με άλλους προκαλούσε κατάθλιψη, αποξένωση, απομόνωση και ψυχολογική βλάβη στα πρωτεύοντα θηλαστικά. Όταν νιώθουμε άγχος, όταν βιώνουμε έλλειψη αγάπης ή όταν αρρωσταίνουμε, η σωματική επαφή με κάποιον που μας αγαπά διαφοροποιεί δραματικά το πόσο καλά αναρρώνουμε. Τα πειράματα του Χάρλοου τόνισαν αυτό που, ενδεχομένως, συνέβη στα μωρά των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της Πανδημίας. Καθώς οδεύουν προς την ενηλικίωση στο μέλλον, θα δούμε τις συνέπειες της κακής επικοινωνίας που έχουν βιώσει αυτά τα μωρά.

Μπορείτε να βρείτε τα πειράματα του Χάρλοου στον παρακάτω σύνδεσμο: www.youtube.com/watch?v=OrNBEhzjg8I

Κατά τη διάρκεια της Πανδημίας παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να μας λένε “Καλημέρα” καθώς κάναμε την καθημερινή μας πρωινή βόλτα. Αυτό συνέβη, επειδή η χρήση μάσκας σταμάτησε τη δυνατότητα αναγνώρισης της παρουσίας μας μέσω του προσώπου μας. Ωστόσο, όταν η ανάγκη χρήσης μασκών μειώθηκε, μετά τη χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων για τον Covid, η αδυναμία αναγνώρισής μας από τους περαστικούς, παρέμεινε. Μια αρνητική συνήθεια μη αναγνώρισης είχε δημιουργηθεί και είχε πλέον αντικαταστήσει τους αποδεκτούς κοινωνικούς χαιρετισμούς.

Μια νέα μορφή ανάγνωσης της Γλώσσας του Σώματος έχει πλέον εξελιχθεί

Για τους περισσότερους ανθρώπους οι διαδικτυακές βιντεοκλήσεις έχουν γίνει μια κανονικότητα,  και αυτό αποτελεί αποτέλεσμα της απομόνωσης του Covid-19. Πλέον βλέπουμε ο ένας τον άλλον σε μια οθόνη. Και μπορούμε πλέον να κάνουμε πράγματα μπροστά στην οθόνη που δεν θα κάναμε ποτέ σε μια πραγματική, διαπροσωπική συνάντηση – μπορούμε να κοιτάξουμε λεπτομερώς το πρόσωπο του άλλου και να αναλύσουμε κάθε κίνηση, ψεγάδι ή σημάδι, ενώ μελετάμε το φόντο της οθόνης του.

Αυτό έχει δημιουργήσει μια σημαντική ανάγκη να μάθουμε πώς να παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με αληθοφάνεια μπροστά σε μια οθόνη και πώς να διαβάζουμε τη Γλώσσα του Σώματος των άλλων, αποκωδικοποιώντας σήματα που περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό στο πάνω μέρος του σώματος και στο πρόσωπο.

Η μελέτη και η εξάσκηση της Γλώσσας του Σώματος μπορεί να σας κάνει πιο πειστικούς, χαρισματικούς και με έναν αέρα σιγουριάς, τόσο στην οθόνη όσο και κατ’ ιδίαν. Όταν ξέρετε πώς να κάνετε τους άλλους να αισθάνονται χαλαροί γύρω σας, θα γίνουν πιο συνεργάσιμοι και πιο ανοιχτοί στις ιδέες σας. Το να μην καταλαβαίνετε πώς λειτουργούν τα σημάδια της Γλώσσας του Σώματος, σημαίνει ότι δυσκολεύεστε να δημιουργήσετε σχέσεις, να κάνετε φίλους και να είστε πειστικοί.

Η κατανόηση της μη λεκτικής επικοινωνίας θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε πώς να επανασυνδεθείτε με τους ανθρώπους, πώς να είστε καλύτερος αναγνώστης της Γλώσσας του Σώματος και πώς να δημιουργήσετε θετικές αντιδράσεις με τη δική σας Γλώσσα του Σώματος.

Για όλες τις συνεντεύξεις και τις πληροφορίες σχετικά με αυτό το άρθρο, παρακαλώ, επικοινωνήστε με την Pease International: Vicky@peaseinternational.com, www.peaseinternational.com