Ιβίσκος

Το βιβλίο «Φάε Όταν Πεινάς, Όχι Όταν Πονάς» της ψυχολόγου Νικολίνας Δανιηλίδου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ιβίσκος», κι έρχεται να φωτίσει αυτό το αθέατο –και βαθιά ανθρώπινο– κομμάτι της σχέσης μας με την τροφή.

Πόσες φορές στρέφεσαι στο φαγητό όταν πονάς ψυχικά – κι όχι όταν πεινάς σωματικά; Πόσες φορές η τροφή λειτουργεί ως παρηγοριά, καταφύγιο ή αποδιοπομπαίος τράγος, όταν αυτό που πραγματικά λείπει δεν είναι θερμίδες αλλά συναισθητική ασφάλεια;

Το βιβλίο «Φάε Όταν Πεινάς, Όχι Όταν Πονάς» της ψυχολόγου Νικολίνας Δανιηλίδου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ιβίσκος», κι έρχεται να φωτίσει αυτό το αθέατο –και βαθιά ανθρώπινο– κομμάτι της σχέσης μας με την τροφή.

Πρόκειται για ένα ξεχωριστό ανάγνωσμα που δεν αρκείται στο να προσφέρει διατροφικές οδηγίες ή επιφανειακές λύσεις. Αντίθετα, ανοίγει μια απαραίτητη συζήτηση για τη σύνδεση μεταξύ συναισθηματικού πόνου, τραύματος και υπερφαγίας.Το βασικό επιχείρημα της συγγραφέως είναι σαφές και αιχμηρό: «Όταν η αιτία είναι βαθύτερη, τότε η σχέση σου με την τροφή δεν αφορά την τροφή.» Το φαγητό σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι απλώς καύσιμο – είναι έκφραση. Είναι σύμπτωμα. Και όταν προσπαθείς να λύσεις το σύμπτωμα χωρίς να έχεις δει τη ρίζα, απλώς ανακυκλώνεις τον φαύλο κύκλο.

Η Νικολίνα Δανιηλίδου δεν μιλά θεωρητικά. Με σπουδές Ψυχολογίας, μεταπτυχιακή εξειδίκευση στην Ψυχολογία της Υγείας και εκπαίδευση σε σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις όπως το EMDR και η Σχηματική Θεραπεία, έχει εργαστεί επί δύο δεκαετίες με ανθρώπους που παλεύουν με διατροφικές διαταραχές και συναισθηματική υπερφαγία. Το βιβλίο της είναι καρπός αυτής της εμπειρίας – και της προσωπικής της παρατήρησης πως η τροφή, για πολλούς, είναι ένας τρόπος να αντέξουν, να ξεχάσουν ή να αναισθητοποιήσουν τον ψυχικό πόνο.

Το «Φάε Όταν Πεινάς, Όχι Όταν Πονάς» απευθύνεται σε όσους έχουν δοκιμάσει ξανά και ξανά να αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες χωρίς αποτέλεσμα. Σε όσους νιώθουν ότι κάτι πιο βαθύ «σαμποτάρει» την προσπάθεια. Και κυρίως, σε όσους είναι έτοιμοι να δουν πίσω από το πιάτο – και να κατανοήσουν τι είναι αυτό που πραγματικά προσπαθούν να «καταπιούν».

Η γραφή της Δανιηλίδου είναι κατανοητή αλλά όχι απλοϊκή, επιστημονική αλλά με ενσυναίσθηση. Δεν χαϊδεύει αυτιά, ούτε μοιράζει εύκολες λύσεις. Αντί γι’ αυτό, προσφέρει έναν καθρέφτη – και μια ευκαιρία για πραγματική αλλαγή.

Σε μια εποχή που οι συμβουλές για «υγιεινή διατροφή» περισσεύουν, αλλά η ψυχική κατανόηση της σχέσης μας με την τροφή απουσιάζει, το βιβλίο αυτό είναι όχι απλώς χρήσιμο, αλλά απαραίτητο.

Διαβάστε το. Όχι για να χάσετε κιλά. Αλλά για να κερδίσετε ουσιαστική επαφή με τον εαυτό σας.

Πηγή: Patrisnews

Πόσες φορές θέλαμε να πούμε κάτι στις μαμάδες μας;
Πόσες φορές το τολμήσαμε;
Πόσες φορές λέτε θέλησαν και θέλουν να μας πουν κάτι τα δικά μας παιδιά;

Τολμώ να αναλογιστώ ότι είναι πολλές, πάρα πολλές και ακόμη περισσότερες οι φορές εκείνες που κάτι θέλουμε να πούμε, μα για διάφορους λόγους δεν τολμάμε ή το αναβάλουμε.
Η συγγραφέας Έφη Αργυροπούλου, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος της παρουσίασης, καταγράφει όσα εκείνη θα ήθελε να έχει πει στη δική της μαμά και ταυτίζεται με πολλούς από εμάς.

Σε ένα βιβλίο που πραγματεύεται πολλά, που έρχεται ενάντια στη βία, τον ρατσισμό, τον πατριαρχισμό, την ομοφοβία αλλά και τη δύναμη ισχύος την οποία θεωρούμε όπλο ως γονείς στη φαρέτρα μας, θα βρούμε κοινά, να εναντιωθούμε, θα αναγνωρίσουμε ή θα συνειδητοποιήσουμε συμπεριφορές και φυσικά θα παραδειγματιστούμε.
Το βιβλίο αναφέρεται σε γονείς, σε δασκάλους, σε φροντιστές, σε γιαγιάδες και παππούδες, μα αν θέλετε τη γνώμη μου, το βιβλίο μπορεί και πρέπει να διαβαστεί και από τα ίδια τα παιδιά.
Μέσα από τα μικρά και προσιτά του κείμενα, το παιδί ως πρωταγωνιστής θα μας δείξει με ποιον τρόπο και κάτω από ποιες συνθήκες βιώνει τη βία, τον φόβο, τη ντροπή, τον πόνο, τις ενοχές αλλά και την ανασφάλεια.

Παρακάτω αναφέρω κάποιες πολύτιμες συμβουλές της συγγραφέως, με θετικό πρόσημο, άξιες λόγου για όλους.
Αγαπητοί μεγάλοι, με υπομονή και καλή διάθεση, χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε στα παιδιά πολλές φορές τα ίδια πράγματα έως ότου τα αφομοιώσουν, χωρίς φωνές και εντάσεις, ακόμη κι αν για εμάς φαίνονται αυτονόητα.
Δεν βοηθούν τα πολλά «μη» και «όχι», οι πολλές απαγορεύσεις. Ανακτήστε κομμάτια των δικών σας παιδικών αναμνήσεων και είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε.
Δεν βοηθούν οι φωνές. Φωνάζοντας στα παιδιά, εκείνα νιώθουν να ενισχύουμε την ανικανότητά τους, τα ωθούμε να καλλιεργούν αρνητική άποψη για τον εαυτό τους και βέβαια καταστρέφουμε ερήμην μας την αυτοεκτίμησή τους.
Η Έφη πολύ σωστά επισημαίνει να αποφεύγουμε αρνητικούς χαρακτηρισμούς, όπως κακομαθημένος, άτακτος ή χαζός, να αποφεύγουμε τις τιμωρίες και να δείχνουμε τον σεβασμό μας στο πρόσωπό τους.
Εύκολα τα αρνητικά σχόλια οδηγούν σε μοναξιά του παιδιού μας, στη λύπη και τη στενοχώρια και φυσικά ανοίγουν τον δρόμο για την εσωστρέφεια που σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό επιβλαβές ακόμη και για τους ενήλικους ανθρώπους.
Έχετε αναλογιστεί πως νιώθουν τα παιδιά απέναντι στα χτυπήματα; Δυστυχώς ο πόνος τους διαχέεται στο σώμα, όσο και στην ψυχή τους. Βιώνοντας την κακοποίηση, το παιδί υιοθετεί αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς με τους φίλους, τους συμμαθητές και γενικά με τους συνομήλικούς του και το φαινόμενο διογκώνεται όλο και περισσότερο, αποτελώντας κοινωνική μάστιγα.
Η Έφη προτείνει υπομονή, κατανόηση και αποδοχή των παιδιών ως ξεχωριστές προσωπικότητες και οντότητες. Προτείνει η διαπαιδαγώγησή τους να γίνεται με αγάπη, με τρυφερότητα και με ψυχραιμία.

Χαμηλώστε στο ύψος τους και πείτε τους όλα όσα θέλετε να μοιραστείτε, χωρίς φωνές και χωρίς υψωμένο δάχτυλο.

Αν το κρίνετε απαραίτητο, μη ντραπείτε να ζητήσετε βοήθεια στη γαλούχησή τους και επιδιώξτε να εστιάζετε συνεχώς στη σωματική και βέβαια στην ψυχική τους υγεία.
Μάθετε επίσης να αφουγκράζεστε τις ανάγκες τους και όχι εκείνες του κοινωνικού περίγυρου.
Και θυμηθείτε, είμαστε το ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά μας, πέραν από τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και το μεγάλωμά τους.
Είμαστε ο καθρέφτης τους και τα πρότυπά τους, στα οποία επιδιώκουν και θέλουν να μοιάσουν!

Διάβασα ένα αισθαντικό βιβλίο, ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι. Όχι, σαν γονείς δεν τα ξέρουμε όλα, μη σας πω ότι στην αρχή δεν ξέρουμε τίποτα. Είμαστε ένα άγραφο βιβλίο και τα παιδιά μας το ίδιο. Γι’ αυτό συμβουλευτείτε, διαβάστε και παραδειγματιστείτε, ούτως ώστε να δημιουργήσετε όμορφα και ιδανικά πρότυπα για τα παιδιά σας και εν συνεχεία, παιδιά για τα οποία θα καμαρώνετε στο μέλλον!
Στο τέλος του βιβλίου, υπάρχουν πολύ σημαντικές συμβουλές από ειδικούς, ώστε να υπακούει το παιδί μας χωρίς τη χρήση βίας και όχι μόνο! Ας μου επιτραπεί να αναφέρω τα ονόματά τους, ευελπιστώντας να τους αναζητήσετε και να διαβάσετε όλα όσα έχουν να μοιραστούν μαζί μας.

Κατερίνα Σιφέρη
Πηγή: vivlio-life

1. «TABULA RASA» τι πραγματεύεται το βιβλίο;

Το βιβλίο «Tabula Rasa-Η Άγραφη Πλάκα της Ψυχής» (εκδόσεις Ιβίσκος), πραγματεύεται την εκπληκτική πορεία ενός απλού ανθρώπου προς την κάθαρση, που συνοδεύεται από αυτογνωσία, οδύνη, ερωτήματα, λύτρωση, βαθιά ανάσα και πνευματική εξέλιξη εφαρμόσιμη στην καθημερινή του ζωή. Αυτή η πορεία πραγματοποιείται σε τρία επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο αφορά στην καθημερινότητα του ήρωα, όπου τον ακολουθούμε στην εργασία του, στο σπίτι του, στην ανάγκη του να αλλάξει τη ζωή του και τα εσωτερικά εμπόδια που έχει να υπερπηδήσει. Το δεύτερο επίπεδο αφορά στις συναντήσεις του με έναν μυστηριώδη και φωτεινό άνθρωπο, ο οποίος ζει σε μια καλύβα στο βουνό και ο ήρωας τον αποκαλεί δάσκαλο. Στην καλύβα και στην περιήγησή τους στη φύση, ο δάσκαλος αναφέρεται κάθε φορά και σε διαφορετική τριάδα ποιοτήτων, π.χ. Δράση, Τέχνη, Εμφάνιση – Action, Art, Appearance. Με απλότητα, σοφία και χιούμορ, ο δάσκαλος εμπνέει τον ήρωά μας και τον μυεί σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και επαφής με τα συναισθήματα, από αυτόν που ήξερε και χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα. Το τρίτο επίπεδο είναι ο θάλαμος της εντατικής ενός νοσοκομείου, ο οποίος, σε κάποια στιγμή, μεταμορφώνεται αναπάντεχα σε κάτι άλλο. Γιατί η μοναξιά είναι ψευδαίσθηση; Και γιατί το μέλλον περνάει μέσα από το παρελθόν; Όλα αυτά θα τα μάθουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου που περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στο τέλος του ταξιδιού, ο ήρωας καλείται να βάλει την προσωπική του σφραγίδα στην άγραφη πλάκα της ψυχής του.

2. Οι ψυχές βρίσκουν πάντα διέξοδο;

Να υπενθυμίσω πρώτα, ότι δεν είμαστε σώματα που έχουν ψυχή, είμαστε ψυχές που έχουν σώμα. Και ποια η διαφορά, μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Η ειδοποιός διαφορά, είναι ότι είμαστε πνευματικές οντότητες που ενσαρκώνονται επανειλημμένα για συγκεκριμένους λόγους, και όχι γήινα πλάσματα που απλά κοιτούν και ονειρεύονται τον ουρανό και την πνευματική ζωή. Η προέλευσή μας είναι αυτή που μας καλεί και ενυπάρχει στα κύτταρά μας. Οπότε, ναι, τελικά, οι ψυχές βρίσκουν πάντα τη διέξοδο προς το φως, την πύλη προς το δρόμο της επιστροφής για την εστία, αφού πρώτα έχουν πάρει πολύτιμα μαθήματα εδώ, στον πλανήτη μας και έχουν εκπληρώσει ένα μέρος της μεγάλης τους πνευματικής πορείας. Πάντα έχουμε διαθέσιμες πηγές έμπνευσης και καθοδήγησης, αρκεί να είμαστε ανοικτοί και δεκτικοί στην υποστήριξη, στη θετικότητα, στο θαύμα, στο μεγαλείο της απλότητας.

3. Τι σε δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Όταν γράφω ένα βιβλίο, μόνο βοήθεια και ροή υπάρχει. Με καθοδηγεί η έμπνευση και έχω την αίσθηση ότι το βιβλίο είναι ήδη γραμμένο στο κβαντικό πεδίο των άπειρων δυνατοτήτων, κι εγώ απλά το «κατεβάζω». Μάλιστα, όσο πλησιάζω προς το τέλος του βιβλίου, τόσο πιο γρήγορα γράφω και οι σελίδες γεμίζουν από τις εμπειρίες και το μετασχηματισμό των ηρώων. Από τη μια, νιώθω να είμαι ο συγγραφέας και να καθοδηγώ τους ήρωες, από την άλλη να είμαι ο κάθε ήρωας που ο συγγραφέας ακολουθεί τα βήματά μου, και υπάρχει και ένα τρίτο, μαγευτικό και συγκλονιστικό επίπεδο, όπου είμαι συγχρόνως ο συγγραφέας, όλοι οι ήρωες, ο αναγνώστης και ο παρατηρητής του συγγραφέα. Αυτό το επίπεδο, είναι ανείπωτο, μόνο να το βιώσει μπορεί κάποιος και όχι να το χωρέσει σε λέξεις. Η σύλληψη και η συγγραφή ενός βιβλίου, είναι για μένα πορεία αυτογνωσίας, διεύρυνσης, παιχνιδιού, χαμόγελου, έμπνευσης και θαυμάτων. Η σύνδεση με την ψυχή και τη σοφία της, είναι εκπληκτική εμπειρία, που διευκολύνει τη ζωή, ρίχνει φως στο σκοτάδι και στο μονοπάτι, και μετατρέπει τη ζωή σε πολύτιμο ταξίδι εξέλιξης, θεραπείας και αυτο-ανακάλυψης.

4. Τι μηνύματα θέλεις να περάσεις;

Τα περισσότερα μηνύματα που εμπεριέχει το «Tabula Rasa-Η Άγραφη Πλάκα της Ψυχής», τα ανακαλύπτω και τα συνειδητοποιώ κι εγώ ως αναγνώστης, μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου. Αυτό που μου ήταν γνωστό ως επιθυμητό μήνυμα από την αρχή, γι’ αυτό και ο συγκεκριμένος τίτλος, είναι ότι δεν ερχόμαστε στη ζωή ως Tabula Rasa, δηλαδή ως άγραφες πνευματικές πλάκες, όπως πίστευαν πολλοί παλαιότερα, όπως ο φιλόσοφος John Locke, και κάποιοι το υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα, αλλά έχουμε την ευκαιρία, σε κάποια ζωή, μετά από πολλά μαθήματα, δοκιμασίες και εξέλιξη, να αποχωρήσουμε ως Tabula Rasa, με την έννοια της κάθαρσης, της διαυγούς και συνειδητής παρουσίας, της ψυχής που δονείται στη συχνότητα του crystal quartz. Αυτό το πυρηνικό μήνυμα, συνοδεύεται και από άλλα μηνύματα, σαν κι αυτό που λέει ότι το πιο σημαντικό ρήμα στην ύπαρξη, είναι το ρήμα Είμαι, χωρίς να ακολουθείται από κάποιο επίθετο ή ουσιαστικό. Όλη η πορεία μας προς την αυτογνωσία, την αυτο-αποδοχή, τη συνειδητότητα και την ένωση με το ανώτερο πνεύμα, σχετίζεται με την εμβύθιση στην κατάσταση και τη συχνότητα τού Είμαι. Μέσα στο βιβλίο, ο αναγνώστης θα βρει περισσότερα γι’ αυτό το ουσιώδες και γενεσιουργό ρήμα.

5. Η αγάπη του κόσμου σε κάνει πιο δυνατό;

Η αγάπη του κόσμου εμπλουτίζει την αγάπη που καλλιεργείται για την ύπαρξη μας, από εμάς τους ίδιους. Αυτή είναι η ύψιστη συνύπαρξη και ο ιδανικός συγχρωτισμός δύο ποιοτήτων της αγάπης. Αν η αγάπη έρχεται μόνο από εκεί έξω, τότε η εξάρτηση βρίσκει έδαφος και θεριεύει. Αν η αγάπη έχει καλλιεργηθεί εσωτερικά, με αυτό-αποδοχή, αυτο-φροντίδα και βαθιά ανάσα αγαλλίασης και απόλαυση ζωής, τότε η εξωτερική αγάπη τονώνει και συντροφεύει το ήδη ζωντανό, γερό και καρποφόρο δέντρο της ενδότερης αγάπης. Το να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας ως ναό της ψυχής, αυτό προσελκύει και το όμοιο από το εξωτερικό περιβάλλον. Δεν πρόκειται για εγωιστική εσωτερική κίνηση, αλλά για ουσιώδη και απαραίτητη ενέργεια για στήριξη, σύνδεση με τη ζωή και τα ευχάριστα συναισθήματα και εξαγνισμό όλων των ενεργειακών κέντρων του ανθρώπου.

Πηγή: https://methismenesistories.blogspot.com/2025/02/blog-post_84.html