Απόψεις

Όλοι προσπαθούμε να πετύχουμε στη ζωή. Να τα καταφέρουμε. Να αποκτήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε, η οποία συνήθως περιλαμβάνει πλούτο, άνεση και επιτυχία.

Θαυμάζουμε όσους έχουν πετύχει και θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς.

Κι όμως ίσως τελικά να έπρεπε να τους λυπόμαστε και λίγο.

Whaaatt??

Ακούγεται εντελώς ανάρμοστο εκ πρώτης. Γιατί να λυπόμαστε αυτούς που παίρνουν τους καλύτερους βαθμούς, αυτούς που πέρασαν γιατροί ή δικηγόροι, τους πρωταθλητές, αυτούς που έκαναν τις δικές τους επιχειρήσεις, που κάνουν εξωτικά ταξίδια σε πεντάστερα ξενοδοχεία και μένουν στις ακριβές περιοχές της πόλης.

Αυτούς που ξυπνάνε από τις 5 το πρωί και κάνουν μπάνιο με κρύο νερό, διαβάζουν 3 βιβλία την εβδομάδα, κάνουν μια ώρα διαλογισμό την ημέρα, γυμνάζονται καθημερινά, τρώνε μόνο υγιεινά φαγητά και έχουν πέντε χόμπι.

Έχουμε μάθει μόνο να τους θαυμάζουμε. Καθώς γράφω αυτό το άρθρο πέρασε έξω από το καφέ ένα αυτοκίνητο ΜcLaren. Ασυναίσθητα το θαύμασα.

Γιατί, λοιπόν, να τους λυπόμαστε όλους αυτούς;

Ας σκεφτούμε λίγο…

Ας σκεφτούμε τι σπρώχνει άραγε κάποιον να κάνει τόση πολλή προσπάθεια να εντυπωσιάσει, να αφήσει το σημάδι του στον κόσμο, να χτίσει μια αυτοκρατορία, να αποκτήσει φήμη και πλούτο, να κάνει πρωταθλητισμό;

Ο λόγος συνήθως είναι ότι ένας επιτυχημένος άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί ότι του επιτρέπεται απλά να είναι ο εαυτός του. Χωρίς την επιτυχία, τη φήμη, την αναγνώριση. Έχει δικαίωμα να υπάρχει μόνο αν είναι συνεχώς σε κίνηση, σε δράση. Πρέπει να είναι διαρκώς παραγωγικός, αλλιώς σπαταλάει τη ζωή τους. Πρέπει να τη ζήσει στο μέγιστο…

Η ασταμάτητη δραστηριότητά των επιτυχημένων συχνά κρύβει μια μεγάλη δίψα για αναγνώριση, η οποία προέρχεται από την μεγάλη ανασφάλειά τους για το πόσο τους αποδέχονται οι άλλοι όπως είναι. Ίσως να έχουν περάσει μήνες ή και χρόνια χωρίς είτε να έχουν κάτι να κάνουν ή να σκέφτονται τι έχουν να κάνουν.

Μόλις βρεθούν σε ακινησία, αμέσως αρχίζει το άγχος αν έχουν να κάνουν κάτι και δεν το κάνουν. Τι ξέχασαν να τακτοποιήσουν; Έχουν το δικαίωμα να μην κάνουν τίποτα; Το δίνουν στον εαυτό τους;

Τους χρωστάμε πολλά

Η κοινωνία μας θαυμάζει τους επιτυχημένους για καλό λόγο. Είναι αυτοί που προχωράνε την επιστήμη, που χτίζουν θαυμάσεις γέφυρες, που βρίσκουν καινούριους τρόπους να επικοινωνούμε, που κάνουν ωραίες ταινίες και γράφουν θαυμάσια βιβλία.

Σίγουρα, θα ήταν ένα πιο φτωχό μέρος η κοινωνία μας χωρίς αυτούς. Όμως αυτό δε θα έπρεπε να μας σταματάει να αντιλαμβανόμαστε το κόστος των επιτευγμάτων τους στη δική τους ψυχή. Το πόσο μπορεί να δυσκολεύονται να απολαύσουν τη ζωή, το πόσο μπορεί να τους τρώει εσωτερικά η ανασφάλεια, την οποία ησυχάζουν (πάντα μόνο προσωρινά) με την εκάστοτε επιτυχία τους.

Γι αυτό τους αξίζει η συμπόνοια μας.

Ποιο είναι το ΓΙΑΤΙ τους;

Στο τελευταίο βιβλίο μου αναφέρω διαρκώς πως ο σημαντικότερος παράγοντας που καθορίζει πόση απόλαυση και νόημα αντλούμε από τη ζωή μας είναι όχι το τι κάνουμε, αλλά το ΓΙΑΤΙ κάνουμε κάτι.

Αν γίνεις τραγουδιστής επειδή θέλεις να γίνεις διάσημος, τότε ακόμα και αν γίνεις δε θα είσαι ευτυχισμένος.

Αν γίνεις τραγουδιστής επειδή σου αρέσει να τραγουδάς όμως, τότε θα έχει πολύ περισσότερο νόημα η ζωή σου και ίσως γίνεις και διάσημος. Αλλά και αν δε γίνεις δεν σε πειράζει.

Αν γίνεις γιατρός για να βγάλεις λεφτά, τότε θα περάσεις 10-15 χρόνια σπουδάζοντας και ακόμα και αν βγάλεις λεφτά μάλλον δε θα είσαι ευχαριστημένος. Αν όμως γίνεις γιατρός επειδή σου αρέσει η ιατρική και θέλεις να βοηθάς τους ανθρώπους, τότε θα περάσεις καλά στις δύσκολες σπουδές σου και μπορεί και να βγάλεις και λεφτά. Αλλά και αν δε βγάλεις, εσύ θα είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που ζεις.

Δεν έχει σημασία το τι κάνεις, αλλά το ΓΙΑΤΙ το κάνεις, όπως είπα και στην ομιλία μου στο TEDx.

Οι περισσότεροι επιτυχημένοι δεν έχουν σαν ΓΙΑΤΙ τους, το ταλέντο τους, την ικανότητά τους και την μεγάλη τους ενέργεια (αν και σίγουρα παίζουν ρόλο ΚΑΙ αυτά). Το ΓΙΑΤΙ τους είναι συνήθως μια πολύ πυρηνική αίσθηση ότι υπάρχει κάτι πολύ ντροπιαστικό ή προβληματικό στην βασική τους φύση και ότι ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν την ντροπή ή την κριτική είναι να ντυθούν με το ένδυμα της επιτυχίας.

Γι αυτό το λόγο δεν ευχαριστιούνται και την επιτυχία τους. Γιατί όσο και αν φαίνεται ότι θέλουν τα χρήματα, τη δόξα και τη φήμη, αυτό το οποίο θέλουν κατά βάση είναι να ικανοποιήσουν μια πυρηνική αίσθηση ότι δεν αξίζουν.

Μια ένδειξη ότι σε μεγάλωσαν καλά οι γονείς σου είναι αν δεν έχεις καμία επιθυμία να γίνεις διάσημος.

Είναι ένα βασικό ερευνητικό εύρημα ότι η κατάθλιψη είναι πιο συχνή ανάμεσα σε πολύ επιτυχημένους ανθρώπους. Όπως είπε ο γνωστός ηθοποιός Jim Carrey, «Μακάρι όλοι να γινόντουσαν επιτυχημένοι, να αποκτούσαν χρήματα και δόξα, για να δουν ότι αυτή δεν είναι η απάντηση».

Ο πολύ επιτυχημένος συγγραφέας Μark Manson, ανέφερε σε ένα podcast του, πως όταν ήταν νεότερος είχε πολλούς στόχους που ήθελε να πετύχει και μόλις έγραψε το βιβλίο του The subtle art of not giving a F*ck, το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία, τους πέτυχε όλους με τη μια.

Αυτό που ακολούθησε ήταν η δυσκολότερη ίσως περίοδος της ζωής του, όπου είχε κατάθλιψη για πολλούς μήνες, αλλά ντρεπόταν να το επικοινωνήσει, γιατί πώς να πεις σε κάποιον ότι έχεις κατάθλιψη τώρα που πέτυχες τόσα πολλά και είσαι ό,τι ο άλλος θα επιθυμούσε να γίνει;

Η αλλαγή

Πώς αλλάζει αυτό;

Είναι πολύ δύσκολο να ηρεμήσεις την αίσθηση της πυρηνικής ανασφάλειας κάποιου, ειδικά όταν ολόκληρη η κοινωνία τον επιβραβεύει ταΐζοντας την ανασφάλειά του. Όταν του λέει:

“Μπράβο που έκανες κι άλλα. Και πιο πολλά. Και πιο μεγάλα. Κι άλλα. Κι άλλα.”

Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx αντί να μας βλέπει σαν άτομα που χρειαζόμαστε βοήθεια, εμάς που κάνουμε πολλά, η κοινωνία μας επιβραβεύει.

Τόσοι Guru μας φωνάζουν διαρκώς πώς να κάνεις τους στόχους πραγματικότητα, πώς να γίνεις πετυχημένος συμβάλλοντας στο κλίμα του «Κι άλλο»…

To moto της παρούσας Δυτικής κουλτούρας είναι η νεφελώδης επιταγή πως πρέπει να εκπληρώσουμε το δυναμικό μας. Πρέπει να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πρέπει να είμαστε κάτι παραπάνω… Όπως ανέφερα στην ομιλία μου στο TEDx , αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.

Ίσως λοιπόν οι επιτυχημένοι να αλλάξουν αν είναι τυχεροί και βιώσουν μια αποτυχία. Ένα σκάνδαλο, μια χρεοκοπία, μια τεράστια δυσκολία. Ένα τέτοιο γεγονός θα προκαλέσει ένα breakdown και μια περίοδο περισυλλογής. Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, μόνο αν πονέσουμε πολύ, μόνο αν πιάσουμε πάτο μπορούμε να αρχίσουμε να αλλάζουμε.

Μια τέτοια κρίση ίσως τους βοηθήσει να δουν πως αυτό το οποίο πραγματικά ήθελαν να ηρεμήσουν, την αίσθηση του πόσο αποδεκτοί και άξιοι αγάπης είναι, μπορεί να ηρεμήσει με διαφορετικούς τρόπους.

Ίσως συνειδητοποιήσουν ότι έπαιζαν στο λάθος γήπεδο τόσο καιρό. Το πρόβλημα δεν ήταν το πόσα βραβεία ή εκατομμύρια ευρώ ή ακολούθους θα είχαν, αλλά το ίδιο το γεγονός ότι χρειαζόντουσαν να τους είχαν…

Δυστυχώς η κοινωνία μας σπρώχνει ακατάπαυστα και ανελέητα να επιζητούμε την επιτυχία. Ασυνείδητα και χωρίς την ευκαιρία να κάνουμε μια παύση και να αναρωτηθούμε:

«Γιατί να θέλω να είμαι πρώτος; Γιατί να θέλω να είμαι επιτυχημένος; Γιατί να θέλω τόση αναγνώριση;» Αυτές είναι οι ερωτήσεις που απαιτούν απάντηση.

Ας δείξουμε κατανόηση και συμπόνοια στον εαυτό μας. Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς στις επιταγές της κοινωνίας και να αναλογιστείς πραγματικά τι κάνεις και ΓΙΑΤΙ το κάνεις. Η επιτυχία είναι ο εύκολος αυτόματος στόχος για όλους μας. Αυτό έχουμε μάθει όλοι πως πρέπει να κυνηγάμε.

Θα ήταν ένας πολύ πιο ανθρώπινος και συμπονετικός κόσμος αν καταφέρναμε να πείσουμε και καθησυχάσουμε τους τιτάνες της αυτοκριτικής και της ανασφάλειας, δηλαδή τους επιτυχημένους, ότι πάντα αξίζανε να αγαπηθούν.

Γιατί όλοι μας το αξίζουμε…

Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης
Ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου
“Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”

Πότε είναι η τελευταία φορά που έκανες ένα δώρο στον εαυτό σου; Αρκετοί θα απαντήσουν με ένα σιωπηλό «σχεδόν ποτέ» αν καταλάβουν σε βάθος την ερώτηση. Άλλοι θα βιαστούν να απαντήσουν λέγοντας πως κάτι τέτοιο το κάνουν συχνά. Μερικοί δεν θα το έχουν σκεφτεί καν…

Για κάποιο λόγο όταν σκεφτόμαστε τη λέξη «δώρο» τα μόνα πράγματα που μας έρχονται στο μυαλό είναι ό,τι είτε εμείς θα πάρουμε δώρο σε κάποιον, είτε θα δεχτούμε οι ίδιοι ένα δώρο από κάποιον αγαπημένο, καθώς θα το «επιβάλει» μια γιορτινή περίσταση.

Όταν πας να διαλέξεις ένα δώρο για κάποιον αγαπημένο, προσπαθείς να σκεφτείς τι θα του αρέσει, τι του ταιριάζει και ύστερα ανυπομονείς να του το δώσεις με μια αγωνία στα μάτια σου καθώς ανοίγει το περιτύλιγμα, για να δεις αν όντως έκανες σωστή επιλογή.

Από την άλλη, όταν σου δίνουν ένα δώρο, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα αναμνηστικό από κάποιο νησί ή από κάποια ξένη χώρα, το χαμόγελο δεν αργεί να σχηματιστεί στο πρόσωπό σου. Νιώθεις ευγνώμων που σε σκέφτηκαν και που υπάρχουν στην ζωή σου.

Κάθε φορά λοιπόν που βρίσκεσαι είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη, είμαι σίγουρος πως αυτή η διαδικασία σε γεμίζει χαρά.

Πολλές φορές συνδέουμε, έστω και υποσυνείδητα, πως για να μας κάνει δώρο κάποιος μας εκτιμάει πραγματικά και παράλληλα για να κάνουμε εμείς σε κάποιον ένα δώρο τον εκτιμούμε εξίσου.

Συνοψίζοντας, όταν κάνεις εσύ το δώρο, εκτιμάς τον άνθρωπο που έχεις σκοπό να το δώσεις και χαίρεσαι καθ’ όλη την διαδικασία. Όταν σου προσφέρουν ένα δώρο, νιώθεις σημαντικός –αφού κάποιος που σε εκτιμάει, σου το προσφέρει- και παράλληλα η χαρά είναι απερίγραπτη.

Βέβαια, αν το σκεφτείς, όσο καλά και να ξέρεις τον άλλον, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα του αρέσει το δώρο που του πήρες ή αν το είχε ανάγκη.

Αντίστοιχα ούτε και αυτός που σου προσφέρει ένα δώρο δεν μπορεί να διαβάσει τη σκέψη σου για να ξέρει τι πραγματικά θέλεις. Μάντεψε μόνο ποιος είναι αυτός που έχει αυτή την ικανότητα. Εσύ!

Σκέψου λοιπόν τι σημαίνει το να κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Υπάρχει ένας σεβασμός και μια εκτίμηση για εσένα από εσένα τον ίδιο. Γιατί το αξίζεις. Γιατί θέλεις να κάνεις την ημέρα σου πιο όμορφη. Γιατί μόνο εσύ μπορείς να γνωρίζεις τι πραγματικά θες και να σου το προσφέρεις. Γιατί έχεις μάθει να ακούς και να δίνεις βάρος στις ανάγκες σου.

Το δώρο δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι υλικό ή να κοστίζει υπερβολικά. Μπορεί το δώρο που θα επιλέξεις να σου προσφέρεις σήμερα να είναι μια βόλτα στη φύση. Μπορεί να αποφασίσεις να πας για έναν καφέ μόνος σου. Να κάνεις μασάζ. Να βρεις χρόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο. Να βρεις χρόνο να αθληθείς. Να βρεις χρόνο για εσένα. Αυτά, όσο παράξενο και αν σου ακούγεται, μετρούν πολύ παραπάνω ως δώρο απ’ όσο θα μπορούσε να είναι ένα νέο φόρεμα.

Και δεν αντιλέγω, είναι όμορφο –ίσως και να χρειάζεται- να κάνουμε και κάποια υλικά δώρα στον εαυτό μας. Αρκεί να μην πέσουμε στην παγίδα της υπερκατανάλωσης και των άσκοπων αγορών. Καθώς συνήθως κάτι τέτοιο δείχνει την ανάγκη μας να «κουκουλώσουμε» κάποιο συναισθηματικό κενό με μια εφήμερη ικανοποίηση.

Με λίγα λόγια το καλύτερο δώρο μπορείς να σου το προσφέρεις εσύ ο ίδιος.

Ξεκίνα σήμερα, λοιπόν, και κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου! Το αξίζεις!

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάθισες σιωπηλά μαζί με τον εαυτό σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αναζήτησες τα μέρη που ταξιδεύει η σκέψη σου;

Στην ταχύρρυθμη ζωή του 2023 είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρόνο για κάτι τέτοιο. Γιατί ως γνωστό κανένας δεν έχει χρόνο για ‘‘χάσιμο’’. Δεν νομίζω να έχεις ακούσει κάποιον να σου λέει το αντίθετο τα τελευταία χρόνια. Όλοι τρέχουμε να προλάβουμε για να κάνουμε αυτό το κάτι που ‘‘νομίζουμε’’ πως θα μας κάνει ευτυχισμένους. Βέβαια, συνήθως αυτή ευτυχία δεν κρατάει πολύ και αμέσως σπεύδουμε να τρέξουμε να πιαστούμε από το επόμενο κάτι που θα μας δώσει μια προσωρινή ευτυχία, μια ακόμα ανάσα να πάμε παρακάτω. Και φτου και από την αρχή.

Το κακό είναι πως οι περισσότεροι τη φράση ‘‘δεν έχω χρόνο’’ την ολοκληρώνουν κάπως έτσι ‘‘για τον εαυτό μου’’. Κάτι το οποίο δεν νομίζω πως ισχύει απόλυτα. Έχουμε επιλέξει, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, τον όποιο χρόνο μας απομένει να τον περνάμε κάπως ‘‘άσκοπα’’. Για την ακρίβεια, αρκετά συχνά είναι σαν να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην περάσουμε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μας. Προσπαθώντας να ξεχαστούμε από την καθημερινότητα, γεμίζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας με οτιδήποτε δεν χρειάζεται σκέψη. Λες και η σκέψη από μόνη της είναι εχθρός μας. Λες και το μόνο που έχουμε την ικανότητα να σκεφτούμε είναι υποχρεώσεις και καταναγκαστικά έργα.

Έτσι οι περισσότεροι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους κάνοντας ατελείωτο scroll down στο κινητό ή έχοντας δει όποια νέα σειρά έχει κυκλοφορήσει στο Netflix ή κουτσομπολεύοντας με κάποιον φίλο/φίλη στο τηλέφωνο ή προτιμούν απλά να κοιμηθούν λίγο περισσότερο. Εννοείται πως και τα παραπάνω είναι θεμιτό να γίνονται κάποιες φορές. Είναι θεμιτό ο εγκέφαλός μας να χρειάζεται κάτι εντελώς ανούσιο κάποιες φορές. Αρκεί αυτές οι κάποιες φορές να μην γίνουν η ρουτίνα της ίδιας μας της ζωής. Δεν νομίζω κανείς να βρίσκει τον συνδυασμό των παραπάνω ‘‘δραστηριοτήτων’’ με το 8ωρο ή και 10αωρο εργασίας ιδανικό. Και ξαναλέω ίσως κάποιες ημέρες να είναι. Το πρόβλημα υπάρχει όταν αυτό μετατραπεί σε συνήθεια.

Κάποιοι εδώ ίσως αναρωτηθούν δηλαδή με τι να γεμίσω αυτές τις ώρες; Να κάνω γυμναστική; Να μαγειρέψω; Να κάνω χορό; Να γραφτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο; Να ξεκινήσω ένα μουσικό όργανο; Δεν μπορώ να σου πω εγώ δυστυχώς την απάντηση σε κάτι τέτοιο, γιατί ο σκοπός των όσων λέω δεν αποσκοπούν στο να αρχίσεις ένα νέο χόμπι, ούτε να σε βάλω να κάνεις γυμναστική με το ζόρι, αν δεν σου αρέσει. Γιατί; Γιατί ακόμα και όσοι είναι πραγματικά ενεργοί 16 ώρες το 24άωρο γεμίζοντας τον χρόνο τους με όμορφες συνήθειες ψάχνουν χρόνο για τον εαυτό τους. Οπότε το θέμα δεν είναι να αντικαταστήσουμε τις ατελείωτες ώρες στο Netflix με 2 ώρες προπόνηση –αν και προσωπικά το θεωρώ αρκετά πιο υγιές-, αλλά να περάσουμε χρόνο όπου το μυαλό μας δεν θα απασχολείται από αυτό που κάνουμε εκείνη την στιγμή. Ακόμα και όταν ακούς μουσική μόνος σου στο αμάξι ή στο δωμάτιό σου, δεν είσαι εφικτό να καταφέρεις κάτι τέτοιο.

Ο μόνος τρόπος να το καταφέρεις είναι να γίνεις παρατηρητής. Παρατηρητής όχι μόνο των όσων σου επιτρέπει εκείνη τη στιγμή η όρασή σου να δεις αλλά παρατηρητής και των ίδιων σου των σκέψεων τη στιγμή που τα βλέπεις. Πήγαινε μόνος σου μια βόλτα στη φύση. Πού ταξιδεύει ο νους σου όταν κάθεσαι και κοιτάς τον ήλιο να ανατέλλει; Τι σκέφτεσαι αυτά τα 20 λεπτά; Υπάρχει μεγάλη περίπτωση τις πρώτες φορές που θα το δοκιμάσεις να υπάρχουν αρκετές παρεμβολές. Το μυαλό σου να πηγαίνει σε κάποια υποχρέωση ή σε κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις. Αν συνεχίσεις όμως παρατηρώντας το κάθε τι γύρω σου, από τη μέλισσα που θα φτερουγίσει δίπλα σου, από το πράσινο των φύλλων στα δέντρα, από τον ήχο ενός καναρινιού σε ένα μπαλκόνι, μέχρι τις τρίχες στο χέρι σου που ανασηκώνονται όταν το δροσερό αεράκι περνάει από πάνω τους, αυτές οι παρεμβολές θα αρχίσουν να σβήνουν. Θα αρχίσεις να βλέπεις τον κόσμο πραγματικά σαν παρατηρητής. Οι σκέψεις σου δεν θα ταξιδεύουν σε κάτι που δεν υπάρχει γύρω σου ή δεν είναι εφικτό να αλλάξεις εκείνη τη στιγμή. Οι σκέψεις σου θα είναι αγνές και θα βρίσκονται στο εδώ και τώρα. Μόνο τότε θα καταφέρεις να περάσεις πραγματικά χρόνο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο τότε θα γνωρίσεις πού ταξιδεύει το μυαλό σου. Τότε θα ανακαλύψεις πτυχές σου που ίσως δεν είχαν εμφανιστεί ακόμα. Θα γνωρίσεις καλύτερα το ποιος πραγματικά είσαι. Και μέσα από αυτήν την ενδοσκόπηση θα φανερωθεί και ο σκοπός της ζωής σου. Αυτό το κάτι που θα σε κάνει χαρούμενο, όχι για μία και δύο εβδομάδες, αλλά για τα υπόλοιπα χρόνια που θα σε φιλοξενεί αυτός ο πλανήτης.

Η αδράνεια δεν θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις. Να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα. Γι’ αυτό, δες τις επιλογές σου. Πάρε χρόνο για να καταλάβεις τι είναι πιο χρήσιμο για ‘σένα. Και σκέψου αν θέλεις να το μοιραστείς με κάποιον. Όταν έχεις ένα νέο σχέδιο ή όραμα, έχεις τρεις επιλογές. Μπορείς:

01. Να μην το πεις σε κανέναν.

Το ιδιαίτερα θετικό μ’ αυτή την επιλογή είναι ότι δεν μπορούν να σε επηρεάσουν αρνητικά. Να σε αποτρέψουν. Το γνωρίζεις, μόνο, εσύ. Πέρα απ’ αυτό, όμως, δεν βλέπω κάτι θετικό. Διότι, θα χρειαστεί να το κρύβεις για μεγάλο διάστημα από τους δικούς σου ανθρώπους. Εκτός αυτού, αν συνηθίζεις να κάνεις κάτι τέτοιο, θα χρειαστεί να αναρωτηθείς ποιος είναι ο λόγος. Μήπως είναι, γιατί δεν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω σου; Μήπως το κάνεις γιατί δεν νιώθεις ότι θα τον πετύχεις; Εφόσον συμβαίνει το δεύτερο, κάνε μου μια χάρη: μην ξεκινάς με ηττοπάθεια.

02. Να το μοιραστείς με όλους.

Εάν αποφασίσεις να το μοιραστείς με όλους, ουσιαστικά, δεσμεύεσαι να το κάνεις πράξη. Είναι πολύ πιθανό, είτε υποσυνείδητα- επειδή έχεις δεσμευτεί, είτε συνειδητά- επειδή σε ρωτούν για την πρόοδό σου, αυτό που μοιράστηκες να γίνει πραγματικότητα πιο γρήγορα απ’ ότι να μην το είχες πει. Από την άλλη πλευρά, εάν το μοιράζεσαι με όλους, ενδέχεται να σε αποσυντονίσουν. Να σε μπερδέψουν. Αυτό συμβαίνει όταν έχουμε πολλές επιλογές.

Πρόκειται για το λεγόμενο «παράδοξο των επιλογών», το οποίο απέδειξε η Αμερικανίδα Sheena Iyengar. Στην έρευνά της, σ’ ένα σουπερμάρκετ, προσέφερε στους πελάτες διαφορετικές μαρμελάδες προς δοκιμή·  τη μία μέρα έξι διαφορετικές γεύσεις μαρμελάδας, ενώ την επομένη είκοσι τέσσερις. Η μικρότερη ποικιλία προσέλκυσε το 40% των πελατών να δοκιμάσουν και το 30% να αγοράσουν ένα βάζο. Η μεγαλύτερη ποικιλία προσέλκυσε μεν το 60% των πελατών, αλλά μόνο το 2% αγόρασε τελικά μαρμελάδα. Ως εκ τούτου, οι πολλές επιλογές δημιουργούν σύγχυση.

03. Να το μοιραστείς με συγκεκριμένους ανθρώπους.

Είναι αυτό που κάνω κι εγώ. Ωστόσο, δεν τους επιλέγω τυχαία. Δεν εννοώ ότι το μοιράζομαι σε ανθρώπους που θα μου χαϊδέψουν τα αυτιά. Αντίθετα, επιζητώ και τη διαφωνία, ώστε να ισχυροποιήσω τη θέση μου. Εάν, δηλαδή, μαθαίνοντας τα αρνητικά ή τις συνέπειες, συνεχίζω να θέλω να το επιτύχω, τότε νιώθω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Ταυτόχρονα, επιλέγω να το μοιράζομαι με ανθρώπους που ξέρω ότι θα με στηρίξουν. Με ανθρώπους που θα μου δώσουν εναλλακτικές, αλλά θα είναι μαζί μου. Ό,τι και να αποφασίσω.

Προτού ολοκληρώσεις αυτό το άρθρο, κάνε μία παύση. Σκέψου και γράψε σ’ ένα χαρτί, τρεις ανθρώπους που θα ήθελες να μοιραστείς κάτι προσωπικό που σου συμβαίνει (ή θα συμβεί στο μέλλον) και τρεις ανθρώπους που θέλεις να μοιραστείς κάτι επαγγελματικό. Μ’ αυτό τον τρόπο, θα ξέρεις που να απευθύνεσαι όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή σου.

Όμως, την τελική απόφαση θα την πάρεις εσύ. Για να μπορείς να την στηρίξεις. Εξάλλου, εάν κάποιος δεν έχει καταφέρει αυτό που θέλεις να επιτύχεις, οι πιθανότητες να σε συμβουλέψει σωστά είναι ελάχιστες.

Νίκος Γιαννακόπουλος
Συγγραφέας του βιβλίου “Οι Τρεις Αποτυχίες”
PhD candidate in Marketing – University of Piraeus
Public Speaking Coach – theSPEAKERS

πηγή: https://thespeakers.gr/nea/se-poious-tha-miliseis-gia-ta-schedia-sou/

Αν και δεν πρόκειται για την αρχή του νέου έτους, για πολλούς η νέα χρονιά ξεκινάει τον Σεπτέμβρη, καθώς μετά από το ηλιόλουστο καλοκαίρι της Ελλάδας μπαίνουμε ξανά στους ρυθμούς τις καθημερινότητας. Συνήθως αυτήν την επιστροφή ακολουθούν νέοι στόχοι, όνειρα, νέες συνήθειες, η αναζήτηση μιας νέας δουλειάς κλπ. κλπ. Γενικά σηματοδοτεί την πρόθεση για μια αλλαγή σε πράγματα και καταστάσεις που δεν μας ικανοποιούν πλέον ή δεν μας ικανοποιούσαν ποτέ. Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που ‘’αν το θέλεις’’ οραματίζεσαι πώς θες να κυλήσει η νέα σεζόν ως ότου εμφανιστούν οι πρώτες καλοκαιρινές ηλιαχτίδες ξανά.

Είμαι σίγουρος ότι έχεις ακούσει ή έχει βγει και από το δικό σου στόμα η φράση «Εγώ από τον Σεπτέμβρη θα …» Ίσως παλαιότερα να έχεις καταφέρει να εκπληρώσεις κάποιες από τις προθέσεις σου, ίσως καμία, ίσως πάλι είσαι και από τις εξαιρέσεις που κατάφερε να κάνει όλα τα λόγια του πράξεις. Για εσένα που ανήκεις στις πρώτες δύο κατηγορίες, το πρώτο στάδιο είναι να καταλάβεις τι πραγματικά θέλεις να αλλάξεις στην ζωή σου για να είσαι πιο ευτυχισμένος. Το δεύτερο είναι να κάνεις πράξη τελικά αυτές τις αλλαγές. Είμαι σίγουρος -γιατί είμαστε στο ίδιο έργο θεατές- πως οι παραπάνω δύο προτάσεις, αν και είναι μικρές και ευκολονόητες, φαντάζουν αρκετά δύσκολες για να υλοποιηθούν.

Έχω να σου προτείνω όμως 5 βιβλία που πραγματικά μου άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο που μπορείς προσεγγίζεις οποιαδήποτε αλλαγή επιθυμείς έως ότου τα καταφέρεις. Με βοήθησαν να πετύχω όλα όσα ‘‘υποσχεθεί’’ στον εαυτό μου. Γιατί να μη βοηθήσεις και εσύ τον δικό σου;

Πηγή: panosfassas.com
Γράφει ο Παναγιώτης Φάσσας
Success Coach & NLP Expert
και συγγραφέας του βιβλίου “Από το Μηδέν Φτάσε όπου δεν Μπορείς”

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

«Κάθε πότε πρέπει να κάνει σεξ ένα ζευγάρι;» «Κάθε πότε πρέπει να βγαίνουν έξω;» «Πόσες φορές να αφήνουν τα παιδιά (αν υπάρχουν) και να πηγαίνουν εκδρομές μόνοι τους;» «Πόσες φορές την εβδομάδα πρέπει να βρίσκονται; (αν είναι στην αρχή);» «Πόσες φορές να κοιμούνται μαζί;» «Σε πόσο χρόνο πρέπει να συγκατοικήσουν;»

Ακούω πολύ συχνά ερωτήσεις σαν αυτές. Προέρχονται από ανθρώπους που θέλουν να δουν αν τα πηγαίνουν καλά με τη σχέση τους. Κάνουν άραγε αυτά που «πρέπει»; Είναι «καλοί» στο σχετίζεσθαι;

Ακριβώς στο ίδιο πνεύμα είναι και όσοι επικρίνουν άλλους για το πώς φέρονται σε μια σχέση. Θα πουν: «Δεν είναι φυσιολογικό να βγαίνουμε μόνο μια φορά στις δεκαπέντε μέρες». «Τα καλά ζευγάρια κάνουν σεξ τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα». «Το νορμάλ είναι να στέλνουμε ‘Καλημέρα’ και ‘Καληνύχτα’ γιατί αλλιώς σημαίνει πως δε νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Έτσι κάνουν στις καλές σχέσεις».

Η Απάντηση

Πώς πρέπει λοιπόν να φερόμαστε σε μια καλή σχέση; Υπάρχουν ξεκάθαροι πρακτικοί κανόνες;

Η απάντηση είναι…ΟΧΙ

Δεν υπάρχεις ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ για το πώς πρέπει να φερόμαστε σε μια σχέση.

Δεν υπάρχει συνταγή. Δεν υπάρχει το «φυσιολογικό» απέναντι στο οποίο θα κριθούμε (πχ  θα βγαίνουμε δυο φορές την εβδομάδα) και θα αποφασιστεί αν είμαστε «σωστοί» ή «λάθος» μετά από τη σύγκριση.

Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες χρήσης. Δεν υπάρχει manual.

Και γι αυτό το λόγο οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες. Γιατί ο καθένας κουβαλάει τα δικά του «φυσιολογικά» από τα δικά του βιώματα (ή από ό,τι έχει ακούσει, βιώσει και δει) και θεωρεί πως έτσι «πρέπει» να είναι τα πράγματα για όλους. Όταν όμως δυο διαφορετικοί άνθρωποι συναντηθούν, τότε δυο διαφορετικά «φυσιολογικά» αναγκαστικά έρχονται σε επαφή.

Το τι θα γίνει μετά εξαρτάται από τον ένα και μοναδικό κανόνα που ορίζει μια καλή σχέση. Από το ένα και μοναδικό πράγμα που κάνουν τα «καλά ζευγάρια».

Ο ένας κανόνας

Ο μοναδικός κανόνας που ακολουθούν δυο σύντροφοι σε μια καλή σχέση είναι η καλή επικοινωνία. Συζητάνε και ακούνε ο ένας τον άλλον. Κατανοούν ότι κανείς από τους δυο τους δεν είναι ο κάτοχος της μοναδικής αλήθειας και κάνουν χώρο για την αλήθεια του άλλου.

Όπως έχω ξαναγράψει τα συναισθήματά μας δεν είναι η αλήθεια. Είναι η αλήθεια μας. Είναι υποκειμενικά. Αντίστοιχα σε μια σχέση δεν υπάρχει το «φυσιολογικό», το «νορμάλ», το «σωστό». Υπάρχει το φυσιολογικό για εμάς, το νορμάλ για εμάς, το σωστό για εμάς.

Όσο λιγότερο απόλυτοι είμαστε, τόσο περισσότερο σχετιζόμαστε. Διότι τόσο περισσότερο χώρο κάνουμε και για την αλήθεια του άλλου. Συζητάμε, διαπραγματευόμαστε, μοιραζόμαστε, ανοιγόμαστε, σχετιζόμαστε.

Όσο περισσότερο απόλυτοι είμαστε, τόσο πιο μόνοι μας είμαστε.

Τα μοντέλα

Σε μια σχέση δεν ισχύει ούτε το δικό σου, ούτε το δικό μου. Ισχύει το δικό μας. Όποιο συμφωνήσουμε εγώ και εσύ ότι θα είναι το δικό μας.

Δεν υπάρχει το αντικειμενικά «σωστό» μοντέλο σχέσης. Υπάρχουν δυο υποκειμενικά μοντέλα που έρχονται σε επαφή και προσπαθούν να κάνουνε χωριό.

Δυο υποκειμενικοί κόσμοι συναντώνται και το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουν έναν νέο υποκειμενικό κόσμο. Το κόσμο της σχέσης μας.

Έχω ακούσει για σχέσεις όπου είναι παντρεμένοι και μένουν σε διαφορετικά σπίτια. Αρκετοί δε θα το επέλεγαν, αλλά για εκείνους δουλεύει και είναι ευχαριστημένοι. Μια χαρά.

Ξέρω ζευγάρια που τους αρέσει να κάνουνε τα πάντα μαζί. Κάποιους μπορεί να τους πνίγει η ιδέα, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.

Ξέρω ζευγάρια που τους αρέσει να πηγαίνουν και ξεχωριστά διακοπές καμιά φορά. Σε κάποιους μπορεί να τους ακούγεται περίεργο, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.

Έχω ακούσει από πρώτο χέρι για ετεροφυλοφιλική σχέση όπου ο και ο άντρας και η γυναίκα βρίσκουν άλλα άτομα για να κάνει σεξ ο άλλος. Δεν είναι το συνηθισμένο, αλλά για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά.

Ξέρω ένα ζευγάρι στη Σουηδία, Σουηδέζα με κάποιον από Μεσογειακή χώρα, που του είπε: «Ξέρω ότι σου αρέσει να βγαίνεις και εγώ δε θέλω. Είναι οκ για μένα να βγαίνεις, να φλερτάρεις και να φιλήσεις κάποια. Αν όμως κάνεις σεξ τότε θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε τι επιτρέπεται στη σχέση μας». Είναι κάτι που δεν μας είναι οικείο, και για εκείνους δουλεύει. Μια χαρά. Εντελώς Σουηδία…

Νο1 η επικοινωνία

Σε μια σχέση δεν ισχύει ούτε το δικό σου, ούτε το δικό μου. Ισχύει το δικό μας. Όποιο συμφωνήσουμε εγώ και εσύ ότι θα είναι το ΔΙΚΟ ΜΑΣ.

Το σημαντικότερο πράγμα σε μια σχέση είναι η επικοινωνία. Όχι η αγάπη. Σχέσεις με καλή επικοινωνία και χωρίς πολλή αγάπη μπορούν να επιβιώσουν και να γίνουν και πολύ καλές σχέσεις. Όμως έχω δει πολλές σχέσεις με πολλή αγάπη αλλά χωρίς επικοινωνία και αμοιβαία κατανόηση που δεν είχαν καμία τύχη να επιβιώσουν.

Σε αυτές τις περιπτώσεις οι δυο σύντροφοι μπορεί να αγαπάνε ο ένας τον άλλον, αλλά ταυτόχρονα έχουν κάποια μεγάλη δυσκολία που τους εμποδίζει. Είναι πολύ πιθανό να φτάσουν ακόμα και να χωρίσουνε αλλά η αγάπη τους μπορεί να τους κάνει να πουν το γνωστό: «Να το προσπαθήσουμε άλλη μια φορά».

Το κλειδί όμως βρίσκεται πάντα στην επικοινωνία.

Τις αρχές της αποτελεσματικής συναισθηματικές επικοινωνίας περιγράφω με ακρίβεια στο Κεφάλαιο 16 του νέου μου βιβλίου “Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής“.

Γιατί αποτυγχάνουν οι προσπάθειες;

Οι «προσπάθειες» αυτές αποτυγχάνουν διότι γενικώς οι άνθρωποι δυστυχώς δεν ξέρουν να προσπαθούν. Συνήθως το να το προσπαθήσουν στο μυαλό τους σημαίνει να δώσουν λίγο παραπάνω χρόνο στη σχέση. Αναγκαστικά, τα ίδια δυναμικά τα οποία έφεραν το ζευγάρι στη δύσκολη θέση θα προκύψουν ξανά και φυσικά θα επακολουθήσει το ίδιο σενάριο. Το έχω δει να συμβαίνει πάρα πολλές φορές και το έχω ζήσει και εγώ. Προσπάθεια δεν είναι δίνω χρόνο.

Προσπάθεια είναι συζητάω και κατανοώ τι δεν πήγε καλά και αποφασίζουμε ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ τι να κάνουμε ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ώστε να μην γίνουνε ξανά τα ίδια. Κυρίως όμως, προσπάθεια είναι κάνω δουλειά με τον εαυτό μου για να δω πώς συνέβαλα στο ότι η σχέση δεν πήγε καλά την πρώτη φορά.

Θέλει αρκετή αυτογνωσία ώστε να κατανοήσει ο καθένας με ποιον τρόπο συμβάλει ο ίδιος στο να μην πηγαίνει καλά η σχέση. Και εκεί είναι η προσπάθεια που καλείται ο κάθε σύντροφος να καταβάλει. Να προσπαθήσει να αλλάξει τον εαυτό του. Όχι τον άλλον. Θα ακούσει τι του λέει ο σύντροφός του και θα το λάβει υπ όψιν του, και θα στρέψει τον φακό στον εαυτό του. Όχι στον άλλον.

Και αυτό θα το κάνουν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ.

Στο επίκεντρο η σχέση

Σχέση είναι η επικοινωνία. Όχι η αγάπη. Μπορούμε να αγαπάμε μόνοι μας κάποιον και αυτός να μην το γνωρίζει. Δεν είναι αυτό σχέση. Σχέση είναι η συνδιαλλαγή που έχουμε με τον άλλον. Η επικοινωνία καθώς δημιουργούμε έναν κοινό κόσμο.

Σκοπός δεν είναι να επιβάλουμε τον δικό μας κόσμο, ούτε να υποταχθούμε στον κόσμο του άλλου. Σε κανένα από τα δυο αυτά σενάρια δε σχετιζόμαστε. Όταν επιβάλω το δικό μου «σωστό» τότε σε αγνοώ, ενώ όταν υποτάσσομαι στο δικό σου «σωστό» τότε με αγνοώ. Και στις δυο περιπτώσεις κάποιος μένει μόνος και δε σχειζόμαστε.

Σχέση είναι το πώς και το πόσο γινόμαστε ομάδα και από κοινού αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Με ανοικτό μυαλό και επίγνωση ότι ο καθένας φέρνει τον δικό του υποκειμενικό κόσμο. Κανείς κόσμος δεν είναι σωστός ή λάθος. Είναι απλά διαφορετικοί.

Είναι σαν να λέμε ότι εμένα μου αρέσουν τα σουτζουκάκια με κανέλα και εσένα χωρίς. Δεν έχω εγώ δίκιο και εσύ άδικο. Έχουμε απλά διαφορετικά γούστα. Δεν είναι ο δικός μου τρόπος «σωστός» ή «φυσιολογικός» και ο δικός σου «λάθος» ή «απαράδεκτος». Αν όμως θέλουμε να μαγειρέψουμε και να φάμε και οι δυο, θα χρειαστεί να συζητήσουμε πώς θα τα κάνουμε. Ίσως βάλουμε, λίγη κανέλα, ίσως καθόλου αλλά θα βάλουμε μπαχάρι ή κύμινο. Δεν έχει σημασία όπως έγραψα ξανά τι θα κάνουμε.

Σχέση είναι το κλίμα μέσα στο οποίο συζητάμε. Όχι το τι κάνουμε στο τέλος.

Συμπέρασμα

Μην ψάχνεις για το αν κάνεις τα πράγματα «σωστά» ή «λάθος» σε μια σχέση. Μόνο εσύ ξέρεις αν η σχέση σου κάνει καλό. Αν την απολαμβάνεις. Δεν υπάρχει «σωστή» και «λάθος» γεύση στα σουτζουκάκια. Μόνο η γεύση που σου αρέσει.

Σχέση είναι η επικοινωνία και το κλίμα μέσα στο οποίο συζητάμε τις διαφορετικές προτιμήσεις, συνήθειές και τα βιώματά μας .

Αν θέλεις μια όμορφη σχέση, τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να φροντίσεις αυτό το κλίμα.

Το κλίμα είναι η σχέση.

Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης
Ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου
“Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”

Είναι δυνατόν θα αναρωτηθείς από πορτοκάλια να φτιάξω λεμονάδα; Πάμε να δούμε!

Θα μιλήσουμε για το σενάριο που ακολουθούμε υποσυνείδητα οι περισσότεροι από την αρχή της ενηλικίωσής μας. Και δεν εννοούμε το σενάριο μιας ταινίας καθώς, για να ξεφύγεις από αυτό, μπορείς απλά να επιλέξεις μια άλλη ταινία. Παρόλο που σε αυτή την ταινία –της ζωής μας- είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές φαίνεται πως αρκετές φορές δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το σενάριο που έγραψαν για εμάς η οικογένειά μας, η στενόμυαλη παιδεία ή η κοινωνία.

Θα μου πεις ο ρόλος ενός ηθοποιού είναι να είναι πρωταγωνιστής και να ακολουθεί το σενάριο που του έχουν δώσει. Μιας και μιλάμε όμως κυριολεκτικά για τη ζωή μας, καλό είναι να πάρουμε εμείς τα ηνία και να γράψουμε μόνοι μας το παρόν και το μέλλον μας.

Συχνά πιστεύουμε ότι αρκετές αποφάσεις και πράξεις μας είναι δικά μας δημιουργήματα και δεν συνειδητοποιούμε ότι απλώς είμαστε θεατές σε μια κακοστημένη παράσταση. Αυτό δεν συμβαίνει σε όλους και για τα πάντα, αλλά καλώς ή κακώς ο περίγυρός σου διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις συνήθειες, τις αντιδράσεις και τον τρόπο αντιμετώπισης που έχεις υιοθετήσει. Όπως είχε πει και ο Βασίλης «Στο ίδιο έργο θεατές». Βέβαια δεν υπάρχουν θεατές στην προκειμένη. Ο θεατής είναι ένας και είσαι εσύ, που βλέπεις το ίδιο έργο, ξανά και ξανά.

Οπότε το πρώτο στάδιο είναι να κατανοήσεις είτε μόνος σου είτε με την βοήθεια ενός ψυχολόγου ποιες από τις συμπεριφορές σου δεν είναι δικές σου. Ένας που έχει κάνει μια στοιχειώδη έρευνα με τον εαυτό του θα πει «Σιγά το δύσκολο, αυτό το γνωρίζω ήδη». Χωρίς να θέλω να στενοχωρήσω κανένα, αυτή είναι μόνο η αρχή, για να καταφέρεις να γράψεις το δικό σου σενάριο.

Το δεύτερο είναι να ξεχωρίσεις ποιες από αυτές τις συμπεριφορές θες να κρατήσεις για εσένα καθώς έχεις δει ότι δουλεύουν σωστά και ποιες να αντικαταστήσεις με άλλες. Είπαμε, δεν μας τα έμαθαν και όλα λάθος…

Σου έχει τύχει να κάνεις κάτι και ενώ θεωρείς λογική τη στάση σου, μετά να σκέφτεσαι αν πραγματικά έκανες καλά; Ενώ έχεις κάνει κάτι που θα έπρεπε να σε χαροποιήσει μέσα σου να νιώθεις θλίψη; Ενώ η ζωή σου στα μάτια κάποιου άλλου φαίνεται να πηγαίνει υπέροχα, εσύ να θες να τα παρατήσεις όλα και να γίνεις χορεύτρια;

Ε, αυτές είναι οι περιπτώσεις που πρέπει να πάρεις το μολύβι και να αρχίσεις να γράφεις από την αρχή το σενάριό σου.

Όταν έχεις καταλάβει ότι κάτι δεν δουλεύει για εσένα, ξεκίνα την προσπάθεια να το αλλάξεις. Ναι, στην αρχή θα είναι δύσκολο, θα φαντάζει άγνωστο και λογικό αφού θα είναι. Πρέπει να βγεις από το comfort zone σου για να το πετύχεις. Για παράδειγμα γνωρίζεις ότι έλκεσαι από άνδρες οι οποίοι είναι δυναμικοί –ίσως γιατί έτσι να ήταν ο πατέρας σου- αλλά πάντα στην πορεία της σχέσης είναι κάτι που σε κουράζει και είναι ίσως ο ίδιος λόγος που δεν έχεις καταφέρει να κάνεις μια ουσιαστική σχέση ακόμα. Δεν δουλεύει για εσένα αυτό, είναι εμφανές. Όσο λοιπόν και αν αρχικά σε ελκύει ένας τέτοιος άνδρας σκέψου αν πραγματικά είχε ποτέ αποτέλεσμα. Γιατί να έχει τώρα; Πρέπει να βρεις κάποιον που να ταιριάζει στα δικές σου ανάγκες, όχι στης Μητέρας σου. Όταν η ζωή σου δίνει πορτοκάλια, φτιάξε λεμονάδα!

Προφανώς αυτό δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στις ερωτικές σχέσεις αλλά και στις φιλικές, στις οικογενειακές, στις εργασιακές. Έχεις έναν φίλο που συνεχώς έχει χρόνο μόνο για τα δικά του προβλήματα και όταν βρίσκεσαι εσύ σε αυτή τη θέση συνεχώς σε υπονομεύει. Μίλα του, πες του τι αισθάνεσαι και αν δεις ότι επαναλαμβάνεται, βρες άλλον φίλο. Μα είναι τόσα χρόνια φίλος μου, πού να βρω τώρα νέα παρέα κλπ. κλπ. Δικαιολογίες για να μείνεις σε μια κατάσταση που δεν σου κάνει καλό –παρόλο που άμα το σκεφτείς το αντίθετο θα έπρεπε να γίνεται- υπάρχουν πολλές. Και επειδή γι’ αυτό ευθύνεται μόνο το σενάριό σου, βγες από τα νερά σου και κάνε ένα βήμα στο «άγνωστο», που ξέρεις σίγουρα ότι μόνο καλό θα σου κάνει.

Βρίσκεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που θυμίζει Βαγδάτη. Το αφεντικό φωνάζει από το πρωί έως το βράδυ. Γυρνάς σπίτι σου και κλαις. Και όμως δεν φεύγεις από αυτή τη δουλειά. Γιατί; Ίσως να έχεις υπάρξει σε βίαιο περιβάλλον είτε στο σπίτι, είτε στο σχολείο ή ίσως να πληρώνει καλά αυτή η δουλειά και να έχεις μάθει ότι στον βωμό του χρήματος θυσιάζεις τα πάντα. Εγώ θα σου πω πως την ψυχική σου υγεία δεν πρέπει να τη θυσιάζεις για κανέναν και για τίποτα. Δεν γίνεται να πιστεύεις ότι εφόσον έχεις τα προσόντα για μια τέτοια θέση εργασίας, δεν υπάρχει αλλού κάποιο εργασιακό περιβάλλον που να είναι ανθρώπινο. Πήγαινε στο γραφείο, παραιτήσου και αν θες μπορείς μιλήσεις και για λίγη ώρα Γαλλικά.

Τα παραδείγματα μπορεί να είναι ατελείωτα. Το Concept όμως είναι ίδιο. Όταν κάτι δεν σε κάνει να νιώθεις ο εαυτός σου, ψάξε το, κάνε μια εσωτερική ενδοσκόπηση. Ίσως να μην είναι δικό σου. Προφανώς δεν γίνεται να περνάμε μόνιμα καλά και να πετάμε στα σύννεφα, αναποδιές συμβαίνουν και θα συμβαίνουν σε όλους μας. Όταν όμως έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις μια κατάσταση που σε φθείρει και δεν το κάνεις, εκεί υπάρχει το πρόβλημα.

Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, όσο άγνωστο και να είναι, όσο τρελό και αν φαντάζει, κάνε το πρώτο βήμα. Φύγε από κάτι που σίγουρα δεν σου κάνει καλό και ψάξε κάτι νέο. Και αν βρεθώ σε κάτι χειρότερο; Θα κάνεις δύο βήματα μετά, τρία, τέσσερα μέχρι να βρεις κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάς. Μην συμβιβαστείς. Κάνε εσύ τη ζωή σου πιο όμορφη, γράψε το δικό σου έργο και γίνε ο επιτέλους πρωταγωνιστής!