Στιγμές

Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό ρήμα από το “θυμάμαι”.
Κι εκείνη θυμάται.
Θυμάται πρόσωπα, εποχές, αρώματα.
Θυμάται λόγια ατέλειωτης υποκρισίας.
Θυμάται παλμούς ανεξέλεγκτης έντασης.
Χιλιάδες στιγμές. Μία ζωή.
Για κάθε μία, υπάρχει ανάμνηση.
Υπάρχει σκέψη. Υπάρχει αίσθημα.
Υπάρχει ανάγκη.
Η θρέψη της ψυχής.
Η αιώνια πάλη της κατάκτησης και του εξορκισμού του έρωτα.
Για να έχει κάτι να θυμάται…

Απόσπασμα από το βιβλίο

Θα με βοηθήσεις να θυμηθώ
πώς χαμογελάνε;

Το ανυπόφορο.
Το λίγο.

Και το παιχνίδι της αγάπης,
παγίδα που πληγώνει.

Δε θα μάθει ποτέ τους
κανόνες
και δεν μπορεί
ν’ ακολουθήσει το ένστικτο
γιατί το ‘χασε κι αυτό μαζί ΄
με την ελπίδα.

Κι ας λένε οι άλλοι πως
πάντα
υπάρχει η ευκαιρία.

Καθάρια μουσική, με τόση
δύναμη!

Οι εικόνες μπροστά μου,
κι οι μνήμες μέσα μου
λύτρωση και φόβος αντάμα.

Φοβάμαι κάποιες στιγμές
να σου μιλώκαι κρατιέμαι –όσο μπορώ-
γιατί το χάδι της σάρκας και
της ψυχής
είναι ανάγκη αιώνια.