Κριτικές

Το «Για όσα τόλμησα» της Ελένης Ισπόγλου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος από τον Ιούνιο του 2024. Πρόκειται για ένα βαθύ κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα ρομαντικά στοιχεία. Έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών αναγνωστών λόγω του θέματος που θίγει και της πολύ ενδιαφέρουσας γραφής και αφήγησης.

Σε έναν κόσμο όπου η γυναίκα αποτελεί τον βασικό πυρήνα της οικογένειας και τις περισσότερες φορές, λόγω υποχρεώσεων και έλλειψης χρόνου, αδυνατεί να εκπληρώσει τους στόχους και τα όνειρά της, το «Για όσα τόλμησα» έρχεται για να θίξει αυτό το φλέγον ζήτημα και να αλλάξει τα δεδομένα. Έρχεται για να δείξει πως η κάθε γυναίκα κρύβει μια ανυπέρβλητη εσωτερική δύναμη, την οποία μπορεί να ορθώσει ώστε να κάνει πραγματικότητα τα θέλω της.

Γνωριμία με τους ήρωες και τον τόπο του μυθιστορήματος

Η αφήγηση ξεκινάει με την πρωταγωνίστρια του βιβλίου τη Δάφνη, στη Θεσσαλονίκη του σήμερα. Πρόκειται για μια γυναίκα ώριμη, κοντά στα 40, παντρεμένη, με μία κόρη στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας. Είναι φιλόλογος και τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία και συγκεκριμένα για τη συγγραφή. Οι οικογενειακές της υποχρεώσεις όμως και η καθημερινή πίεση που είχε όλα τα χρόνια με την ανατροφή της κόρης της, δεν της επέτρεψαν να ασχοληθεί με το όνειρό της. Τώρα όμως που η κόρη της μεγάλωσε, είναι πια η στιγμή να εκπληρώσει αυτό που πάντα είχε κατά νου.

Στο πλευρό της Δάφνης βρίσκεται ο σύζυγός της, Θάνος, που ασκεί το επάγγελμα του γιατρού και γι’ αυτό απουσιάζει πολλές ώρες από το σπίτι. Με τη Δάφνη τους συνδέει μία μακροχρόνια σχέση, από τα σχολικά ακόμη χρόνια. Ο Θάνος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο άντρας που νοιάζεται για την οικογένειά του αλλά από απόσταση. Φροντίζει ώστε να μη λείπει από τη Δάφνη και την κόρη τους κανένα βασικό αγαθό, υστερεί όμως στο κομμάτι της ουσιαστικής και βαθιάς επικοινωνίας μαζί τους. Τον ενδιαφέρει στο έπακρο το κοινωνικό του φαίνεσθαι και αδιαφορεί για το τι μπορεί να κάνει πραγματικά ευτυχισμένη τη Δάφνη.

Από «Για όσα τόλμησα» δε θα μπορούσε να λείπει και η Σοφία, η κολλητή φίλη της Δάφνης που γνωρίζονται επίσης από τα σχολικά χρόνια. Ο ρόλος της Σοφίας τονίζει ένα από τα ύψιστα αγαθά που προσφέρονται στον άνθρωπο, τη φιλία. Είναι ο άνθρωπος που η Δάφνη έχει πάντα ως συμπαραστάτη και συνοδοιπόρο σε όλες τις όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές της καθημερινότητας της. Ο συνδυασμός αυτών των δύο γυναικών αποτελεί τον ορισμό της αληθινής φιλίας.

Η συγγραφέας στο «Για όσα τόλμησα» επιλέγει να γυρίσει χρονικά και στα εφηβικά χρόνια της Δάφνης, του Θάνου, της Σοφίας και του Άρη, ενός προσώπου που θα διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. Μέσα από αυτή την αναδρομή στο παρελθόν, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να γνωρίσει τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών ήδη από τα εφηβικά τους χρόνια, αλλά και να έρθει σε επαφή με τις σχέσεις που αναπτύσσονταν μεταξύ τους από τότε που ήταν έφηβοι. Το μυθιστόρημα μας ταξιδεύει, επίσης, και στην πανέμορφη Κέρκυρα της τότε εποχής και μας περιγράφει όλα τα αστεία αλλά και αξιοσημείωτα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά την πενταήμερη εκδρομή του σχολείου των πρωταγωνιστών μας.

Τέλος, θα ταξιδέψουμε και στο Λονδίνο του σήμερα, εκεί όπου θα έρθουμε σε επαφή με τον Άρη και τη ζωή που έχει επιλέξει να έχει εκεί, ύστερα από την αναχώρηση του από την Ελλάδα μετά το πέρας της σχολικής του ζωής.

Ο κοινωνικό μήνυμα του μυθιστορήματος

Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η Δάφνη, είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Είναι μία γυναίκα εγκλωβισμένη από τις υποχρεώσεις της οικογένειάς της που όμως αποφασίζει να τολμήσει και να υπερβεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει προκειμένου να εκπληρώσει τα όνειρά της. Είναι μία γυναίκα παράδειγμα για όλες τις γυναίκες που καθημερινά θυσιάζουν την ευτυχία τους στον βωμό των οικογενειακών υποχρεώσεων και των κοινωνικών επιταγών. Μέσα από τον αγώνα και την προσπάθεια που καταβάλλει, καταφέρνει να αποδείξει πως μία καλή μητέρα, μπορεί παράλληλα να ακολουθεί και τα θέλω της, χωρίς να χάνει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Η Δάφνη αγνοώντας την ηλικία στην οποία έχει φτάσει, τολμάει να μεταβεί σε γιγάντιες αλλαγές στη ζωή της και να μεταμορφώσει τον κόσμο της από εφιάλτη σε παράδεισο. Τολμάει να κάνει αυτό που πολλές γυναίκες δεν τόλμησαν και δε θα τολμήσουν ποτέ και γι’ αυτό αποτελεί ένα σπουδαίο παράδειγμα.

Ωστόσο, το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να απευθυνθεί και σε άντρες αναγνώστες, οι οποίοι είτε θα μπορούσαν να μπουν και οι ίδιοι στη θέση της Δάφνης είτε να κατανοήσουν τη θέση της γυναίκας σε τέτοιες περιστάσεις μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριάς μας. Όπως κι αν έχει όμως, σίγουρα η ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου θα ενδιέφερε σε μεγάλο βαθμό και το αντρικό κοινό.

Πηγή: https://maxmag.gr/vivlio/gia-osa-tolmisa-ena-mythistorima-gia-oloys-osoys-tolmoyn-na-allaxoyn-ti-zoi-toys/

Με όση λαχτάρα τράβηξα αυτό το βιβλίο από το ράφι και το πήγα στο ταμείο του βιβλιοπωλείου, με άλλη τόση δυσκολία ξεκίνησα τελικά να το διαβάζω. Περίμενε υπομονετικά στο κομοδίνο μου να νιώσω αρκετά γενναία ώστε να χαθώ στις σελίδες του.

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς κι όμως έχεις διαρκώς μία αίσθηση ότι κάτι σου διαφεύγει, ότι κάτι μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά, ότι μία άλλη επιλογή ίσως θα ήταν επωφελέστερη. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν να διαβάσω το βιβλίο αυτό. Φοβόμουν μήπως ανακαλύψω ότι είμαι ανεπαρκής ως μαμά, ότι βλάπτω τα παιδιά μου και τους προκαλώ ψυχικές ουλές που θα τα σημαδέψουν δια βίου.

Πόσο λάθος έκανα που δεν κάθισα σε ένα καφέ να αρχίσω να διαβάζω αμέσως μόλις βγήκα από το βιβλιοπωλείο!

Το βιβλίο αυτό είναι ένας διπλός οδηγός. Από τη μία, μας εξηγεί με γλώσσα στιβαρή και γεμάτη ποια είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων χαρακτηρίζεται κάποιος συναισθηματικά ανώριμος. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι ένας οδηγός συμπεριφορών προς αποφυγή. Να τις αποφεύγουμε οι ίδιοι αλλά και να αποφεύγουμε τους ανθρώπους που τις υιοθετούν.

Από την άλλη, αναλύει τα χαρακτηριστικά των συναισθηματικά ώριμων ανθρώπων τόσο για να μπορέσουμε να διαγνώσουμε το δικό μας επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας και να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, όσο και για να μπορούμε να επιλέξουμε συναισθηματικά ώριμους ανθρώπους με τους οποίους να σχετιστούμε.

Ακόμα κι αν το βιβλίο προσέφερε μόνο τα ανωτέρω, θα ήταν μία εξαιρετική αγορά κι ένα χρησιμότατο ανάγνωσμα. Με βοήθησε να καταλάβω πού τα πάω καλά και πού επιδέχομαι βελτίωσης, χωρίς, όμως, να με κάνει να αυτομαστιγωθώ, με ενσυναίσθηση και κατανόηση. Δεν είναι, όμως, αυτό που τελικά το καθιστά ένα must read βιβλίο ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης.

Πάνω απ’ όλα, η συγγραφέας θέλει να ξαλαφρώσει τους ώμους του παιδιού – ενήλικα, πλέον – από το βάρος που του φόρτωσαν οι δυσλειτουργικοί γονείς του. Να του δείξει ότι δεν έφταιγε ποτέ που δεν το έβλεπαν και δεν το νοιάζονταν ουσιαστικά. Ότι δεν ήταν δικό του σφάλμα που ένιωθε ανεπαρκής και λίγος. Του έλαχαν γονείς συναισθηματικά ανώριμοι, ανίκανοι να αναλάβουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, που φόρτωσαν τα παιδιά τους με την ενοχή ότι εκείνα ευθύνονταν που οι ίδιοι ήταν πάντα ανικανοποίητοι και δυστυχείς. Που δεν τολμούσαν να βουτήξουν στον δικό τους ψυχισμό και να δουν τα δυσλειτουργικά μοτίβα και τις αγκυλώσεις τους.

Η Lindsay Gibson χαϊδεύει το εσωτερικό μας παιδί και μας διαβεβαιώνει ότι ήμασταν πάντοτε αθώοι μέσα σε έναν κόσμο όπου οι γονείς έψαχναν τρόπο να νιώσουν καλύτερα, πατώντας εκείνους τους οποίους είχαν αναλάβει να θάλπουν και να αγαπούν, κι εκμεταλλευόμενοι – συνειδητά ή ασυνείδητα – την αδυναμία τους να αντιδράσουν.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, κάθε πληγωμένος ενήλικας θα βρει τη στοργική μαμά που πάντα έψαχνε. Εκείνη που θα του πει ότι ο κόσμος, ακόμα και οι ίδιοι μας οι γονείς, ίσως δεν ήταν αυτό που θα θέλαμε. Κι ότι μπορεί παρ’ όλ’ αυτά να προχωρήσει στη ζωή με συμπόνια για τον εαυτό του και όσα έζησε, χτίζοντας τη ζωή που επιθυμεί.

Θα σας αφήσω με λίγες γραμμές από τις τελευταίες σελίδες αυτού του εκπληκτικού βιβλίου: «Όταν διαλύσεις τη σύγχυση που σου προκαλεί η συμπεριφορά των συναισθηματικά ανώριμων ανθρώπων, η ζωή μοιάζει πιο ελαφριά και ανεμπόδιστη. Ελπίζω πως το βιβλίο αυτό σου ΄χει προσφέρει […] την ανακούφιση και ελευθερία να αρχίσεις να ζεις με τις πραγματικές σου σκέψεις και συναισθήματα, αντί τα πεπαλαιωμένα οικογενειακά μοτίβα».

Αγγελική Γ. Ζούμπου

Αυτό το βιβλίο Είναι ακόμα ένα σημείο αναφοράς στον κοινό μας στόχο για μία καθημερινότητα γεμάτη ήλιο, χορό, εργασία, φίλους, διερεύνηση, ύπνο, άφθονο νερό, ποικιλία κ εξερεύνηση γεύσεων, απολαυστική γυμναστική! Διάβασα το βιβλίο σε τρεις ημέρες γιατί μέσα του βρήκα ένα καταφύγιο, μία προστασία από όλες αυτές τις φωνές εσωτερικές και εξωτερικές που με σπρώχνουν να τρέχω ασταμάτητα, να απαιτώ από το σώμα μου να τα καταφέρνει όλα, να έχει συγκεκριμένο βάρος και σχήμα…

Ο Μάνος Γεωργιάδης μας καλεί να κοιτάξουμε μέσα από τα ολοκάθαρα μάτια του σκύλου τις συμπεριφορές και τις πεποιθήσεις μας. Να δούμε από χαμηλότερο ύψος, ανασηκώνοντας τα μάτια  την αντίστασή μας στη χαρά, την επικοινωνία, το παιχνίδι. Τα απορημένα μάτια του μας κοιτούν να περνάμε το λουρί στο λαιμό μας!

Ο δρόμος που προτείνει ο συγγραφέας για να γίνεις η Ferrari που τόσο θαυμάζεις είναι γεμάτος στοργή κ γνώση ( 8 σελίδες βιβλιογραφία!). Γνώση του τρόπου που λειτουργεί ο οργανισμός, των αναγκών του στα διαφορετικά στάδια ζωής, των αντίθετων αποτελεσμάτων από την ακατάλληλη κ υπερβολική γυμναστική, των χιλιομέτρων μακριά  που μπορούμε να φτάσουμε αθροίζοντας μικρά αλλά συνεχή βήματα. Δικαιούμαστε αυτή την τόσο ουσιαστική βουτιά στα καθαρά νερά της Μαγικής λίμνης που ξέρουμε ότι μέσα μας και γύρω μας υπάρχει!

Ελένη Δαλιάνη

Ένα βιβλίο πολύ ιδιαίτερο αφού συνδυάζει τη μυθοπλασία με την αυτογνωσία. Ένα βιβλίο για το ταξίδι της ζωής και τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε.

Η ιστορία ζωής του κεντρικού ήρωα μάς ταξιδεύει στο χρόνο, θα ταυτιστούμε με τα στάδια της διαδρομής του και θα αντιληφθούμε το δώρο της ζωής. Κατανοούμε το δρόμο που παίρνει ο κεντρικός χαρακτήρας, αφού παρακολουθούμε τη ζωή του από τη γέννησή του μέχρι την αναχώρησή του από τον κόσμο.

Καρπός ενός δυνατού έρωτα, ο Ανρί είναι γιος ενός δικηγόρου και θα γίνει και ο ίδιος δικηγόρος, μέχρι να έρθει η στιγμή να σπάσει το κατεστημένο και να φύγει από το γραφείο του πατέρα του. Μετά από μια κρίση αυτοπροσδιορισμού, θα ξεκινήσει τη δική του πορεία, στοχοπροσηλωμένος στο επαγγελματικό του μέλλον. Θα βρει μια γυναίκα, την Ευαγγελία, θα την αγαπήσει, θα κάνουν παιδιά και θα ζήσουν μαζί όλα τα σκαμπανεβάσματα που έχει κάθε ζευγάρι.

Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη ερωτηματικά, πισωγυρίσματα, κομβικές αποφάσεις, αυτό είναι το θέμα του καινούργιου βιβλίου του Νίκου Γιαννακόπουλου. Ο ήρωάς του θα ζήσει τη δική του ζωή με το δικό του, μοναδικό τρόπο.

Πώς διαχειριζόμαστε το χρόνο της ζωής μας και πώς μας καθορίζουν τα πρόσωπα που διαλέγουμε να αγαπήσουμε ή να συνεργαστούμε μαζί τους.

Σε όλη την πλοκή του βιβλίου, υπάρχουν συμβουλές συμπεριφοράς, αξίες ζωής, αναφορές σε ρήσεις γνωστών φιλοσόφων, πράγμα που διαμορφώνει το βιβλίο σε ενδιαφέρον, χρήσιμο και γεμάτο με τη σοφία της αυτογνωσίας.

Οι συμπυκνωμένες του αλήθειες εμπνέουν τον αναγνώστη να κάνει το δικό του ταξίδι με το μοναδικό του τρόπο.

Θα σε παρακινήσει να εξερευνήσεις τον εαυτό σου, τις αποφάσεις σου, τα μαθήματα ζωής που πήρες, απλά και μόνο διαβάζοντας την ιστορία ζωής κάποιου άλλου, του κεντρικού ήρα του βιβλίου «Ταξίδι δίχως τέλος».

Ένα βιβλίο ταξίδι-ζωής, που ο καθένας μας ταξιδεύει, φτάνει να το κάνει με συνειδητότητα.

Θα σε συντροφέψει στις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Θέλω να αρχίσω τη χρονιά με ένα υπέροχο, ελπιδοφόρο και διασκεδαστικό μυθιστόρημα που, όμοιό του δεν έχετε ξαναδιαβάσει.

Ενώ ο τίτλος του, παραπέμπει σε βιβλίο προσωπικής βελτίωσης, τελικά είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο θετικότητα και συμβολικά μηνύματα.

Αλήθεια, τι θα γινόταν αν ζούσες σε έναν κόσμο, όπου το κάρμα σου, καλό ή κακό, δεν θα περίμενε μία ή παραπάνω ζωές για να εμφανιστεί, αλλά θα ανταπέδιδε τις πράξεις σου;

Η ιστορία είναι η εξής: σε μια μικρή πόλη του Κολοράντο, πηγαίνει και εγκαθίσταται στην κορυφή του βουνού o γκουρού Λάμα Τάσι. Είναι χορτοφάγος, ζει μόνος του και παραδίδει μαθήματα διαλογισμού.

Μια μέρα, η Γκρέις σώζει μια μέλισσα από πνιγμό και ανέλπιστα, ο καρκίνος της υποχώρησε. Και δεν είναι μόνο αυτό το επεισόδιο. Σε διάφορα σημεία συμβαίνουν περιστατικά, άλλα συγκινητικά και άλλα διασκεδαστικά, όπου μια καλή ή μια κακή πράξη φέρνουν άμεσα αποτελέσματα. Από τους απλούς πολίτες μέχρι τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, που βρίσκεται καλεσμένος στον Σύνδεσμο Όπλων.

Η μια ιστορία συνδέεται με την άλλη, ο άντρας που αφήνει τη γυναίκα του για μια περιπέτεια και του βγαίνει ξινό, ο χρηματιστής που ξεφεύγει από τα όρια του τεχνοκράτη για το καλό της κοινωνίας και τα έσοδά του διπλασιάζονται αλλά και καθηγητές, παραγωγοί τηλεοπτικών σταθμών, νοικοκυρές… όλοι ζουν εμπειρίες που φέρνουν τα αποτελέσματα του άμεσου κάρμα, άλλες φορές σαν επιβράβευση και άλλες φορές σαν μάθημα…

Μέσα στα μηνύματα του βιβλίου είναι και πως «η αρετή είναι δέκα φορές πιο ισχυρή από τη δύναμη οτιδήποτε ανέντιμου».

Αν και στο βουδισμό δεν υπάρχει το άμεσο κάρμα, αφού θα αποδοθεί σε κάποια από τις επόμενες ζωές μας, όμως η βάση του κάρμα στηρίζεται στον παρακάτω κανόνα:

Σε κάθε ενέργεια υπάρχουν τέσσερεις παράγοντες που επηρεάζουν τη δύναμη του κάρμα που δημιουργείται.

• το υποκείμενο, το άτομο που ενεργεί
• η πρόθεση, τι προσδοκά το άτομο να συμβεί
• η ίδια η ενέργεια
• το αντικείμενο, το άτομο που δέχεται την ενέργεια.

Ποιος κάνει την πράξη, γιατί την κάνει, τι κάνει, σε ποιον κάνει. Το βιβλίο μάς «εικονογραφεί» αυτούς τους υπέροχους κανόνες παραστατικά και ολοφάνερα.

Θα περάσετε υπέροχα, θα εμπνευστείτε, θα χαμογελάσετε, θα συγκινηθείτε και θα αναλογιστείτε τις δικές σας ενέργειες.

Μην το χάσετε!

Κατερίνα Τσεμπερδλίγου
Πηγή: https://vivlio.gr/katerina/mithistorima/vivlio-tou-david-michie-ki-an-zouses-s-enan-kosmo-pou-to-karma-den-perimene-stigmi-perilipsi-kai-kritiki-tou-vivliou

Αντί προλόγου

Μπεστ-σέλερ στο εξωτερικό, ένα must-read των celebrities της Κορέας, το Almond κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά με τίτλο «Το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος» της Σον Ουόν Πιονγκ από τις εκδόσεις Ιβίσκος. Μια ακόμα μετάφραση της κορεάτικης λογοτεχνίας που μας άνοιξε την πόρτα σε έναν πρωτόγνωρο κόσμο που εναλλασσόταν μεταξύ σκοταδιού και φωτός, στον κόσμο του ξεχωριστού Γιάντζε ή αλλιώς του πιο αξιολάτρευτου τέρατος. Τι σημαίνει αγάπη, φιλία, θυσία, κανονικότητα; Τι πάει να πει είμαι φυσιολογικός; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα σαν αναγνώστες και συνοδοιπόροι του πρωταγωνιστή αναζητούμε διαρκώς απαντήσεις.

Λίγα χρόνια για την πλοκή

Όλα ξεκινούν με τον Σον Γιάντζε να μας συστήνεται και να μας γνωρίζει τα άτομα της ζωής του. Από μικρή ηλικία διέφερε από τα υπόλοιπα παιδιά. Η έλλειψη φόβου και το γεγονός ότι δε γελούσε ποτέ που πυροδότησε την ανησυχία της μητέρας του κατέληξε σε διάγνωση αλεξιθυμίας. Ο λόγος η υποανάπτυξη των αμυγδαλών, του τμήματος εκείνου του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την εκδήλωση συναισθημάτων. Ο Γιάντζε δεν παρουσίαζε ουδεμία νοητική στέρηση, αλλά αδυνατούσε να αντιληφθεί και να εκφράσει τα συναισθήματα τόσο του ιδίου όσο και των ανθρώπων που τον περιέβαλαν. Δίπλα στη μητέρα του σύντομα θα σταθεί και η γιαγιά του που θα τον υποστηρίξουν, θα τον στηρίξουν, θα του χαρίσουν την αγάπη και τη βοήθειά τους σε μια προσπάθεια να μοιάζει φυσιολογικός.

Όταν αυτές θα φύγουν από τη ζωή του, εκείνος θα εκτεθεί πρώτη φορά μόνος και αβοήθητος στον κόσμο. Θα γνωρίσει ανθρώπους που θα τον βοηθήσουν, όπως ο Δρ. Σιμ, που θα προσπαθήσουν να τον καταλάβουν, όπως η Ντόρα, να τον αλλάξουν όπως ο Γκον ή να τον εκμεταλλευτούν, όπως ο καθηγητής. Βλέποντάς το να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται, βλέπουμε πως όλα πράγματι εξελίσσονται και αλλάζουν, πως οι καταστάσεις δεν είναι θέσφατα και πως οι διαγνώσεις δεν γίνονται πάντα για να επιβεβαιώνονται.

Λίγα λόγια για τα πρόσωπα

Όλα περιστρέφονται γύρω από τον Σον Γιαντζέ, το αγόρι που βλέπουμε να μεγαλώνει και να ανακαλύπτει έναν κόσμο που πολλές φορές λαμβάνουμε ως δεδομένο. Γνωρίζουμε τη μητέρα του, έναν άνθρωπο γεμάτο αγάπη, με παιδική ψυχή που κουβαλά στους ώμους της τις δυσκολίες να αναθρέψεις ένα παιδί που απάδει του κοινωνικώς αποδεκτού. Πλάι σε εκείνη στέκεται η δυναμική, αστεία και ενίοτε γραφική φιγούρα της γιαγιάς του. Τον καμβά πλαισιώνουν ο γεμάτος κατανόηση, λιγομίλητος Δρ. Σιμ που λειτουργεί σαν ένας από μηχανής θεός για τον νεαρό Γιαντζέ. Ανιδιοτελής με μια στόφα σοφίας και κατανόησης του κόσμου είναι η φωνή της λογικής. Σε αντιστάθμισμα αυτού έχουμε τον οξύθυμο, υπερευαίσθητο με το προσωπείο του επιθετικού Γκον, ενός παιδιού που βίωσε την εγκατάλειψη και θεώρησε πως η σκληρότητα της στάσης του είναι η μόνη απάντηση στη βαναυσότητα του κόσμου. Είναι το τέρας που ο ίδιος δημιούργησε. Η Ντόρα, από την άλλη, εμφανίζεται σαν ένα φθινοπωρινό αεράκι στη ζωή του Γιάντζε, από εκείνα τα αεράκια που ανατρέπουν τη ζωή όπως τη γνωρίζει κανείς. Εστιασμένη στο όνειρό της, με δίψα για τον κόσμο θα τον ταρακουνήσει όπως κανείς άλλος δεν κατάφερε πριν από αυτή.

Λίγα λόγια για το μήνυμα

Το μυθιστόρημα εξερευνά όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, από την οικογενειακή έως την ερωτική και τη φιλική από μια ασυνήθιστη ματιά: αυτή ενός ανθρώπου που υποτίθεται πως δεν μπορεί να αισθανθεί. Ο πόνος διαδέχεται την ελπίδα, την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό, την ανακάλυψη και μετά πάλι από την αρχή. Η ζωή όλων είναι ένας κύκλος ή όπως θα έλεγε και η Ντόρα είναι σαν το τρέξιμο. Άλλες φορές χάνεις, άλλες κερδίζεις αλλά δε σταματάς ποτέ να τρέχεις όπως και δε σταματάς ποτέ να ζεις.

Επίσης, το έργο καταδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο ή πολύ διαφέρουμε και μοιάζουμε. Άραγε πώς μπορούμε τότε να ορίσουμε το φυσιολογικό; Υπάρχει κάποιο πρότυπο αποδεκτού και όλα τα υπόλοιπα που δε συμβαδίζουν με αυτό είναι κοινωνικά κατακριτέα και απορριπτέα; Μήπως αυτό που βλέπουμε ως ξεχωριστό, διαφορετικό, περιέργο, μακρινό είναι απλά το άτομο εκείνο που δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε πραγματικά και ουσιωδώς είτε από φόβο, είτε από δειλία είτε από διστακτικότητα και κίνδυνο απόρριψης;

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η γραφή της Σον Ουόν Πιονγκ είναι κοφτή, ασθματική, με αποτέλεσμα να εντείνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γλαφυρότητα, το περιττό απουσιάζει. Αντιθέτως βλέπουμε μόνο γεγονότα να συνταιριάζονται με συναισθηματικές διακυμάνσεις χωρίς εξάρσεις. Σε ορισμένα σημεία, μάλιστα, ο εξομολογητικός τόνος κυριαρχεί, ώστε ο αναγνώστης να νιώθει πως ο Γιάντζε τα εκμυστηρεύεται όλα αυτά σε εκείνον.

Η μετάφραση της Χριστίνα Ζαχαρίου είναι αξιοπρεπής και προσπαθεί να αποδώσει την εξιστόρηση του Γιαντζέ και παρέχει και γενικότερες πληροφορίες για την κορεάτικη κουλτούρα και κουζίνα. Ορισμένα αμελητέα λάθη στην επιμέλεια ελπίζουμε πως θα διορθωθούν στις επανεκδόσεις. Η ελληνική απόδοση του τίτλου μας προβλημάτισε αρκετά. Σίγουρα ο φόβος ήταν κάτι που ο πρωταγωνιστής δε γνώριζε και ένα επαναλαμβόμενο μοτίβο στο έργο, αλλά η επιλογή να διατηρηθεί και στην ελληνική έκδοση το “αμύγδαλο” να ήταν πιο κοντά στα δικά μας γούστα.

Αντί επιλόγου

Μια ιστορία για τους απόκληρους της κοινωνίας, για τους άγγελους και τους δαίμονες που εναλλάσσονται, για τον άνθρωπο σε όλες του τις διαστάσεις, για τις σχέσεις και για την αγάπη και όλες τις μορφές που παίρνει αξίζει να διαβαστεί από μεγάλους, αλλά και πιο μικρούς, αφού είναι ένα βιβλίο που εύκολα απευθύνεται και σε εφήβους. To ανέλπιστο και ελπιδοφόρο τέλος, η γεμάτη ανατροπές πλοκή του, οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες του δικαιολογούν τη δημοφιλία του και τη συζήτηση για μεταφορά του στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη.

Πηγή: https://dromospoihshs.gr/2023/09/20/almond_agoripoudenixeretithapeifovos/#more-21635

Δεν είναι λίγες οι μανούλες που έχουν ακούσει αυτήν τη φράση από τα παιδάκια τους και βρέθηκαν σε δύσκολη θέση έως ότου σκεφτούν τις κατάλληλες λέξεις και τον τρόπο για να απαντήσουν και να διαχειριστούν μια τέτοια επιθυμία.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο σε μια μητέρα που ξαναγεννιέται όταν αγκαλιάζει το παιδάκι της να αφήσει λίγο παραπίσω τους συναισθηματισμούς και να λειτουργήσει με γνώμονα το καλύτερο για το παιδί της, αλλά αποδεδειγμένα, μια τέτοια απόφαση θα επιφέρει θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, πράγμα που θα γίνει αντιληπτό από το παραπάνω παιδικό βιβλίο.

Η Έφη Αργυροπούλου, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, μοιράζεται μαζί μας το προσωπικό της βίωμα και μέσα από το διδακτικό και συνάμα τρυφερό παιδικό βιβλίο που δημιούργησε, υμνεί την πολύτιμη αξία το παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι του.
Η ιστορία του μικρού μας ήρωα Ορφέα, είναι πανομοιότυπη με την ιστορία πολλών παιδιών όπου οι μαμάδες σίγουρα θα βρουν κοινά ανάμεσα στο βιβλίο και τις αναμνήσεις τους με τα παιδιά τους. Ο Ορφέας λοιπόν, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μαμάς του. Η αγκαλιά της είναι το καταφύγιό του, ο κόσμος της ασφάλειας και της σιγουριάς και αυτό δεν το άλλαζε με τίποτα.

Η ιδέα και μόνο να κοιμηθεί μονάχος του, ήταν αποκρουστική. Τερατάκια έρχονται στα όνειρά του και τον ταράζουν και η μαμά είναι εκείνη που πάντα τον ηρεμεί. Όμως όλο αυτό είναι μεν κουραστικό για την μαμά, αλλά και κακό για τον ίδιο. Έτσι, μεγαλώνοντας λίγο ο Ορφέας, η μαμά με υπομονή και καλή διάθεση, του εξήγησε την αναγκαιότητα που υπάρχει, ο καθένας να κοιμάται στο κρεβάτι του και του επισήμανε τις δυσκολίες της συγκοίμησης.
Ο Ορφέας κατανόησε όσα του εξήγησε η μαμά του και αποδέχτηκε την αλλαγή!

Πρόκειται για ένα πολύ – πολύ τρυφερό βιβλίο που σίγουρα θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μικρών και μεγάλων και θα προσθέσει ένα λιθαράκι στην απόφαση του παιδιού να αποδεχτεί το δωμάτιό του και να κοιμηθεί μόνο στο κρεβάτι του.
Η ανεξαρτησία, χαρακτηριστικό πολύτιμο για τον χαρακτήρα όλων και ειδικότερα των παιδιών, αποκτιέται όταν καταφέρουμε σαν γονείς να δώσουμε χώρο στα παιδιά και δείξουμε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους, ώστε να αντιμετωπίζουν μόνα τους πιθανές φοβίες και να τροφοδοτούνται με δύναμη όταν τα καταφέρνουν.
Η μοναξιά που νιώθουν όταν είναι μικρά και μένουν μόνα σε έναν χώρο, αντισταθμίζεται με συζήτηση και επεξήγηση των γονιών, για να κατανοήσουν ότι στον παραμικρό κίνδυνο είμαστε δίπλα τους και θα τα προστατέψουμε ότι κι αν συμβεί.
Τέλος, όπως επισήμανα και στην αρχή της παρουσίασης, ανασφάλειες βιώνουν και οι μανούλες που δυσκολεύονται κάποιες φορές να αρνηθούν στις επιθυμίες των παιδιών ειδικά όταν είναι μικρά και νιώθουν τύψεις με τη διακοπή της συγκοίμησης, αλλά πιστέψτε με είναι μια διαδικασία που πρέπει να λάβει τέλος, προς όφελος τόσο του παιδιού, όσο και της μητέρας.
Πονάει, ναι, αλλά ο πόνος είναι γλυκός και με λίγη καλή θέληση, αντιλαμβανόμαστε τα οφέλη μιας τέτοιας προοπτικής.

Κλείνοντας να αναφέρω ότι στο τέλος του βιβλίου, έχουμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε ένα γλυκό νανούρισμα και τις πολύτιμες συμβουλές από τη ψυχολόγο Αγγελική Καβαλλιεράτου, τη σύμβουλο ύπνου Ζέτα Γάκη και βιωματικά tips από τη συγγραφέα Έφη Αργυροπούλου.

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη,
Πηγή: https://vivlio-life.gr

Σας παρουσιάζω ένα πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον βιβλίο που αγγίζει έναν άκρως σημαντικό τομέα της ζωής μας, για τον οποίο λίγο ώς πολύ όλοι έχουμε τα θεματάκια μας και ειδικά στον σύγχρονο κόσμο των social media. Και δεν είναι άλλο από το θέμα της διατροφής. Και είναι τόσο σημαντικό θέμα καθώς, όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας του βιβλίου: «Συνήθως, ένας άνθρωπος που δεν φροντίζεται στην τροφή του, δεν φροντίζεται και σε κανέναν άλλον τομέα». Δεν πιστεύω να διαφωνείτε; Το βιβλίο λοιπόν που μας λέει αυτά τα υπέροχα είναι το «Τι συναίσθημα θα φάμε σήμερα;» της συγγραφέας-ψυχολόγου Νικολίνας Δανιηλίδου, των εκδόσεων Ιβίσκος, του Μαΐου του 2023.

Ποια είναι όμως η συγγραφέας Νικολίνα Δανιηλίδου;
Η κυρία Δανιηλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1977. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ψυχολογίας το 1998 (Coventry University), ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό της το 2000 στην Ψυχολογία της Υγείας (Surrey University) και την εξειδίκευση Master Practitioner στις Διατροφικές Διαταραχές και την Παχυσαρκία το 2012 (NCFED, ΚΕ.Α.Δ.Δ.). Συνέχισε την εκπαίδευσή της σε διαφορετικές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις αποκτώντας συνθετική προσέγγιση στην ψυχοθεραπεία, εκπαιδεύτηκε στην οργάνωση ομάδων και στη Συμβουλευτική Γονέων (Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων, ΥΠ.Ε.Π.Θ.) και στην Εκπαίδευση Ενηλίκων (Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων, ΥΠ.Ε.Π.Θ.). Έχει εργαστεί σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές δομές. Εργάζεται ως ψυχολόγος από το 2001 με άτομα που αντιμετωπίζουν ζητήματα όπως διατροφικές διαταραχές, αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη και ψυχοσωματικά προβλήματα. Συντονίζει από το 2005 ομάδες «Κατά της Υπερφαγίας» για άτομα με υπερφαγικά επεισόδια. Επίσης, διοργανώνει και συμμετέχει σε σεμινάρια και ημερίδες που αφορούν τις διατροφικές διαταραχές και την υπερφαγία.

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Τι μας λέει αυτό το τόσο όμορφο βιβλίο με αυτόν τον τόσο ιντριγκαδόρικο τίτλο;
Μας μιλάει για τα συχνότερα συναισθηματικά εμπόδια που αντιμετωπίζουμε στην τροφική φροντίδα του εαυτού μας. Τα κιλά είναι απλώς κιλά και ορίζουν έναν σωματότυπο. Η υπερκατανάλωση τροφής όμως είναι ένδειξη ότι ίσως αποσυνδεόμαστε από τον εαυτό μας τρώγοντας, ότι ίσως βιώνουμε ένα εσωτερικό συναισθηματικό «κενό», το οποίο γεμίζουμε με τροφή. Η υπερφαγία, είναι μία συμπεριφορά άσχετη με το βάρος, άσχετη με την πείνα, άσχετη με την επιθυμία για φαγητό. Είναι μία ένδειξη παρορμητικής συμπεριφοράς στην κατανάλωση φαγητού, είναι σημάδι ότι χρειάζεται να προχωρήσουμε σε πιο ουσιαστικές αλλαγές σε σχέση με τον εαυτό μας. Για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια αυτά θα πρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση των προσωπικών μας δυσκολιών, να δαμάσουμε την ορμή μας για φαγητό, να μάθουμε να κατανοούμε τη συναισθηματική μας πείνα.
Και τι εννοούμε παρορμητική συμπεριφορά στην κατανάλωση τροφής;

-Αν δω/μυρίσω ένα φαγητό, το θέλω αυτομάτως.
-Δυσκολεύομαι να αφήσω φαγητό στο πιάτο μου ακόμη κι αν έχω χορτάσει.
-Όταν το φαγητό είναι νόστιμο, χάνω τον έλεγχο ακόμη κι αν είμαι καλά συναισθηματικά.
-Πολλές φορές τρώω γρήγορα. Κάποιες φορές έχω χορτάσει με τα ορεκτικά κι όταν έρχεται το κυρίως πιάτο είμαι ήδη χορτάτος/η.
-Κάθε μέρα και σε κάθε γεύμα δυσκολεύομαι να σταματήσω όταν χορταίνω.
-Κάθε γεύμα μου είναι λίγο μεγαλύτερο απ’ ό,τι θα ήθελα.
-Μου αρέσει το καλό φαγητό και δεν κάνω εύκολα εκπτώσεις στη γεύση.

Αν βρίσκετε ότι αρκετά από τα παραπάνω σας/μας αντιπροσωπεύουν, τότε είναι πολύ πιθανόν να δυσκολεύεστε να ελέγξετε την παρόρμηση σας για κατανάλωση φαγητού. Ως επακόλουθο, αν η παρόρμηση έχει τον πρώτο λόγο στην επιλογή φαγητού, είναι πιθανό οι επιλογές να είναι περισσότερο νόστιμες και πρόχειρες παρά επιλογές φροντίδας.
Πώς μπορούμε να μειώσουμε την παρορμητική μας συμπεριφορά; Την στιγμή της παρόρμησης, συχνά υποτιμούμε τις συνέπειες της επιλογής μας προκειμένου να γευτούμε την ηδονή της στιγμής. Λόγου χάρη, μπορεί να έχουμε τη σκέψη ότι «λίγο γλυκό δεν είναι και τόσο κακό» ή «ότι θα μπορέσω να το ελέγξω με άλλον τρόπο», όμως εντέλει αποφεύγουμε να δεσμευτούμε στη φροντίδα μας. Για να αναλογιστούμε τις συνέπειες χρειάζεται να απαντήσουμε στα ακόλουθα:

-Πόσο σημαντικό είναι για μας να καταναλώσουμε αυτό το φαγητό;
-Πώς θα νιώθουμε αύριο με την κατανάλωση που κάναμε;
-Πώς θα νιώθουμε αύριο αν δεν το καταναλώσουμε;
-Ποιες θα είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες της κατανάλωσης (προσαρμοσμένο από Cooper, Todd & Wells, 2000);

Η τεχνική της καθυστέρησης στην κατανάλωση τροφής βοηθάει να αφουγκραστούμε την επιθυμία περισσότερο συνειδητά. Η ένταση της ορμής της επιθυμίας διαρκεί περίπου 12 λεπτά και σταδιακά μειώνεται. Συνεπώς, ο αρχικός στόχος μπορεί να είναι η αναμονή 15 λεπτών πριν την κατανάλωση. Σ’ αυτό το δεκαπεντάλεπτο δεν αρνούμαστε το φαγητό, απλά το μεταθέτουμε. Αν η ορμή είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να τη συγκρατήσουμε, ας μείνουμε απασχολημένοι. Ας τηλεφωνήσουμε σε έναν φίλο, ας πάμε μία βόλτα, αλλά ας δεσμευθούμε στην μετάθεση της κατανάλωσης. Αν τα 15 λεπτά είναι πολλά, ας ξεκινήσουμε με 5 λεπτά και σταδιακά αυξάνουμε το χρόνο αναμονής.

Όταν διάβασα αυτό το βιβλίο έλαμψα. Πραγματικά έλαμψα. Έλαμψα ψυχικά, συναισθηματικά, σωματικά. Όλα μέσα μου φώναζαν αυτό που αναφέρει και η συγγραφέας του βιβλίου σε κάποιο σημείο με κάποιες προσθήκες από εμένα: «Ναι, η αξία μας είναι σταθερή και αμετάβλητη άσχετη με το πόσο αποδίδουμε, τι λένε οι άλλοι για εμάς, τι λέει και τι θέλει η κοινωνία από εμάς, ανεξάρτητα από το πόσα κιλά ζυγίζουμε, πώς ντυνόμαστε ή πώς βάφουμε τα μαλλιά μας, αν είμαστε straigt, gay ή ό,τι άλλο είμαστε .Η αξία μας είναι πέρα και πάνω από όλα αυτά, σταθερή και αδιαπραγματευτη!».

Για αυτό ουρλιάξτε, τσιρίξτε και φωνάξτε την αξία σας στα πέρατα της Οικουμένης, να σας ακούσουν ώς την άλλη άκρη της Γης, μην πτοείστε, μη μασάτε!

Διαβάστε βιβλία εμψυχώτικα, ακούστε podcasts, παρακολουθήστε σεμινάρια να ανέβει η ψυχολογία και η αυτοεκτίμησή σας στο ζενίθ, στον ουρανό και μην επιτρέψετε σε κανέναν, σε κανέναν, σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο σας τον εαυτό μέσω της αυτοκριτικής να σας ρίξει στα Τάρταρα!
Γιατί αξίζετε πραγματικά και μόνο που είστε εσείς, που έχετε διανύσει όλη αυτή την πορεία μέχρι σήμερα με όλα αυτά τα δύσκολα και τα εύκολα, με όλες αυτές τις νίκες και τις ήττες σας και πάνω από όλα με όλες αυτές τις προσπάθειές σας και σας χρωστάτε ένα μεγάλο μεγάλο, μπράβο και μια μεγάλη, μεγάλη αγκαλιά σφιχτή, σφιχτή!

Και το υπέροχο και ξεχωριστό βιβλίο της Νικολίνας Δανιηλίδου «Τι συναίσθημα θα φάμε σήμερα;» είναι εδώ για να σας/μας το θυμίσει και να μας το επιβεβαιώσει. Αγοράστε το, διαβάστε το, ξεφυλλίστε το, απολαύστε το, κοιμηθείτε αν θέλετε μαζί του, έχει πολλά να σας δώσει. Μόνο νικητές και νικήτριες σε πολλά επίπεδα κι όχι μόνο στη διατροφή μπορείτε να βγείτε από τις σελίδες του.

γράφει η Μαρία Αλμπανίδου,
νομικού MSc Ποινικών
και Εγκληματολογικών Σπουδών,
αρθρογράφου, ποιήτριας

Πόσοι/ες από εσάς γνωρίζετε το τι είναι η αλεξιθυμία; Όχι, δεν προσπαθώ να το παίξω έξυπνη, αφού μέχρι να διαβάσω το βιβλίο, για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα, δεν την είχα ακούσει ως λέξη, αλλά όπως αποδεικνύεται υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που έχουν γεννηθεί φέροντας αυτήν. Μα ας τα πιάσω, καλύτερα, από την αρχή…

Περιγραφή:

Ο Γιάντζε γεννήθηκε με μια εγκεφαλική δυσλειτουργία που ονομάζεται αλεξιθυμία, η οποία καθιστά δύσκολο για εκείνον να αισθάνεται συναισθήματα όπως η χαρά, ο φόβος ή ο θυμός. Δεν έχει φίλους, αφού οι δύο νευρώνες σε σχήμα αμυγδάλου που βρίσκονται βαθιά στον εγκέφαλό του έχουν φροντίσει γι’ αυτό, αλλά η μητέρα και η γιαγιά του, αφοσιωμένες σ’ εκείνον, του παρέχουν μια ασφαλή και ικανοποιητική ζωή. Το μικρό τους σπίτι, πάνω από το μαγαζί της μητέρας του που πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία, είναι διακοσμημένο με σημειώματα γραμμένα σε πολύχρωμα χαρτάκια, τα οποία του υπενθυμίζουν πότε πρέπει να χαμογελά, πότε να λέει «ευχαριστώ» και πότε να γελάει.

Έπειτα, την παραμονή των Χριστουγέννων, στα δέκατα έκτα γενέθλια του Γιάντζε, τα πάντα αλλάζουν. Μια τρομακτική πράξη τυφλής βίας καταστρέφει τον κόσμο του, αφήνοντάς τον ορφανό και μόνο. Παλεύοντας να αντιμετωπίσει την απώλειά του, ο Γιάντζε αποσύρεται σε μια σιωπηλή απομόνωση, μέχρι που ο προβληματικός έφηβος Γκον καταφθάνει στο σχολείο του και αναπτύσσουν έναν εκπληκτικό δεσμό.

Καθώς ο Γιάντζε αρχίζει να ανοίγεται σε καινούργιους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και ενός κοριτσιού στο σχολείο, κάτι αλλάζει σιγά-σιγά μέσα του. Κι όταν ξαφνικά βρεθεί σε κίνδυνο η ζωή του Γκον, ο Γιάντζε θα έχει την ευκαιρία να βγει έξω από κάθε ζώνη άνεσης που έχει δημιουργήσει, προκειμένου να γίνει ίσως ο ήρωας που ποτέ δεν πίστευε ότι θα ήταν.

Ο Απεσταλμένος της Γιόκο Ταουάντα συναντά το Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα του Μαρκ Χάντον σε αυτή τη σπαραχτική και θριαμβευτική ιστορία για το πώς η αγάπη, η φιλία και η επιμονή μπορούν να αλλάξουν μια ζωή για πάντα.

«Αυτή η ιστορία μιλά, εν ολίγοις,
για ένα τέρας που συναντά ένα άλλο τέρας.
Ένα από τα τέρατα είμαι εγώ».

Είναι αλήθεια πως ο χρόνος ποτέ δεν θα είναι αρκετός, ώστε να διαβάσουμε όλα τα βιβλία που εκδίδονται. Πολύ συνειδητά, απ’την αρχή της χρονιάς, έχω θέσει ως όρο στον εαυτό μου να διαβάζω βιβλία που πραγματικά με ενδιαφέρουν καί να κάνω μία πιο αυστηρή επιλογή. Όταν μου πρότειναν να διαβάσω το βιβλίο ”το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” της συγγραφέως Γουόν-Πιενγκ Σον (Won-pyung Sohn) (κυκλοφορεί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Ιβίσκος σε μετάφραση της κυρίας Χριστίνας Ζαχαρίου) δεν πέρασε ούτε καν, από το μυαλό μου, η σκέψη να το απορρίψω. Μην σας πω, πως αν δεν συμφωνούσα να το διαβάσω, έπειτα θα το μετάνιωνα… Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι με έλκυε σε εκείνο, μέχρι που το διάβασα…

Το βιβλίο ”το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” βασισμένο σε επιστημονικές γνώσεις καί την φαντασία της συγγραφέως μας μυεί στον κόσμο όλων εκείνων των ανθρώπων που γεννήθηκαν με αλεξιθυμία. Όχι, δεν έχει τάσεις προς το μελό, ούτε φέρει άλλα κουραστικά κλισέ, ή, βαρύγδουπες φιοριτούρες. Αντιθέτως, με λόγο οικείο, ευθύ καί κατά τόπους καυστικό μας επιτρέπει να δούμε βαθειά μέσα στις ψυχές καί το μυαλό αυτών των ανθρώπων καί να αντιληφθούμε τον τρόπο που σκέφτονται καί βιώνουν τα όποια συναισθήματα. Ξέρω πως είναι δύσκολο να καταλάβουμε έναν άλλον άνθρωπο καί το τι μπορεί να περνάει, αν δεν βρεθούμε στην ίδια θέση με εκείνον, μα καί πάλι η προσπάθεια αρκεί.

Το βιβλίο ”το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” θα μπορούσε, επίσης, να είναι κι ένα ιδιαίτερο μάθημα ζωής για όλους κι όλες εμάς -τους/τις κατά τ’άλλα υγιείς- ώστε να μάθουμε να αποδεχόμαστε τους γυρώ μας έτσι ακριβώς όπως είναι.  Να αναπτύξουμε την ενσυναίσθησή μας καί το ίδιο να διδάξουμε καί στα παιδιά μας. Να μην φοβόμαστε ό,τι μοιάζει διαφορετικό από εμάς, αλλά να το αγκαλιάζουμε καί να μην του στρέφουμε την πλάτη μας. Ποιος/α ξέρει; Ίσως καί να διδαχθούμε πολλά απ’αυτά…

Για μένα το βιβλίο ”το αγόρι που δεν ήξερε τι θα πει φόβος” είναι ένα από τα καλύτερα που διάβασα από την αρχή της χρονιάς καί είμαι σίγουρη πως με την πρώτη ευκαιρία θα το διαβάσω ξανά με το ίδιο ενδιαφέρον καί χαρά.

γράφει η Κυριακή Γανίτη

Ο Osho, ένας από τους σπουδαιότερους πνευματικούς στοχαστές του 20^ου αιώνα, μέσα από το βιβλίο του ‘‘αγάπη – ελευθερία – μοναχικότητα’’ αναλύει και σχολιάζει με πρωτότυπο και ανατρεπτικό πολλές φορές τρόπο, την αγάπη ως τροφή της ψυχής, την ελευθερία σε όλα τα επίπεδα και την αναγκαία μοναχικότητα για να συνδεθούμε εκ νέου με τον εαυτό μας.

Αγάπη. Πρόκειται για το θεμέλιο της αυτογνωσίας του κάθε ανθρώπου και μέσα στις σελίδες του βιβλίου του, ο Osho υποστηρίζει ότι η αγάπη είναι η μόνη εμπειρία που υπερβαίνει τον χρόνο, είναι η μόνη ελευθερία από την προσκόλληση, είναι οικουμενική, αλλά και επώδυνη… είναι όλα!

Ελευθερία. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι, αν ο άνθρωπος οραματιστεί τον εαυτό του με φτερά, το ένα θα αντιπροσωπεύει την αγάπη και το άλλο την ελευθερία. Χρειαζόμαστε ελευθερία από τη στρατηγική των θρησκειών, από τα κοινωνικά καλούπια, σεξουαλική ελευθερία και ελευθερία σκέψης για να καταφέρουμε να συνδεθούμε με τον εαυτό μας και με τον υπόλοιπο κόσμο.

…η ελευθερία είναι μια σκάλα. Το ένα άκρο της  σκάλας φτάνει στην κόλαση, το άλλο άκρο αγγίζει τον παράδεισο…

Μοναχικότητα. Η μοναχικότητα, δεν είναι μοναξιά. Είναι επιλογή μας, έχει ηρεμία, θετικότητα, μεγαλείο και δύναμη. Όταν την ανακαλύψεις, νιώθεις όμορφα, γαλήνια, χαρούμενα και μοναδικά. Είναι η φύση μας και μόνο έτσι μπορούμε να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής μας. Μαθαίνεις να ΕΙΣΑΙ, τι ΕΙΣΑΙ, γιατί ΕΙΣΑΙ, ποιος ΕΙΣΑΙ.

Μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του για το χρήμα, για τον γάμο, για τον απαραίτητο διαλογισμό, για τον έρωτα αλλά και για τον φόβο και τα ταμπού που μας κρατούν δέσμιους και αιχμάλωτους στους κόλπους τους. Προσεγγίζει χαρισματικά το μοτίβο της οικογένειας μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα και μας εξιστορεί έναν άλλο τρόπο συμβίωσης προσιτό στον σύγχρονο άνθρωπο, απαλλαγμένο από ταμπέλες και ωραιοποιήσεις.

…μάθε την τέχνη να αφαιρείς, όλα όσα εμποδίζουν την αγάπη…

Μέσα από ιστορίες, μύθους και παραδείγματα όχι πάντα με πρωταγωνιστή τον ίδιο, ρίχνει άπλετο φως από μια διαφορετική και αθέατη οπτική γωνία στα θέματα και μας μυεί, μας εξαγνίζει, μας προβληματίζει, μας διδάσκει, μας νουθετεί, θέλοντας να μας απελευθερώσει και να μας απαλλάξει από το περιττό φορτίο που κουβαλάμε μέσα μας.

Θα έρθουμε αντιμέτωποι με έναν ξέχειλο βιβλίο από πληροφορίες, τεχνικές και απόψεις. Άλλοτε θα αντιδράσουμε, θα οραματιστούμε, θα ξαφνιαστούμε, θα διαφωνήσουμε και άλλοτε θα σταθούμε να ξαναδιαβάσουμε, θα χαμογελάσουμε, θα ενστερνιστούμε και θα ασπαστούμε τα όσα με απλό και κατανοητό τρόπο μας παραθέτει.

…το πρώτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσεις είναι πως, είτε το θέλεις, είτε όχι, είσαι μόνος…

Προσεγγίζει έννοιες απαγορευμένες, αποσαφηνίζει άλλες παρεξηγημένες και οι εύστοχες παρομοιώσεις του, χρωματίζουν έντονα τον πολύχρωμο ήδη καμβά του βιβλίου αυτογνωσίας του.

Πάντα επιλέγω να απομονώνω μια φράση από κάθε βιβλίο που διαβάζω για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο αγάπη – ελευθερία – μοναχικότητα, επιλέγω την παρακάτω:

…η αναπνοή είναι η ζωή του σώματος και η αγάπη είναι η ζωή της ψυχής …

Ο Osho γεννήθηκε το 1931 στην Ινδία. Ήταν φιλόσοφος και έγινε ηγέτης μιας νέας πνευματικής κίνησης παγκοσμίως. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, μελέτησε και δίδασκε φιλοσοφία, προσελκύοντας πλήθος κόσμου.

Το 1966 αποφάσισε να αφήσει τη διδασκαλία και να εδραιωθεί στο ρόλο του ως φιλόσοφος και πνευματικός ηγέτης. Ίδρυσε ένα νέο άσραμ σε ένα άνετο περιβάλλον και αποτέλεσε στόχο, δεχόμενος αρκετές επιθέσεις για τις ιδέες του. Λόγω προβλημάτων υγείας εγκαταστάθηκε στην Αμερική και πέθανε το 1990, από ανακοπή. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα πλην όμως οι ιδέες του, συνεχίζουν να προσελκύουν και να προσεγγίζουν εκατομμύρια ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσους σέβονται τον εαυτό τους και πασχίζουν να βελτιώσουν τα κακώς του κείμενα.

Κατερίνα Σιδέρη
Πηγή: https://www.awakengr.com/agapi-eleytheria-monachikotita-osho/