Υπάρχει μια σκηνή καταδίωξης στο βιβλίο, όπου η πρωταγωνίστρια, η Ζέλ, προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες της πάνω σε μια ετοιμόρροπη κρεμαστή γέφυρα. Σε αντίθεση με εκείνη, η γέφυρα πάνω στην οποία χτίζει το βιβλίο της η Τόμι Αντεγιέμι (από την αρχή μέχρι το -προσωρινό- τέλος) είναι ακλόνητη.
Στηρίζεται πάνω σε πολύ γερές κολώνες -σταθερές με τις οποίες η συγγραφέας έχει χτίσει και έχει μπολιάσει το βιβλίο αυτό. Η πρώτη είναι ίσως και η πιο σημαντική. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι ένα κορίτσι από την ήπειρο της μυθιστορηματικής Ορίσα (η οποία αφήνεται να εννοηθεί ότι είναι η Νιγηρία σε καιρούς προ-αποικιοκρατίας), ένα κορίτσι με μελαμψό δέρμα και αναφορές στις αφρικανικές παραδόσεις οι οποίες μοιάζουν με ένα εξαιρετικό αλατοπίπερο σε μια ήδη χορταστική ιστορία, μια ιστορία σημειολογικά σημαντική. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει σύγχρονο best seller όπου όλοι οι χαρακτήρες, πρωταγωνιστές και υποστηρικτικοί, να είναι έγχρωμοι και εδώ που συμβαίνει, είναι κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα. Μακάρι να δούμε πολλά περισσότερα τέτοια βιβλία (όπως και ταινίες) με πρωταγωνιστές έγχρωμους ανθρώπους. Θα μου πείτε “Γιώργο γράφεις τα αυτονόητα τώρα” και θα έχετε δίκιο, αλλά είναι καλό να τα τονίζουμε, ώστε η αλλαγή που επιζητούμε στον κόσμο να γίνεται πράξη.
Η δεύτερη κολώνα του βιβλίου αυτού είναι η καταπίεση του συστήματος στην μονάδα. Το κράτος εναντίον του αδύναμου οικονομικά πολίτη. Το καθεστώς απέναντι στις ιδεολογίες και τον άνθρωπο. Εάν μάλιστα προσθέσετε το ότι η ηρωίδα είναι ένα νεαρό κορίτσι που βιώνει bullying, ρατσισμό και σεξισμό από τους εκπροσώπους του νόμου και του ίδιου του κράτους, καταλαβαίνετε πόσο ισχυρά θεμέλια έχει η ιστορία αυτή ώστε η “Οργή” του τίτλου να γίνει και οργή δική μας καθώς διαβάζουμε την ιστορία της Ζέλ, αλλά και μετά, όταν έχουμε κλείσει το βιβλίο. Τρίτος πόλος που έρχεται να προστεθεί σε αυτά είναι η επανάληψη της συγγραφέως στο θέμα του ότι “Πρέπει να νικηθεί η Μοναρχία”.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προηγούμενα, αλλά και τους συμβολισμούς της ιστορίας (ο κακός “Πατέρας” η θεϊκή “Ουράνια Μητέρα”, ο “Αδερφός” που έχει χάσει το δρόμο του και η “Αδερφή” που κρύβει μέσα της ένα “Λεοντάρι”), όπου “Μοναρχία” έβαλα καθώς διάβαζα το βιβλίο, την λέξη “Πατριαρχία”. Και εδώ έρχεται η τέταρτη κολώνα που κρατάει όρθιο το ογκώδες αυτό βιβλίο. Η συγγραφέας φροντίζει να ακολουθεί τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων (και όχι μόνο) αλλά και τις μάχες των δικαιωμάτων της σύγχρονης εποχής μας, την ίδια στιγμή που υφαίνει ένα έπος με σπαθιά, ναυμαχίες ξύλινων πλοίων, και χαμένων νησιών· ένας συνδυασμός εξαιρετικός. “Η Γενιά του Αίματος και της Οργής” είναι όλα αυτά αλλά πάνω από όλα είναι ένα βιβλίο απολαυστικό, μια περιπέτεια καταδίωξης και αναζήτησης, τόσο μαγικών αντικειμένων, όσο και εσωτερικής αναζήτησης. Οι πρωταγωνιστές αναζητούν την μαγεία μέσα τους και εμείς αναζητούμε τη δική μας μαγεία την ίδια στιγμή! Οι εναλλαγές συναισθημάτων είναι πολλαπλές (από την οργή, στο πάθος και από τα δάκρυα στη χαρά) αλλά ειδικά το δεύτερο μισό του βιβλίου έχει να προσφέρει και πολλές ανατριχίλες με σκηνές μάχης που με έκαναν να διαβάζω ξανά την ίδια σελίδα για να ζήσω ξανά την ένταση τους. Στο εξηκοστό-πρώτο κεφάλαιο (όσοι το διαβάσετε ξέρετε, όσοι θα το διαβάσετε θα το καταλάβετε) δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, είναι ίσως η δυνατότερη σκηνή όλου του βιβλίου.
Κλείνοντας θα γράψω κάτι που παρατήρησα. Παρότι μιλάμε για ένα βιβλίο φαντασίας, μια ιστορία γεμάτη αγώνες ενάντια σε κάθε μορφής “Κακό” η συγγραφέας τονίζει (σχεδόν σε κάθε σελίδα) την πίστη της στους “Θεούς” και ξεκαθαρίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι η μόνη ελπίδα για την νίκη είναι η πίστη και κυρίως η σύνδεση με μια ανώτερη δύναμη. Όπως έγραψα και νωρίτερα είναι ένα βιβλίο φαντασίας που δεν φοβάται να μεταφέρει κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, ιδεολογίες και σκέψεις. Σίγουρα είναι ενδιαφέρουσα η προσέγγιση της Τόμι Αντεγιέμι ανεξαρτήτως εάν συμφωνεί ή όχι κάποιος, εκείνη καθιστά σαφές ότι το βιβλίο διέπεται από τους δικούς της κανόνες. Και μας καλεί να την ακολουθήσουμε. Προσωπικά το έκανα και απόλαυσα ένα επικό βιβλίο με κοινωνικό υπόβαθρο που θα θυμάμαι για καιρό -και είμαι πεπεισμένος θα δούμε κάποια στιγμή και στον κινηματογράφο. Θυμάστε την γέφυρα που σας έγραψα στην αρχή του κειμένου; Μου θύμισε μια αντίστοιχη καταδίωξη στον “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”. Και παρόλο που υπάρχουν συσχετισμοί τόσο με το έπος του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν όσο και με τα “Παιχνίδια του Στέμματος” και “Αγώνες Πείνας”, πιστεύω πως με τη “Η γενιά του Αίματος και της Οργής” έχουμε ένα ξεχωριστό σύμπαν, από μια φρέσκια πένα και μια συγγραφέα με ματιά που καίει. Καλή σας ανάγνωση από καρδιάς!
Υ.Γ. Πολλά συγχαρητήρια στις εκδόσεις Ιβίσκος για την τόσο προσεγμένη και όμορφη έκδοση.
Μάθε περισσότερα για το βιβλίο εδώ!