Ιβίσκος

Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της να είναι τα μπράβο που δίνουμε. Πόσο κρίμα είναι που δεν τα μοιράζουμε…

Πόσο κρίμα είναι που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ στον αριστούχο άνθρωπο, στον ερευνητή, στον πρωταθλητή, στον πετυχημένο, στον πλούσιο, στον όμορφο, στον έξυπνο, στον “ικανό”.

Που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ σε κάποιον που πέτυχε κάτι σπάνιο και “ιδιαίτερο”.

Και ταυτόχρονα ξεχνάμε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που μεγαλώνει μια οικογένεια. Ξεχνάμε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι το να μεγαλώνεις παιδιά και να συνεχίζεις να είσαι ζευγάρι.

Δε λέμε μπράβο σε μια μητέρα ή ένα πατέρα, που διαχειρίζονται τις τεράστιες πιέσεις και δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού. Την αυτοθυσία, το άγχος, τις αγωνίες, την απίστευτη κούραση, την συνεχή ευθύνη, την αβεβαιότητα.

Δε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που έχει μια σχέση, γιατί ξεχνάμε πόσο απίστευτα δύσκολες είναι οι σχέσεις. Πόσο αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν και διαρκώς ξεπερνάνε κομμάτια του εαυτού τους, για να μένουν, και άλλη μια μέρα, μαζί.

Δε λέμε μπράβο σε κάποιον που μένει μόνος του και καταφέρνει με κάποιο τρόπο, να μένει λειτουργικός και να μην τρελαίνεται από τη μοναξιά που τον πονάει.

Δε λέμε μπράβο σε ένα παιδί, μόνο για το ότι κατορθώνει να διαχειρίζεται (καμιά φορά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα) τα έντονα συναισθήματά του και μεγαλώνει σε ένα κόσμο που συχνά ίσως φαντάζει απειλητικός.

Δε λέμε μπράβο σε μια γυναίκα, απλά και μόνο που είναι γυναίκα και πρέπει να διαχειρίζεται όλες τις προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες (που δυστυχώς ακόμα κρατούν καλά στην κοινωνία μας) και τις υπέρογκες προσδοκίες από εκείνη, χωρίς να απελπίζεται. Που αντιμετωπίζει συχνά έναν εχθρικό κόσμο με διακρίσεις απέναντί της.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άντρα που πρέπει να ανταπεξέλθει στις πιέσεις και τα στερεότυπα που η κοινωνία μας ορίζει, ώστε να θεωρείται άξιος στο είδος του. Που συγκρίνεται με τους άλλους άντρες που ίσως ήταν πιο τυχεροί από εκείνον και που ξεκίνησαν από καλύτερη θέση, βιώνοντας συχνά μια αίσθηση κατωτερότητας που δεν έχει ό,τι και οι άλλοι.

Δε λέμε μπράβο σε μια νοικοκυρά, καθώς ξεχνάμε την αέναη σιωπηλή προσπάθεια που διαρκώς χρειάζεται να καταβάλει, για να καταφέρνει να κρατάει ένα σπιτικό σε τάξη, χωρίς κανείς να της το αναγνωρίζει.

Δε λέμε μπράβο στον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει έστω και έναν φίλο, γιατί ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να νοιάζεσαι για κάποιον και να σε νοιάζεται και εκείνος, και να διατηρείς μια καλή σχέση.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κανέναν φίλο, γιατί δεν αναλογιζόμαστε πόσο πρέπει να υποφέρει από την κατάσταση που ζει, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιεί πάντα.

Δε λέμε μπράβο σε κάποιον, ο οποίος έχει μια δουλειά, γιατί θεωρούμε δεδομένες τις θυσίες που κάνει, προκειμένου να διατηρεί τη θέση του. Τον αγώνα του να είναι υπεύθυνος και να διαχειρίζεται τους συναδέλφους του και το αφεντικό του.

Δε λέμε μπράβο σε έναν άνεργο, γιατί δε σκεφτόμαστε τον δικό του αγώνα και την δική του αγωνία, αλλά και το στίγμα της ανεργίας στην κοινωνία που ζούμε.

Λέμε μπράβο σε έναν ηθοποιό, επιχειρηματία, τραγουδιστή, μοντέλο, πολιτικό, αθλητή, δημοσιογράφο, συγγραφέα, ζωγράφο, γιατρό που έχει διακριθεί.

Λέμε μπράβο σε όσους έχουν κατορθώσει κάτι το “εξαιρετικό”. Στους “λαμπερούς” ανθρώπους. Η κοινωνία μας προβάλει τα εγχειρήματα μεγάλης δυσκολίας ως το μέτρο σύγκρισης για τη διάκριση και τον έπαινο.

Έτσι εμείς οι απλοί, “μη-λαμπεροί” άνθρωποι, νιώθουμε λίγοι όταν συγκρινόμαστε με τους “επιτυχημένους”. Η ζωή μας δεν έχει και κάτι το “ιδιαίτερο” σύμφωνα με τα κριτήρια επιτυχίας της κοινωνίας.

Γιατί ξεχνάμε πως κάθε μέρα καταφέρνουμε κάτι ακόμα πιο δύσκολο και εξαιρετικό.

Καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς να χάνουμε εντελώς τα λογικά μας. Να ανταπεξερχόμαστε στις δυσκολίες με τις οποίες η ζωή καθημερινά μας φέρνει αντιμέτωπους. Να διαχειριζόμαστε τις ανασφάλειες μας, τους δαίμονές μας, την εύθραυστη φύση μας, την ακόρεστη ανάγκη μας για αποδοχή, τις απογοητεύσεις μας και τις ματαιώσεις των ονείρων και των προσδοκιών μας.

Και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουμε να έχουμε δυο ανθρώπους γύρω μας.

Και που και που να χαμογελάμε…

Μπράβο σε όλους μας!!

Γράφει ο Δημήτρης Φλαμούρης
Ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου
“Το Παράδοξο Μονοπάτι προς το Νόημα της Ζωής”

Η σημασία των καλών εξωτερικών συνθηκών σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, στην προσπάθεια του ανθρώπου για την κατάκτηση της ευτυχίας και της αυτοπραγμάτωσης

…με αφορμή τις επερχόμενες εθνικές εκλογές…

Στην προσπάθειά μας για ευζωία και πνευματική αφύπνιση, δεν παίζει ρόλο μόνο η εσωτερική στάση που τηρούμε απέναντι στη ζωή και την καθημερινότητα, αλλά και οι ίδιες οι εξωτερικές συνθήκες μέσα στις οποίες καλούμαστε να εξελιχθούμε. Η εσωτερική και η εξωτερική μας πραγματικότητα πάντα αλληλεπιδρούν, οπότε αλληλοεπηρεάζονται.
Από αυτήν τη σκοπιά, έχει μεγάλη σημασία να μην υποτιμούμε τη σημασία των εξωτερικών συνθηκών, οι οποίες όταν είναι πολύ δυσμενείς και προκαλούν σωματικό πόνο, ψυχική δυσαρμονία και διάσπαση στη συνείδησή μας, δυσχεραίνουν δραματικά την προσωπική μας ανάπτυξη. Αντιθέτως, όταν βρισκόμαστε μέσα σε καλές συνθήκες διαβίωσης, που συνεισφέρουν στην ψυχοσωματική μας ισορροπία και τη διανοητική μας καθαρότητα και επίγνωση, έχουμε ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά μας.

Ποιες θεωρούνται όμως «καλές συνθήκες αφύπνισης»;

Από την πείρα αιώνων πνευματικής άσκησης και κοινωνικής εμπειρίας έχουν καταγραφεί οι βασικές καλές συνθήκες αφύπνισης, οι οποίες είναι οι εξής:
Η καλή ψυχοσωματική υγεία και η δυνατότητα λήψης ουσιαστικής ιατρικής φροντίδας όποτε χρειαστεί.

• Το να ζούμε σε ένα περιβάλλον ασφάλειας και ειρήνης, χωρίς να απειλείται η ζωή μας ή να κινδυνεύουμε να κακοποιηθούμε σωματικά ή ψυχικά.
• Το να ζούμε σε συνθήκες ελευθερίας, χωρίς να βιώνουμε σωματικούς, ψυχικούς ή διανοητικούς καταναγκασμούς.
• Το να ζούμε υπό συνθήκες οικονομικής επάρκειας, ώστε να μην στερούμαστε τα βασικά αγαθά διαβίωσης.
• Το έχουμε πρόσβαση στη Γνώση και τη μόρφωση παντός είδους, χωρίς περιορισμούς.
• Το να έχουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις, βασισμένες στην αμοιβαιότητα, τον αλληλοσεβασμό και τη συνέργεια.
• Το να έχουμε πρόσβαση στην αυτογνωσία και την πνευματικότητα, με τη δυνατότητα να εργαζόμαστε με τον εαυτό μας ή να θητεύουμε, εν γένει, σε κάποια πνευματική παράδοση.

Οι 7 τομείς Προσφοράς Υπηρεσίας
Η διάκριση Καλού – κακού

Από τον καθορισμό των ανωτέρω 7 βασικών συνθηκών αφύπνισης, προκύπτουν και τα 7 αντίστοιχα βασικά πεδία προσφοράς και υπηρεσίας για την αφύπνιση της ανθρωπότητας συνολικά.
Συνεπώς, πρακτικά, η έννοια της υπηρεσίας σημαίνει διαρκή προσπάθεια ώστε να εξασφαλίζονται και να διευρύνονται οι ανωτέρω καλές συνθήκες αφύπνισης για όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, σε όλο τον πλανήτη.
Επιπλέον, εδώ προκύπτει ένα καλό κριτήριο για να μπορούμε να διακρίνουμε τον αληθινό ρόλο που παίζει ο καθένας μας μέσα στην κοινωνία – θετικό ή αρνητικό – πέρα από θεωρίες ή πλανερά επιχειρήματα:

• Αυτός που αγωνίζεται για την καθιέρωση και τη διεύρυνση των καλών συνθηκών αφύπνισης εργάζεται – είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα – για το Φως και το κοσμικό Καλό.
• Όποιος με τη δράση του περιορίζει ή αναιρεί τις καλές συνθήκες αφύπνισης – συνειδητά ή ασυνείδητα – εξυπηρετεί το σκοτάδι και το κοσμικό κακό.

Η επιδέξια εμπλοκή με την καθημερινότητα

Συμπερασματικά, πέρα από την συνειδησιακή «υποχρέωση» που έχει ο καθένας μας, ανάλογα με τα δικά του μοναδικά προσόντα, να προσφέρει υπηρεσία στους συνανθρώπους του δραστηριοποιούμενος σε κάποιον από τους ανωτέρω 7 τομείς, πρέπει ουσιαστικά να μεριμνά και για την εξασφάλιση αυτών των καλών συνθηκών στην προσωπική του ζωή, προκειμένου να προχωρεί απρόσκοπτα στην εξέλιξή του.
Τη γνώση, την ικανότητα και τη μέθοδο για να χειριστούμε την εξωτερική μας πραγματικότητα με τρόπο που να μας εξασφαλίζει καλές προσωπικές συνθήκες αφύπνισης μπορούμε να την ονομάζουμε «επιδέξια εμπλοκή».

Στάμος Στίνης, συγγραφέας του βιβλίου “Παγκόσμια Κοινωνία του Καλού“

Αυτό είναι το σημείο αφετηρίας για τους περισσότερους ανθρώπους. Με πόνο συνειδητοποιείς ότι κάθε προσπάθεια να χάσεις βάρος έχει καταλήξει σε «αποτυχία». Έχεις κουραστεί να αξιολογείς κάθε σου μέρα βασιζόμενος στο αν η ζυγαριά ανέβηκε ή κατέβηκε ένα ή δύο κιλά (ή αν έκανες κάποια υπερφαγία την προηγούμενη μέρα). Σκέφτεσαι και ανησυχείς για το φαγητό διαρκώς. Χρησιμοποιείς το λεξιλόγιο της περιοριστικής διατροφής.  “Αν δεν πρόσεχα το βάρος μου θα μπορούσα να το φάω αυτό” ή “έφαγα δυο μπισκότα σήμερα – τα πήγα χάλια.”

Την δεδομένη στιγμή είσαι πολύ εστιασμένος στο βάρος σου, καθώς πιθανότατα χάνεις και βάζεις βάρος με την ίδια συχνότητα και ταχύτητα που πλένεις τα ρούχα σου και αυτά να ξαναλερώνονται!

Έχεις χάσει την επαφή σου με την βιολογική σου πείνα και με τα σημάδια κορεσμού. Έχεις ξεχάσει τι πραγματικά σου αρέσει να τρως και αντί γι’ αυτό τρως αυτό που πιστεύεις ότι «θα έπρεπε» να τρως. Η σχέση σου με τη φαγητό έχει πάρει μία αρνητική χροιά. Πρακτικά τρέμεις να φας φαγητά που αγαπάς, γιατί φοβάσαι ότι θα είναι δύσκολο να σταματήσεις. Όταν υποκύπτεις στον «πειρασμό» απαγορευμένων τροφών, δεν είναι σπάνιο να κάνεις υπερφαγίες, γιατί νιώθεις ενοχές. Κι όμως ορκίζεσαι ειλικρινά ότι δεν θα τα φας ποτέ ξανά.

Συχνά τρως για να ανακουφίσεις. Για να αποσπάσεις ή ακόμα και να μουδιάσεις τον εαυτό σου από τα συναισθήματά σου, ως πρωταρχικό μηχανισμό για να ανταπεξέλθεις. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αντιλαμβάνεσαι ότι η ποιότητα της ζωής σου έχει επισκιαστεί από ψυχαναγκαστικές σκέψεις που αφορούν το φαγητό και την πλήρη αποσύνδεση από το σώμα σου, τους μηχανισμούς πείνας και κορεσμού. Πλήρης αποσυνδεδεμένη διατροφή.

Η αυτό-εικόνα σου, δηλαδή η εικόνα του σώματός σου είναι αρνητική. Δεν σου αρέσει το πώς φαίνεσαι και το πως νιώθεις μέσα στο σώμα σου, και ο αυτοσεβασμός σου μειώνεται διαρκώς. Έχεις μάθει από τις δικές σου εμπειρίες ότι η δίαιτα δεν λειτουργεί. Έχεις φτάσεις στο διατροφικό ναδίρ και νιώθεις εγκλωβισμένος, απογοητευμένος και αποθαρρυμένος.

Αυτό το στάδιο συνεχίζεται έως ότου αποφασίσεις ότι είσαι δυστυχισμένος τρώγοντας και ζώντας με αυτόν τον τρόπο – είσαι έτοιμος να κάνεις κάτι. Οι πρώτες σου σκέψεις μπορεί να στρέφονται στο να βρεις μία νέα δίαιτα για να λύσει το πρόβλημά σου. Αλλά σχεδόν αμέσως συνειδητοποιείς ότι απλά δεν μπορείς να κάνεις την ίδια διαδικασία ξανά. Αν αυτό είναι το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι, τότε είσαι έτοιμος για τη διαδικασία που θα σε επαναφέρει στην διαισθητική διατροφή.

Πηγή: Intuitive Eating – Evelyn Tribole

Κάποτε ο Έλγιν, ένας ξένος πρόξενος θαμπώθηκε από την ομορφιά των γλυπτών μας, τα ζήλεψε. Τέτοια αριστουργήματα δεν είχε ξαναδεί! Τα ξερίζωσε, ο ανίδεος, από το ιερό ”σπίτι τους”, τον Παρθενώνα. Για να τα έχει εκείνος στην αφιλόξενη, υγρή αυλή του στην ξενιτιά.

Ήρθε επιτέλους ο καιρός να επιστρέψουν πάλι στην πατρίδα τους, μετά από δύο αιώνες. Ό,τι απέμεινε εν τέλει από την καταστροφή των μαρμάρων, που ο Φειδίας μεταμόρφωσε σε ”ομιλούντα” έργα. Με απαράμιλλο κάλλος και με ψυχή. Όπως συνήθιζαν οι καλλιτέχνες εκείνη την εποχή του ανεπανάληπτου Ελληνικού πολιτισμού.

Διάβασε παρακάτω, ένα απόσπασμα πιο επίκαιρο από ποτέ, από το παιδικό βιβλίο «Οι παλιατζούρες του Κυρ-Μηνά» της Μαρίας Κούτρα.

«Εμείς τώρα θα χωριστούμε, είπε το πληγωμένο κυπαρίσσι. Σε λίγο φτάνουμε κοντά στο λιμάνι. Σας εύχομαι καλό ταξίδι! Να προσέχετε. Και να θυμάστε, ο δρόμος για την πατρίδα δεν είναι μακριά! Μια μέρα πάλι εδώ θα γυρίσετε. Εγώ δεν ξέρω τι θ’ απογίνω. Ίσως καταλήξω κάποτε ένα μικρό, ασήμαντο κουτάκι. Μια «παλιατζούρα», όπως θα έλεγαν οι άνθρωποι. Εσείς όμως, ό,τι κι αν γίνει, θα μείνετε στην ιστορία για πάντα! Γιατί εσείς έχετε ψυχή και οι ψυχές μένουν ΑΘΑΝΑΤΕΣ!»